သံမဏိေလွကား

မနက္ေစာေစာအိပ္ရာမွႏိုးလာကတည္းကသည္ကေန႔အတြက္ သူကံေကာင္းမည့္ေန႔ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ အိပ္မက္ကသိပ္ေကာင္းေနသည္။ ေရထဲတြင္ ေျမြငန္းႀကီး မ်ားဆယ္ေကာင္ထက္မနည္းဘဲ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ သူ ေၾကာက္လန္႔တၾကား  ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း တစ္ေကာင္မွ် သူ႕ကို အႏၲရာယ္မျပဳၾကျခင္းမွာထူးျခားလွသည္။ ကမန္း ကတန္းပင္ေခါင္းရင္းထက္ရွိ စာအုပ္ပံုထဲမွ “၀ံသာႏုဦးပ်ဳိင္”၏ အိပ္မက္အယူစာအုပ္ကို လွန္ဖတ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ “ခ်မ္းသာေရာက္အံ့”တဲ့ . . .

သူ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ကဲ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ယေန႔အတြက္ အားအင္အသစ္ ေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းစလိုက္ဦးမယ္။

အခန္း(၁)

ကြၽီခနဲျမည္၍ပြင့္လာလွ်င္လာခ်င္း ရဲ၀ံ့စြာျဖင့္ ယံုၾကည္မႈျပည့္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တံခါး၀ ဆီမွ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာလူငယ္သည္ တည္ၾကည္ခံ့ညားေသာအသြင္ရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ႐ို႕က်ဳိးစြာ၀င္ထိုက္လိုက္သည္။ ၾသဇာဟန္အျပည့္ပါေသာအသံျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ၿငိမ္သက္မႈကိုေဖာက္ခြင္းလိုက္သည္။

“ဘာေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကိုေရြးခ်ယ္ရတာလဲ”

လူငယ္ကျပတ္သားေသာဟန္ျဖင့္  . . .

“အဓိက,က ၀ါသနာေၾကာင့္ပါခင္ဗ်ာ”

ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္လိုက္ရင္း  . . .

“ေမာင္ရင္က တို႔တိုက္မွာ စာမူေတြခဏခဏလာပို႔ေပးေနၾကဆိုေတာ့ ေမာင္ရင္ကိုေတာ့ မ်က္ မွန္းတန္းမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တို႔တစ္ပုဒ္မွမေရြးဖူးဘူးေနာ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ဘာေၾကာင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ပို႔ေနရတာလဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ေရြးတာမေရြးတာ အယ္ဒီတာႀကီးရဲ႕အပိုင္းပါ၊ ၀ါသနာအရႀကိဳးစားၿပီး ေရးရမွာ ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္းပါ၊ အခုလည္းReporter တစ္ေယာက္လိုတယ္အသံၾကားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္တာပါခင္ဗ်ာ”

သူ႕အေျဖေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ၿပံဳးျပေနသည္။ “ေကာင္းၿပီ။ ေမာင္ရင့္ မွာ စာေပစိတ္အျပည့္အ၀ရွိမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ မင္းသမီးေလး သီရိေရႊစင္ကိုသိတယ္မဟုတ္ လား။ စာေမးပြဲစစ္တဲ့အေနနဲ႔ သူ႕ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့ရမယ္။ တို႔ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕နာမည္ကိုသာ ေျပာလိုက္ ဒီကလည္း ဖုန္းဆက္ေပးထားမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား”

အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၏စကားအဆံုးမွာေတာ့ ဖိုးဥာဏ္တစ္ေယာက္ ထခုန္မိမတတ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားေတာ့ သည္။ သူ႕ကို Assignment  အစမ္းေပးေနၿပီ . . .

ဟာ!ဒါဆို သူ စာနယ္ဇင္းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရေတာ့မွာေပါ့။ သူ အိပ္မက္မ်ား လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရေတာ့မည္ . . .

ေက်းဇူးတင္စကား ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွား မႈေၾကာင့္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကို ဦးအႀကိမ္ႀကိမ္ၫႊတ္ျပေနမိသည္။

႐ံုးခန္းထဲမွသူထြက္လာေတာ့ ပခံုးထက္၌လြယ္ထားေသာလြယ္အိတ္စုတ္ေလးထဲသို႔လက္ႏိႈက္ လိုက္သည္။

Recorder  ေဟာင္းေလးတစ္လံုး . . .

အေဟာင္းဆိုေသာ္လည္း အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူထံမွ ေစ်းအသင့္အတင့္ႏွင့္ရလိုက္ေသာ အသံဖမ္းကက္ဆက္ေလးအတြက္ သူတစ္လလံုးလံုးထမင္းတစ္နပ္သာစားခဲ့ရသည္။ သူ ၀ါသနာပါ လွေသာ စာနယ္ဇင္းအလုပ္အတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္မည္ဟုယူဆထားၿပီး ႀကိဳတင္ ၀ယ္ထားေသာ ကက္ဆက္ေလးအတြက္ ပထမဦးဆံုးေစ်းဦးေဖာက္မည့္မင္းသမီးေလး၏ေနအိမ္သို႔ သြားရန္အတြက္ ကားမွတ္တိုင္သို႔ အားအင္အျပည့္ျဖင့္ လွမ္းလာခဲ့သည္။

ရွပ္အက်ႌအျဖဴႏြမ္းႏြမ္းေလး၏အိတ္ကပ္ထဲမွ ေငြႏွစ္ရာက်ပ္တန္အႏြမ္းေလးအားထုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္အႏုတ္ပါလိုပါျငားႏိႈက္ၾကည့္ေသာ္လည္း ျပားကပ္ေနေသာ အိတ္ကေလးက ေခ်ာင္းက် လွ်က္။ သူခ်မ္းသာသမွ် ဒါအကုန္ပဲဟု ပူျပင္းစြာေတာက္ေလာင္ေနေသာ ေနမင္းႀကီးက ေခြၽး ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ေလွာင္ျပေနသလိုပင္ . . .

ေဘာက္ေထာ္၊ ျပည္သာယာလမ္းထဲရွိ မင္းသမီး၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ အေရာက္တြင္ သူ႕ရင္ခုန္သံမ်ားက ဆူညံျပင္းထန္လာသည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြထဲတြင္သာျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ကို အေကာင္လိုက္ျမင္ေတြ႕႐ံုသာမက စကားပင္ေျပာရ ဦးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

ၿခံတံခါး၀ရွိ လူေခၚဘဲလ္ကိုႏွိပ္လိုက္စဥ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ထြက္လာသျဖင့္ “---- ဂ်ာနယ္”ကပါဟု ေျပာလိုက္သည္။

အမ်ဳိးသမီးကလည္း လိႈက္လွဲစြာၿပံဳးျပၿပီး ဧည့္ခန္းထဲတြင္ေနရာေပးကာ ထိုင္ခိုင္းေလသည္။ တက္သစ္စ မင္းသမီးအိမ္၏ ခမ္းနားမႈအခင္းအက်င္းမ်ားသည္ အလြန္က်က္သေရရွိလွသျဖင့္ သူ႕ အတြက္အေန က်ဳံ႕ေစသည္။ ဟာ!ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါရာေအာင္လာခဲ့ၿပီးမွပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုေသာစိတ္ကိုေမြးလိုက္ရင္း ထိုအမ်ဳိးသမီးအားေမးလိုက္သည္း

“မင္းသမီးသီရိေရႊစင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ဖိုးဥာဏ္္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီ တာခ်ဳပ္က ဖုန္းဆက္ထားမယ္လို႔ေတာ့ေျပာပါတယ္”

ထိုအမ်ဳိးသမီးက ကြၽန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာေတာ့ အေအးဗန္းေလးကိုင္လွ်က္ ဟက္ဟက္ပက္ ပက္ရယ္ေမာေလေတာ့သည္။

“အဟင္း . . .ဟင္း . . .ဟင္း၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလရွင္၊ ကြၽန္မက အျပင္မွာ ဒီေလာက္ေတာင္ ၾကည့္ရဆိုးလို႔လား”

“ဗ်ာ”

ကြၽန္ေတာ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပြင့္သြားသည္။ အားတံု႔၊ အားနာျဖင့္

“မဟုတ္၊ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္က အခုမွ အသစ္ဆိုေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ကို အျပင္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဘူးလို႔ . . .႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့” ဟူ၍သာ အရွက္ေျပစကားဆိုလိုက္ ရသည္။

ငါ့ႏွယ္၊ ျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ မင္းသမီးတစ္ေယာက္လံုးေရာက္ေနတာေတာင္၊ သြားေခၚခိုင္း မိေလျခင္း။ အင္း!မင္းသမီးသာဆိုတယ္ တီရွပ္အက်ႌနက္ျပာေရာင္ႏွင့္ လံုခ်ည္အေရာင္ႏုေလး အား တြဲဖက္၀တ္ဆင္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး သနပ္ခါးမ်ားထူပိန္းေနေအာင္လိမ္းထားေသးသည္။ အသားအေရကလည္း Screen ေပၚမွာလို ျဖဴေဖြးမေနဘဲ မဲမဲညစ္ညစ္ေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ Cameraစားသည္ဟုဆိုရမလိုပင္။ သူမေရွ႕မွာ မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္ထိုင္ေနရင္း ေခြၽးမ်ားျပန္လာသည္။ ေၾသာ္!မင္းသမီးဆိုတိုင္း ေရႊအဆင္းလို လွတာမွမဟုတ္ဘဲ . . .

သူမကို ေမးျမန္းသင့္သည့္ေမးခြန္းမ်ားကို တစ္လမ္းလံုးစဥ္းစားလာၿပီးသျဖင့္ အင္တာဗ်ဴးစတင္ လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ အရာရာသည္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕လ်က္ရွိသည္။ မင္းသမီးကလည္း အစ္ကို ေမးတတ္သလိုသာေမးပါ၊ ညီမ အဆင္ေျပေအာင္ေျဖေပးပါ့မယ္ဟု ေဖာ္ေရြစြာဆိုသျဖင့္ သူ၀မ္းသာ သြားသည္။ သူ ျပန္ေသာအခါတြင္လည္း ၿခံ၀အထိ ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးရင္း . . .

“အစ္ကို၊ ညီမကို အျမင္မေတာ္တာရွိရင္ေျပာပါ။ ညီမကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ အပ္ပါတယ္။ ညီမတို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြရဲ႕အသက္ဟာ စာနယ္ဇင္းဆရာေတြပါ။ အစ္ကိုတို႔က ကေလာင္အစြမ္းနဲ႔တင္ေပး ၾကလို႔သာ ပရိသတ္ေတြက သူတို႔ခ်စ္တဲ့အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ သတင္းကိုသိခြင့္ရတာေလ။ အားရင္ လည္း ႐ႈတင္လာလည္ပါေနာ္”

သူမက မူႏြဲ႕ႏြဲ႕မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္လိုဘာမွမဟုတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အားကိုးပါ တယ္၊ အားကိုးပါတယ္ဟု အထပ္ထပ္ေျပာေနသည္မွာ ရယ္စရာအေတာ္ေကာင္းလွသည္။ သူမလို မင္းသမီးတစ္ေယာက္အတြက္ပင္ အားကိုးစရာေကာင္းေနၿပီလားဟုပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘ၀င္ေလ ဟပ္မိေသးသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုေန႔ညက တစ္ညလံုး သူသည္ Recorder  ထဲမွ အသံမ်ားကို စကားလံုး စာသားမ်ားအျဖစ္ စာရြက္ေပၚတြင္ ေျပာင္းလဲဖန္တီးလိုက္သည္။ သူ႕စာမူကို အထပ္ထပ္ျပန္ဖတ္ လိုက္၊ မင္းသမီးေလး၏မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္လိုက္ႏွင့္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနေတာ့သည္။

အခန္း(၂)

သူ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈႏွင့္ မနားမေန ဆည္းပူးမႈမ်ားေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းသမားေလးအျဖစ္သို႔ မထင္မရွား ေရာက္ရွိၿပီး ေဆာင္းပါးမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား၏ သတင္းမ်ားကို သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ေရးတတ္ လာေလသည္။

မင္းသမီးေလး သီရိေရႊစင္ႏွင့္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီး လာၿပီး သူ႕႐ႈတင္မ်ားသို႔ပင္ သတင္းလိုက္ယူ တတ္လာသည္။ သူကလည္း တျခားမင္းသမီးမ်ား ထက္စာလွ်င္ သီရိေရႊစင္၏ သတင္းမ်ားကို ပိုပိုသာသာေရးေပးသည္။ သူမ၏အလွ၊ သူမ၏ သတင္းမ်ားက သူ၏ ပင္တိုင္စာမူမ်ားလိုျဖစ္ေန ေလသည္။

ဟိုမဂၢဇင္းအတြက္လည္း သီရိေရႊစင္အင္တာဗ်ဴး၊ ဒီဂ်ာနယ္အတြက္လည္း သီရိေရႊစင္သတင္း ၾကာလာေတာ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကပင္ သတိေပးရေလာက္သည့္အဆင့္ထိ သူမကို ေစတနာပိုခဲ့ သည္။

“ေမာင္ဖိုးဥာဏ္္၊ မင္းမွာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားေအာင္ စာမ်ားမ်ားေရးဖို႔တိုက္တြန္းခဲ့တာကြ။ အခုေတာ့ မင္းက ေရးေတာ့ေရးပါရဲ႕၊ သီရိေရႊစင္အေၾကာင္းကိုပဲ ဒိုင္ခံေရးေနေတာ့တယ္။ မင္း ဒီလိုဆက္ လုပ္ေနရင္ ငါတို႔စာနယ္ဇင္းသိကၡာထိခိုက္တယ္ကြ”

ေျပာလည္း ေျပာတုန္းခဏပဲ။ သူကေတာ့ မင္းသမီးေလး၏ ႐ိုက္ကြင္းမ်ားကိုသြားဆဲ၊ ရံဖန္ ရံခါပင္ သူမအတြက္ အက်ႌေလးမ်ား၊ ဖန္စီလက္၀တ္ရတနာေလးမ်ားအား သူ၏ တစ္လ၀င္ေငြ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ေလးျဖင့္ မစားရက္၊မေသာက္ရက္ ၀ယ္ေပးတတ္ေသးသည္။ ထိုအခါမ်ား တြင္ မင္းသမီးေလးကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟု လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲဆိုၿမဲ။ သူ႕မွာသာ မင္း သမီးေလး၏အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ရဖို႔အတြက္ မအိပ္မေနႀကိဳးစားကာ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ အင္တာဗ်ဴး မ်ားအား မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ျဖင့္ မနားမေနေရးရွာသည္။ သူတစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ႏွေျမာ သျဖင့္မစားဖူးခဲ့ေသာ Pizza  မုန္႔အား မင္းသမီးေလးက . . .

“အစ္ကို ေနာက္တစ္ခါလာရင္ မုန္႔၀ယ္ခဲ့” ဟူေသာ စကားခြၽဲခြၽဲေလးေၾကာင့္ သတင္းသံုးပုဒ္ စာေရးၿပီးရလာေသာ၀င္ေငြေလးအား ရက္ေရာစြာ၀ယ္ေကြၽးရရွာသည္။ ေရႊဘံုသာလမ္းရွိ Pizza  ဆိုင္မွ မုန္႔၀ယ္ၿပီး မင္းသမီးေလး၏႐ႈတင္သို႔ ဘတ္စ္ကားျဖင့္သြားပါက မုန္႔ဘူးေလးက်ဳိးေက်သြား မည္စိုးသျဖင့္ တကၠစီငွားစီးရျပန္သည္။ သု၀ဏၰရပ္ကြက္ထဲရွိ ႐ႈတင္သို႔ ေခြၽးတစ္လံုးလံုးျဖင့္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ မင္းသမီးေလးက မင္းသား၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းက သူ႕ကို အေမာဆို႔သြားေစသည္။

ေၾသာ္၊ ဒါ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာပဲေလဟု စိတ္ကိုထိန္းလွ်က္ မဆီမဆိုင္သ၀န္တိုမိျပန္ေသး သည္။

မင္းသမီးေလးက မုန္႔ဖိုးပိုက္ဆံျပန္ေပးသျဖင့္ “ေစတနာနဲ႔ေကြၽးတာပါ၊ ကုန္ေအာင္စားေပးရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ”ဟူ၍ပင္ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေျပာလိုက္ရသည္။

မင္းသမီးကလည္း သူ႕ေရွ႕မွာပင္ Pizza  ဘူးအားဖြင့္ကာ အားပါးတရစားျပေလသည္။ ထိုအခါ က်မွ သူ႕မ်က္ႏွာႀကီးၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္လာသျဖင့္ Make Up မာမီ၏ ရယ္သံအက္အက္ႀကီးက သူ႕ကို ေလွာင္ေနသလိုပင္ခံစားရၿပီး သူက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ကတုန္ကယင္ႀကီးျဖစ္သြားရသည္။

အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ မင္းသမီးေလး၏ အရိပ္တစ္ခုလို မခြဲမခြာျဖစ္လာရသည္။ သူမ ွ့Shopping ထြက္သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ ေနာက္ေတာ္ပါးအျဖစ္အေဖာ္ျပဳကာလိုက္ရသျဖင့္ Series Promotionပြဲမ်ား၊ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသို႔ပင္ မသြားျဖစ္ဘဲ မၾကာခဏပ်က္ကြက္လာရသည္။ ႐ုပ္ရွင္ တစ္ေလာကလံုးတြင္လည္း သူႏွင့္မင္းသမီးေလး ဘာညာ၊ဘာညာျဖစ္ေနၾကၿပီဟူေသာသတင္းက ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ သူက မင္းသမီးေလး၏ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ေရွာင္ေနလိုက္ေသာ္လည္း သူမက...

“ေကာလာဟလကို ဂ႐ုစိုက္ေနရင္ ညီမ ဒီေန႔ ဒီေနရာကိုေတာင္ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မဟုတ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့။ ဟုတ္ေတာ့ေရာဘာအေရးလဲ။ ဘာလို႔ ဂ႐ုစိုက္ေနမွာလဲ။ အလကား ...အခ်ိန္ကုန္တယ္”

သူမသည္ေတြ႕စကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ဓာတ္မ်ားက မာေက်ာလာသည္။ သူမ၏စကားမ်ား က သူမ၏ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားသည္လားဆိုတာေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုး ျဖစ္ေပမည္။

သူသိသည္ကေတာ့ မင္းသမီးေလးႏွင့္စကားေျပာေနရလွ်င္ေက်နပ္သည္။ သူမသြားေလရာသို႔ ေခၚလွ်င္သူ႕မွာအခ်ိန္မီေရာက္ရန္အတြက္ Taxi ခ အကုန္ခံကာအေရာက္သြားတတ္သည္။ သြားတိုင္း လည္း သူမအတြက္ အေကာင္းစားမုန္႔တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး(သို႔)အ၀တ္အစားလွလွေလးမ်ားကို မပါမျဖစ္ ၀ယ္သြားရသျဖင့္ အေဆာင္လခအေၾကြးတင္သည္မွာလည္း အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ေပ။

ေတြ႕ဖန္မ်ားေတာ့ သူစြဲလန္းလာသည္။ ရံဖန္ရံခါသူမႏွင့္ စကားေျပာရင္းအမွတ္မထင္ သူ႕ပခံုး ေလးအား သူမလက္ဖ၀ါးလွလွေလးျဖင့္ပုတ္လိုက္စဥ္ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးက်င္စက္ျဖင့္အတို႔ခံလိုက္ရ သလို တစ္ေလာကလံုးကို ေမ့သြားတတ္သည္။ ထိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ သူမကို ခ်စ္ေရးဆိုဖို႔ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ ေပ်ာက္ေနေသာသတၱိမ်ားက အလိုလိုေပၚေပၚလာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ အဖိုးတန္ မိတ္ကပ္ပစၥည္းတစ္စံုစာမွ်ပင္မရွိေသာ သူ႕၀င္ေငြကို ျပန္လည္တြက္ခ်က္မိရင္း ရင္ေမာ မိျပန္သည္။ ခ်ီတံုခ်တံုစဥ္းစားရင္း ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာအမူအရာမ်ားကို သူမက မင္းသမီး ပီပီ အကဲခတ္တတ္သည္။

“ဟိတ္၊ အစ္ကို ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ၊ ဘာလဲ။ ညီမလကို ရည္းစားစကားေျပာမလို႔လား။ အဟင္း . . .ဟင္း . . .ဟင္း”

သူမက အရႊန္းေဖာက္ဆိုၿပီးပါးစပ္ကေလးအုပ္ကာရယ္လိုက္ေတာ့ သူမ၏လက္ေခ်ာင္းလွလွေလး မ်ားတြင္ အလွဆင္ပံုေဖာ္ထားေသာ အျဖဴခံေပၚတြင္ အသည္းပံုနီနီေလးႏွစ္ထပ္က အထင္းသား ေပၚေနသည္။ မင္းသမီးပီပီ သူတစ္ပါး၏အရိပ္အေျခကိုၾကည့္ၿပီး သြက္လက္စြာ Response ျပန္တတ္ေသာ သူမ၏အရည္အခ်င္းကို မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏိုင္။ ေျမာင္းေဖာက္ေပးေနေသာ သူမ၏ စကားကို အရဲကိုး၍ ေရစီးေပးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္၊ အစ္ကို . . .သီရိကိုခ်စ္တယ္။ ခ်စ္တာမွေတြ႕စကတည္းက စြဲစြဲလမ္းလမ္းကို ခ်စ္တာ”

“ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလည္း အဲဒီကတည္းကေျပာေရာေပါ့ အစ္ကိုရယ္၊ အခ်ိန္ေတြ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီးေအာင့္ထားရသလား”

သူမက သူ႕မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ရွက္ၿပံဳးေလးျဖင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။

“ဒါ . . .ဒါဆို သီရိက ကိုယ့္ကို စိတ္မဆိုးဘူးေပါ့ေနာ္”

သူမက မ်က္ခံုးေလးႏွစ္ဖက္အားပင့္ကာပင့္ကာျဖင့္ရယ္ေလသည္။

“စိတ္ဆိုးတာေပါ့၊ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆိုးတယ္”

သူမက စကားကိုဆက္မေျပာဘဲေခါင္းငံုကာ မ်က္ႏွာပူေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမလက္ကေလး ျဖင့္ ေမာ့တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေနာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးစူလိုက္ရင္း “အခုမွဖြင့္ေျပာလို႔စိတ္ဆိုး တယ္၊ အစကတည္းကသာေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးေနၿပီဟာကိုသိရဲ႕လား၊ ကိုကိုငပိန္းရဲ႕ ဟြန္း”

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူမ ေျခေဆာင့္ကာထြက္သြားသည္။

ထိုညက တစ္ညလံုး သူ႕စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်သြားသည္။

စာနယ္ဇင္းသမားေလးသူႏွင့္ မင္းသမီးေလးသူမတို႔၏ ခ်စ္သူဘ၀မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းလြန္း လွသည္။ သူမ၏ မိတ္ဆက္စာမ်ားကို ကိုယ္စားျပန္ေပးရသည့္ ရာထူး၊ သူမ၏Shopping Dateမ်ားကို စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ မွတ္သားေပးရသည့္ မန္ေနဂ်ာရာထူးမ်ားကို ထပ္ဆင့္တိုး၍ ပိုင္ဆိုင္လာရျပန္သည္။ တျခားခ်စ္သူစံုတြဲမ်ားလို လူသိရွင္ၾကားလက္တြဲသြားရသည့္ဘ၀မ်ဳိးသူမရ ခဲ့ေပမယ့္ သူ႕အတြက္ သူမ၏ ခ်စ္သူဆိုေသာဂုဏ္ပုဒ္ကပင္ တင္းတိမ္ေစခဲသည္။ သူမ၏ က်န္းမာေရးအတြက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ စာေစာင္မ်ား၊ ဖန္သားျပင္မ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ အကဲ ခတ္ေ၀ဖန္ေပးရသည္ကိုပင္ သူ႕မွာ ေက်နပ္ေနေသးသည္။

“သီရီ၊ မ်က္ႏွာေလးေခ်ာင္ေနတယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့႐ိုက္ကြင္းပံုေတြက ကိုယ္ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲကြာ။ ကိုယ္က မ်က္ႏွာနဲ႔လုပ္စားတာေလ။ ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့”

သူမအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ပူပန္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အစားပ်က္၊ အအိပ္ပ်က္ဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းပိန္ခ်ဳံးက်လာသည္။

“ကိုေရာ၊ အခ်ိန္မွန္ထမင္းစားရဲ႕လား၊ စာေတြခ်ည္းပဲလွိမ့္ေရးမေနနဲ႔ေလ။ က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္ဦး။ ဒါနဲ႔ ကို႔ကိုေျပာရဦးမယ္။ အခုတေလာ မင္းသမီးအသစ္ ယမင္းသြယ္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ေရးေပးေနတယ္ေနာ္။ အခုလဆိုရင္ မဂၢဇင္းႏွစ္အုပ္မွာေတာင္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းပါ တာ . . .ဟြန္း၊ ၾကပ္ၾကပ္သတိထား”

တကယ္ေတာ့ အႏုပညာေလာကထဲသို႔ အဆက္အသြယ္မရွိဘဲ တုိး၀င္လာေသာ မ်က္ႏွာသစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေလးမ်ား၊ ေမာ္ဒယ္ေလးမ်ားအား ေစတနာအရင္းခံျဖင့္ ပရိသတ္ရင္းႏွီးေအာင္မိတ္ဆက္ ေပးေနျခင္းသာျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအျခင္းအရာအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာသူမ၏ သ၀န္တိုစိတ္ မ်ားေလ သူ႕မွာ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ေလျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ ပင္ပန္းခဲ့ရသမွ်သည္ ဒါေလး တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။

သူျဖစ္ခ်င္ခဲ့ရေသာ စာနယ္ဇင္းဆရာေလးဘ၀ႏွင့္ထပ္တူ မင္းသမီးေလးကိုပါ ခ်စ္သူအျဖစ္ ထပ္ဆင့္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး သူ႕အိပ္မက္မ်ား လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ရန္အတြက္ အလုပ္ ကိုမနားတမ္းလုပ္ကာေငြစုေလသည္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏အိမ္ေရွ႕တြင္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို လေပးျဖင့္ဖြင့္၍ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကလည္း ၀င္ေငြရွာေသးသည္။ ရံဖန္ရံခါ သူမ ႐ိုက္ကြင္း၌အဆင္မေျပမႈမ်ားရွိ လာလွ်င္ သူ႕ကိုပင္ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာထားသုန္မႈန္ေနတတ္တာမို႔ သူ႕မွာသာ ေျခမကိုင္ မိ၊ လက္မကိုင္မိႏွင့္ မရဲတရဲအေၾကာင္းစံုကိုေမးရေလသည္။

“အဲဒီ ဒါ႐ိုက္တာကေလ သူတင္တဲ့ မင္းသမီးလည္း ဒီကားမွာ ပါလည္းပါရေရာ သီရိကို ေရေရလည္လည္ပညာျပေတာ့တာပဲ။ ဇာတ္ၫႊန္းကိုခ်က္ခ်င္းျပင္ၿပီးေနရာေတြအကုန္ခ်ိန္းပစ္လိုက္ တာ။ ႐ိုက္ကြင္းေပၚေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ႐ိုက္လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီအထိ ထားဦး၊ ရေသးတယ္။ အခုဟာက သီရိအေနအထားနဲ႔ အၿပိဳင္ပါတဲ့ အဲဒီမင္းသမီးသူငယ္ခ်င္း သာသာေနရာမွာထားလိုက္တာ မခံႏိုင္ဆံုးပဲ . . . .အဟင့္ . . .ဟင့္ . . . ဟင့္”

သူမက ႐ိႈက္ႀကီးတင္ငိုေၾကြးရင္း သူ႕ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႕ထားျပန္ေသာ္လည္း အပူတစ္၀က္ ခြဲယူလိုက္ရသလိုပင္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ရွိန္းတိန္းတိန္းျဖစ္ကာ သင့္ေတာ္မည့္နည္းလမ္းျဖင့္ သူမ အတြက္ အလ်င္အျမန္ေခြၽးသိပ္ေပးရေသးသည္။

“ေၾသာ္၊ သီရိရယ္၊ အဲဒီ မင္းသမီးက တင္တဲ့သူရွိလို႔သာျဖစ္ေနတာ။ အိုက္တင္က တစ္စက္ ကေလးမွ သီရိကိုမွီတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို လူတိုင္းသိေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ကားကိုျဖစ္ေအာင္ သည္းခံၿပီး႐ိုက္ေပးလိုက္။ Scene ေပၚေရာက္မွ အိုက္တင္နဲ႔သတ္ပစ္လိုက္၊ ဒါ သီရိလိုအရည္အခ်င္း ရွိတဲ့သူအတြက္ ႏိုင္ကြက္ပဲ”

သူမ မ်က္ႏွာေလး သာသာယာယာျဖစ္လာေသာအခါမွ သူလည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

အခန္း(၃)

သူကလည္း သူမကို တစ္ဘ၀လံုးစာမက ျမတ္ႏိုးသည္။ ထို႔အတူ သူမကလည္း သူ႕ကို ထာ၀ရခ်စ္ျမတ္ႏိုးမည္ဟုထင္ထားခဲ့သမွ် ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရသည့္ေန႔ကို ေရာက္လာလိမ့္မည္ ဟု သူမထင္မွတ္ထားတဲ့ေန႔မွာေတာ့ . . .

“အစ္ကိုတို႔တိုက္အတြက္ တစ္ေစာင္ဖိတ္ထားၿပီးသား။ ဒါက အစ္ကို႔အတြက္ သီးသန္႔ေပးတာ။ မလာလည္းရတယ္”

လွပေသာႏႈတ္ခမ္းငံုဖူးဖူးေလးထံမွ ထြက္က်လာေသာစကားသံမ်ားေၾကာင့္ လက္ထဲသို႔ေရာက္ လာေသာ ေရႊေရာင္ေဖာင္းၾကြကဖိတ္စာေလးကိုငံု႔ၾကည့္မိလိုက္သည္။

ဟင္၊ သူမ၏ မဂၤလာဖိတ္စာပါလား . . .

သူ႕မ်က္လံုးေတြျပာေ၀လာသည္။ လက္ညႇိဳးတေငါက္ေငါက္ထုိးရင္း အသံက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုန္ခါေနသည္မို႔ မနည္းအားယူကာေျပာရေလသည္။

“မင္း . . .မင္း၊ ဒါဘာလုပ္တာလဲ။ ဒါ . . .ဘာလုပ္တာလဲ၊ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ မင္းကို တင့္တင့္တယ္တယ္ လက္ထပ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ငါဘယ္ေလာက္ထိ ႐ုန္းကန္ေနရတယ္ဆိုတာ မင္းမသိတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးကို အပင္ပန္းခံၿပီး ညလံုးေပါက္ဖြင့္ရတာ လည္း မင္းအတြက္ပဲ။ ရွိတဲ့အက်ႌေလးငါးထည္ကိုလွည့္ပတ္ၿပီး၀တ္ေနေပမယ့္ မင္းအတြက္ တစ္လတစ္ ခါ အက်ႌပံုဆန္းေလးေတြ၀ယ္ေပးၿပီး ငါ့မွာသာ လူေမြးသူေမြးမေျပာင္ဘ၀နဲ႔ ေက်နပ္ခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ကြာ ေတာက္”

သူ႕စကားကို သူမက မလႈပ္မယွက္ တည္ၿငိမ္စြာတံု႔ျပန္လိုက္ပံုက . . .

“ခ်စ္တာက ဘ၀မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘ၀က ဘ၀။ ဘ၀မွာ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ မျပည့္စံု ႏုိင္ပါဘူး။ သီရိ ကို႔ကိုခ်စ္ပါတယ္။ သိပ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆိုတာႀကီးနဲ႔ယွဥ္လာေတာ့  ဒါဟာသိပ္အေရးမပါေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးနည္းလမ္းကိုေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့ အေမ့ စကားကို သီရိနာခံလိုက္ရတာပါ . . .အဟင့္ . . .ဟင့္”

ကံၾကမၼာက မညႇာမတာကံဆိုးျခင္းေခ်ာက္နက္ထဲကို ရက္ရက္စက္စက္တြန္းခ်လိုက္ေလၿပီ။

မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေသာ သူမကို မ်က္စိတဆံုးေငးၾကည့္ေနမိၿပီး ဗေလာင္ ဆူေသာစိတ္အစဥ္က ေနာက္ဆံုးမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ေနရာမွာပင္ ေၾကာင္၍ရပ္ေနခဲ့မိသည္။

အဲဒီေန႔က စာနယ္ဇင္းသမားေလး၏ဘ၀မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ပစ္လိုက္ၿပီး ခါးသီးမႈတစ္ခုကို ရင္စီးခံရန္ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။

စာနယ္ဇင္းဆရာေလးသည္ တစ္ညလံုး နာရီေရွ႕မွမခြာဘဲ စာေရးလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ ႏွင့္ နာရီလက္တံမ်ားကို စိတ္မရွည္စြာေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။

“ေဒါင္ . . .ေဒါင္ . . .ေဒါင္ . . .ေဒါင္”

နံနက္ေလးနာရီသံျမည္လာသျဖင့္ သူသည္ အိမ္ထဲမွ ကမူး႐ႈးထိုးေျပးထြက္ကာ လမ္းမထက္ဆီ သို႔ ဗ႐ုတ္သုတ္ခယိမ္းယိုင္ကာေျပးသြားေလသည္။ သူ၏ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းက မင္းသမီး ေလး၏အိမ္သို႔ျဖစ္သည္။ သူ၏ လက္ထဲတြင္ သူမအတြက္ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္စုထားၿပီး ပံုသြင္း ထားေသာ အသည္းပံုေရႊေလာ့ကတ္သီးဆြဲႀကိဳးေလးအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ထားၿပီး အိမ္ေရွ႕ အုတ္ခံုတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္လွ်က္ သူမ၏ အပ်ဳိစင္ဘ၀ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာကို မမွိတ္မသုန္ ျဖင့္ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။

ယေန႔က်င္းပမည့္ သူမ၏ မဂၤလာအခမ္းအနားအတြက္ အလွျပင္ျခင္းမစတင္မီ သူမ၏ မဖီးလိမ္း၊ မျပင္ဆင္ရေသးေသာသဘာ၀မ်က္ႏွာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ေငးေနမိသည္။ မည္းနက္၀ဲျဖာေနေသာ ဆံပင္ကရွင္းရင္းသန္႔သန္႔မ်က္ႏွာေလးက ပိုမိုျဖဴစင္ႏုနယ္ေစသည္။ သူမ မိတ္ကပ္ဘူးေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္စဥ္မွာပဲ သူ၏အၾကည္စူးစူးကို အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္ေတြ႕ျမင္သြားသျဖင့္ မ်က္လံုးရႊဲေလး မွာ မ်က္ရည္ဥမ်ားတြဲခိုလာကာ ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္ရသည္။

ဆက္လုနီးပါး မ်က္ခံုးေမြးထူထူႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ထားတာမို႔ ဂ်စ္ကန္ကန္မ်က္၀န္း မ်ား၏ဒဏ္ကို သူမ မည္သို႔မွ်ခံႏိုင္ရည္မရွိပါ။ အစဥ္သျဖင့္ ေယာက္်ားပီသေသာ သူ႕႐ုပ္သြင္က ယခုေတာ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႐ႈပ္ပြေနေသာ ဆံပင္ပံုစံေၾကာင့္ သူမç မၾကည့္ရက္ႏိုင္ပါ။

တျဖည္းျဖည္းနွင့္ သူမရွိရာသို႔ ခပ္တည္တည္ႏွင့္လွမ္းလာေလသည္။ ဘုရား . . .ဘုရား၊ ကြၽန္မရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ေၾကာက္လန္႔တအား ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။ မသိမသာ တြန္႔ ခနဲျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႀကီးက သူမအတြက္ တအံ့တၾသတုန္လႈပ္ေစခဲ့သည္။

သူသည္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း႐ႈလိုက္ရင္း . . .

“ေရာ့! မင္းအတြက္ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕၊ သိပ္တန္ဖိုးမရွိေပမယ့္ ဒီေလာ့ကတ္သီးေလးထဲမွာ ငါ့ဘ၀ေတြ အကုန္လံုးထည့္ေပးလိုက္တယ္”

ေျပာရင္းမွ မခံခ်ိမခံသာျဖင့္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းရင္း မ်က္ႏွာ လႊဲပစ္လိုက္သည္။ သူမလည္း ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးရင္း သူ႕ကို ခပ္တင္းတင္းလွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသား မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ဘဲ ငိုေၾကြးမိၾကသည္။

“ငါ ေက်နပ္ပါတယ္။ မင္းတစ္သက္တာလံုးေကာင္းစားဖို႔အေရး . . .ငါ . . .ငါ”

သူ႕အသံေလး တျဖည္းျဖည္းတိမ္၀င္သြားခဲ့ၿပီး သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေတာ့ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပင္ . . .

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးက အဆန္းသား၊ ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္လည္းေ၀းေအာင္လုပ္ႏိုင္တာပဲလား၊ ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္ဖို႔ရမလဲ၊

ကံၾကမၼာလား၊ ေငြေၾကးလား ? ? ?

(ခ)

သူထြက္သြားေတာ့မွ လက္ထဲမွ လက္ဖြဲ႕ေလာ့ကတ္သီးေလးအား မ၀ံ့မရဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ အသည္းႏွလံုးမ်ားတစစီျပဳတ္ထြက္သြာသည္ဟုေတာင္ ထင္မွတ္မိသည္။ သူမႏွင့္သူ၏ဓာတ္ ပံုႏွစ္ပံုအားယွဥ္လ်က္သားတြဲထည့္ထားၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ႐ိုက္ထားမွန္းမသိေသာ သူမ၏ လွ်ပ္တစ္ျပက္အျပဳအမူမ်ားပါသည့္ပံုမ်ားက Albumတစ္အုပ္လိုက္ေနရာလပ္မရွိေအာင္အျပည့္ပင္။

မင္းသားတစ္ေယာက္ သကၤန္းစည္းစဥ္က သိမ္ဆင္းေလာင္းရင္း အမွတ္တမဲ့ပခံုးထက္မွ ပု၀ါစ ေလွ်ာက်သြားသျဖင့္ လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာပံု၊ ေရကူးကန္မွတက္လာၿပီး ေရစက္လက္ဆံပင္ကို ခါရမ္းေနေသာပံု၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္း ေျခေခ်ာ္က်သြားေသာပံု စေသာပံုမ်ားစြာကို ေန႔စြဲအတိအက်ႏွင့္ သပ္ရပ္စြာစီထားသည္။

အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ တစ္ရြက္ခ်င္းစီကို သူလွန္ၾကည့္ရင္း ထိုပံုမ်ားက သူမ၏လုပ္ရပ္ကို ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ရိပ္အျပည့္ျဖင့္ ေနာင္တရခ်င္သလိုလိုႏွင့္ လိႈက္ေမာလာကာ ထုိစာအုပ္ကို ရင္ခြင္ထက္၌အပ္လွ်က္ ခ်ံဳးပြဲက်ငိုေၾကြးမိသည္။

သူမရင္ထဲမွာတည္ေနေသာအခ်စ္စစ္ဆိုတာကို ေငြေၾကးခ်မ္းသာၾကြကယ္၀မႈက အားေကာင္းေကာင္း ျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားေစသည့္သူမအျပစ္အတြက္ ေနာင္တရကာ မ်က္ရည္က်႐ံုမွတပါး ဘာမွမတတ္ ႏိုင္ေတာ့ေခ် . . .

 အခန္း(၄)

မဂၤလာအခမ္းအနားက်င္းပရာ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္တစ္၀န္းလံုးသည္ကား အေရာင္မ်ဳိးစံုမ်ားေတာက္ပျဖာလက္ကာျပည့္သိပ္ေနသည္။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လင္းလက္ေနေသာအ၀တ္အစား၊ အဆင္တန္ ဆာမ်ားႏွင့္ အျပင္အဆင္မ်ားက သူ႕ကို အခံရခက္ကာေသးသိမ္ေစသည္။ ယခုလို ႀကီးက်ယ္ခမ္း နားမႈဟာ ျဖဴလႊလႊသတို႔သမီး၀တ္စံုေလးႏွင့္ဖိုက္ဖက္လွေသာ ေရႊမင္းသမီးေလး၏တင့္တယ္မႈႏွင့္ သူ႔လို ေငြေၾကးမျပည့္စံုေသာစာနယ္ဇင္းသမားေလးဘ၀ႏွင့္ လားလားမွမထိုက္တန္ဘူးဆိုသည္ကို သက္ေသအတိအက်ထူျပေနသေယာင္ေယာင္ပင္ . . .

ခံစားခ်က္ကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈလိုက္ၿပီး ဂ်ာနယ္တိုက္အတြက္ သတင္းယူရမည့္အခြင့္အေရးကိုလက္လႊတ္ အဆံုး႐ံႈးမခံဘဲ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေပးထားေသာ ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္မွတ္တမ္း တင္ကာ ေၾကကြဲမ်က္၀န္းမ်ားကို က်ိတ္မွိတ္ဖံုးကြယ္ထားလိုက္သည္။

သူလို လူတစ္ေယာက္သည္ မင္းသမီးေလးလို အပ္သမွ်ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ေသာ အတိုင္းအတာလည္း မရွိပါ။ သူမ၏အႏုပညာမ်ားကို စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္မွာေဖာ္ၾကဴးေပး႐ံု၊ စားခ်င္သည့္မုန္႔မ်ားကို အေျပးအလႊားသြား၀ယ္ေပး႐ံု၊ အဖိုးနည္းအ၀တ္အစားေလးမ်ားအား ျခတ္ကုတ္၍၀ယ္ေပး႐ံုမွ်ျဖင့္ သူမကိုျပည့္စံုေစသည္ဟု ယူဆခဲ့ဖူးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏြမ္းပါးလွေသာ သူ႕ဘ၀ထဲသို႔ မင္းသမီး ေလးသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ခုန္ဆင္းမလာေတာ့ပါ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္း ရဲ ေခြၽတာစုေဆာင္းစရာလည္းမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ဟုသာ အေကာင္းဘက္မွေတြး၍စိတ္ေျဖလိုက္ေတာ့ သည္။

“လွရက္လိုက္တာ ခ်စ္သူရယ္၊ ငါ့ဘ၀နဲ႔သာဆိုရင္ ဒီလို မနက္တစ္ပြဲ၊ ညတစ္ပြဲ ခမ္းနားတဲ့ မဂၤလာပြဲမ်ဳိးကို မင္းပိုင္ဆိုင္ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ႐ံုးတက္လက္မွတ္ထိုးၿပီး သာမာန္ဧည့္ခံပြဲအက်ဥ္း ခ်ဳံးေလးနဲ႔တင္ၿပီးသြားမွာေသခ်ာတယ္။ မင္းေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းက မွန္ကန္ပါတယ္။ မင္းဘ၀ေလး ထာ၀ရေအးခ်မ္းပါေစ”

သူ႕ရင္ထဲမွစကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို တီးတိုးေရရြတ္ေနလိုက္ၿပီး ေက်နပ္ေလာက္ေသာပံုမ်ား ရၿပီမို႔ ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပံဳးေလးျဖင့္ မဂၤလာခန္းမထဲမွ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

သူ႕ဘ၀ႏွင့္ ဘယ္လိုမွမအပ္စပ္ေသာ အဖိုးတန္မ်ားစီျခယ္ထားေသာ မဂၤလာေမာ္ေတာ္ကားႀကီး ကို ေက်ာခိုင္းလွ်က္ လူႏွင့္လိုက္ဖက္ရာမွတ္တိုင္ရွိ စီးေတာ္ယာဥ္ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔သာ အေျပး အလႊားလွမ္းတက္လိုက္ေလသည္။

“တကယ္တမ္းစမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းသမားဘ၀ဆိုတာ ေနာက္ကြယ္ကပဲ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ၿပီး အႏုပညာသမားေတြကို ပံ့ပိုးကူညီေပးရတဲ့ေလွခါးတစ္ခုပါပဲ

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မင္းသမီးေလးအတြက္ သံမဏိေလွခါးေလးေပါ့ဗ်ာ။ . . .

အႏုပညာရွင္ေတြေအာင္ျမင္မႈအထြဋ္အထိတ္ကိုတစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ လွမ္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ဘ၀ေတြ၊ ေခြၽးစက္ေတြကို အနင္းခံၿပီး တြန္းတင္ေပးၾကရတာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ?”

ဆုကဗ်ာ