အင္းေလးကျပန္ခဲ့တယ္


ယခုတစ္ေလာမွ ခရီးသြားျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္းေတြက ရက္ဆက္ဖန္လာသည္။ အႏုပညာရွင္မ်ား၏ အလုပ္ သည္အမ်ားျပည္သူလိုပိတ္ရက္မရွိ၊ နားရက္ဆိုသည္မွာလည္း ပံုေသမဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့(၂)ရက္ကမွ ေက်ာက္ဆည္ရိုက္ကူးေရးမွျပန္ေရာက္လာေသာကြ်န္မယခုတစ္ဖန္လည္းေတာင္ႀကီး၊အင္းေလးသို႔ရိုက္ကူးေရးခရီး အျဖစ္သြားရေပဦးမည္။ အႏုပညာလုပ္ငန္းသည္ အေျခအေနႏွင့္အခ်ိန္အခါရွိတုန္းႀကိဳးစားမွ ေအာင္ျမင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ပါက မိမိကမိုးပ်ံေအာင္ေတာ္ေနလည္း အသံုးခ်ဖို႔အခြင့္အေရးမရပါက ကို္ယ့္အႏုပညာကို ပရိသတ္ကျမင္ေတြ႕ႏိုင္မည္မဟုတ္။

ကြ်န္မတို႔ေလာကတြင္ ႀကိဳးစားပါလွ်က္ႏွင့္မေအာင္ျမင္သူအမ်ားစုမွာ မိမိတတ္ထားသည့္ ပညာရပ္ကို အသံုးခ် ျပခြင့္ဟူေသာ အခြင့္အေရးမရၾက၍သာျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ကံတရားက ကြ်န္မကို အခြင့္အေရးမရၾက၍သာ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ကံတရားက ကြ်န္မကို အခြင့္အေရးေပးလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စက္တင္ဘာလ (၁၉)ရက္ေန႔ တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ “ေတာင္ေပၚသား” EXPRESS ေန႔လည္ (၁၂း၃၀)ခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာ လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေအးခ်မ္းလွေသာ သစ္ရိပ္မ်ားႏွင့္စိမ္းစိုေနေသာ လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းလာ ခဲ့ရသျဖင့္ၿမိဳ႕ျပပံုရိပ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္လွေသာျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ မ်က္စိပသာဒျဖစ္စရာေကာင္းလွေပသည္။

ပဲခူးၿမိဳ႕မွ ဒိုက္ဦးခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းခရီးဆက္လာခဲ့ရာ ႃပြန္တန္ဆာ ၿမိဳ႕သို႔ အဝင္တြင္ေမွးခနဲတစ္ခ်က္အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ၊ ကားစက္သတ္သံေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးသြားရသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္သို႔အကဲခတ္လိုက္မိသည္။ ကားပ်က္သျဖင့္ ႃပြန္တန္ဆာဘူတာအေက်ာ္မွာပင္ လံုးဝထိုးရပ္သြားေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကား ညေန (၅း၃၀)ထိုးေနသျဖင့္ ကားဆရာမ်ားလည္း တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ျပင္ၾကရာ၊ နာရီဝက္ခန္႔အၾကာတြင္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည့္ အေျခအေန သို႔ ေရာက္သြားေလသည္။

ဟိုက္ အဲဒါမွ ျပႆနာ၏အစပင္။ အခုပဲခရီးစထြက္တာ (၅းဝ၀)နီးပါးပင္ရွိသြားၿပီ။ ေရွ႕ဆက္သြားမရေတာ့ ဘူးဆိုလွ်င္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲဟု ဝိုင္းစဥ္းစားၾကစဥ္ အဆံုးသတ္အေျဖက ကားတစ္စင္းထပ္ခ်ိန္း ေပးရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ စဥ္းစားေလ၊ စိတ္ရႈပ္ေလပင္။

ဟုတ္ပါၿပီ၊ ကားခ်င္းခ်ိန္းတယ္ပဲထားဦး၊ ရန္ကုန္ရွိ ေအာင္မဂၤလာကားဂိတ္မွ ကားအသစ္တစ္စီးထြက္လာ၍ ႃပြန္တန္ဆာၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ခ်ိန္ထိ ေစာင့္ဆိုင္းရမည့္အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္အနည္းဆံုးငါးနာရီခန္႔ ပင္ၾကာႏိုင္မည္။ ထိုအခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွးမႈေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ရိုက္ကူးေရးအစီအစဥ္မ်ား ေျပာင္းလဲေတာ့ေပမည္။ ကဲ ေနာက္ကိစၥ ေနာက္ရွင္း။ ေလာေလာဆယ္အေနအထားအရ ရန္ကုန္-မႏၱေလးလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အေမွာင္ထုကႀကီးစိုးလာ သလို ဝမ္းဟာမႈကလည္း ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ၿမိဳ႕ခံလူမ်ားကို ေမးျမန္း၍ ဝမ္းျဖည့္ႏိုင္မည့္ဆိုင္သို႔ ခရီးသြားမ်ား အားလံုး မတိုင္ပင္ဘဲေျခဦး လွည့္ျဖစ္ၾကသည္။ မိုးေအးေအးတြင္ အတန္ငယ္ေလွ်ာက္လာၿပီးၿမိဳ႕ထဲသို႔အေရာက္ “ေရႊျမန္မာ”အမည္ရွိ ထမင္းဆိုင္ငယ္ေလးတစ္ဆိုင္ေတြ႕၍ အေျပးအလႊားဝင္လိုက္ၾကသည္။

ခရီးသြားမ်ားျပားျခင္း၊ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထမင္းကုန္ၿပီဟူေသာအသံၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ စိတ္အေတာ္ ေလးညစ္သြားခဲ့ရသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ကံမေကာင္းျခင္းဟုေတြးမိရင္း ေနာက္တစ္ဆိုင္သို႔ လမ္းထပ္ညႊန္ ျပသျဖင့္ ထမင္းဆိုင္ဟုေခၚေသာ ခံုတန္းရွည္ႀကီးႏွစ္ခံုဆက္၍ အမိုးထိုးကာ၊ ဗြက္ေတာထဲတြင္ ေရာင္းေနေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစားေနမိေတာ့သည္။ အေရးထဲအနီးနားတြင္ ေမြးျမဴထားေသာ ဝက္ၿခံမွ ဝက္ေပါက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကလည္း ကြ်န္မေျခေထာက္ကို ႏႈတ္သီးျဖင့္ ထိုးကာလာေဆာ့ေနေသးသည္။ ထမင္းငတ္သည့္ ဒဏ္ကိုႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ခါငတ္ေသာ ထမင္းကပိုစား၍ ၿမိန္သည္။ ထမင္းႏွင့္သီးစံုခ်ဥ္ဟင္း၊ ရန္ကုန္တြင္ မႀကိဳက္၍ တစ္ခါမွ မစားခဲ့ေသာ ပဲပင္ေပါက္ခ်ဥ္ဖတ္ဟင္း၊ ငါးေၾကာ္တို႔မွာ နတ္သုဒၶါတစ္မ်ိဳးအလားတင္စားရေပမည္။

ကားေပၚတြင္ ခင္မင္၍အတူပါလာေသာ အန္တီေမာ္ဆိုသူကမူ စားမဝင္သျဖင့္ ႀကိတ္မွိတ္၍ ၿမိဳခ်ရသည္ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာေနခ်ိန္တြင္ ထမင္းတစ္ေမာက္ႀကီးထည့္ထားေသာ ကြ်န္မပန္းကန္မွာေျပာင္ေလၿပီ။ သန္႔တာ မသန္႔တာအပထား၊ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔ကဒီအခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးဆံုးပင္၊ ကိစၥတစ္ခုျပတ္ၿပီမို႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ျမဝတီမွာ အဘတင္သန္းဦးႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ထံသို႔ အေၾကာင္းၾကားရေပဦးမည္။

ရန္ကုန္မွ ထြက္လာကတည္းက ေအးသာယာကားဂိတ္တြင္ လာႀကိဳရန္အေစာႀကီးကတည္းက ကားစီစဥ္ ေပးထားမည္ဆိုသျဖင့္ သတ္မွတ္ခ်ိန္တြင္ ေရာက္မလာပါက အဖြဲ႕သားမ်ားစိတ္ပူေပေတာ့မည္။ ဒီေတာ့လည္း မိုးေရထဲမွာ ရွာေပဦးေတာ့တယ္လီဖုန့္းHand Phoneႀကီးလက္ကကိုင္ၿပီးLine Phoneလိုက္ရွာရသည့္ အျဖစ္က ရယ္စရာေကာင္းလွေပသည္။ ႃပြန္တန္ဆာမွာ ဖုန္းလိုင္းမွမမိေပဘဲကိုး။ ၿမိဳ႕ထဲရွိလူမ်ားကလည္း ကားပ်က္သျဖင့္ အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၿပီး စပ္စုၾကသျဖင့္ ကားလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ဘုရားပြဲအလား စည္ကားလွသည္။ ကိုးရိုးကားရား ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္တီရွပ္အက်ႌဝတ္ကာ ဂ်င္းစလြယ္သိုင္းအိတ္ကို တစ္ေစာင္းလြယ္လွ်က္ MP4 Player နားက်ပ္တတ္ထားေသာ ကြ်န္မပံုစံကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ ရွက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရဖို႔က ဒီအခ်ိန္မွာအေရးႀကီးဆံုးပင္ ေမးရင္း၊ ျမန္းရင္း ဖုန္း ဆိုင္ေရာက္လာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္ (ဒါရိုက္တာတုႏိႈင္းခ)၏ Hand Phone သို႔ ကားပ်က္ေနသည့္ အေၾကာင္း သတင္းပို႔ရေလေတာ့သည္။ ဗိုလ္ႀကီးကစိတ္မပူဖို႔အားေပးရင္း ကြ်န္မ မလာမခ်င္းလာႀကိဳမည့္ ကားကို ေစာင့္ခိုင္းထားမည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားရသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ကိုယ့္အစီအစဥ္ ႏွင့္တက္ဖို႔ဆိုသည္မွာ အဝတ္အစားအိတ္မ်ားျဖင့္ မလြယ္ကူလွပါ။

တစ္က႑ေအးသြားျပန္သျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္သည္မွာေသခ်ာလွေသာ “ေတာင္ေပၚသား” ကိုသာ ေမွ်ာ္ရင္း၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုးပတ္ကာ လမ္းေဘးမုန္႔သည္မ်ားဆီမွ အုန္းသီးေၾကာ္မုန္႔မ်ား၊ အသားတုတုတ္ထိုးမ်ား၊ ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္မ်ားမ်ိဳးစံုေအာင္ ဝယ္စားပစ္လိုက္သည္။ အတူပါလာေသာ ကြ်န္မ၏အေမႏွင့္အန္တီေမာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အေပါ့အပါးသြားရန္ အိမ္ရွာၾကေလသည္။
ရထားလမ္းအနီးရွိ အန္တီစႏၵာဆိုေသာ သေဘာေကာင္းသည့္ အန္တီႀကီးတို႔ သားအမိက လိႈက္လွဲစြာ ဖိတ္ေခၚၾကသျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔ဝင္၍ ေကြ်းသမွ်စားကာ ခဏနားေနရသည္။ အန္တီစႏၵာက ကြ်န္မႏွင့္စကားေျပာ ေနရင္းမွာပင္ ျမင္ဖူးသလိုပဲ သမီးက မင္းသမီးလားဆိုသျဖင့္ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိလိုက္သည္။
“သမီးဆုကဗ်ာပါရွင္” ဟုႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့
“ဟယ္ သမီးက အျပင္မွာ အရပ္ႀကီးအရွည္ႀကီးပဲေနာ္၊ သီခ်င္းေခြေတြထဲမွာ သိပ္ မသိသာဘူး” ဟု ဝမ္းသာအားရဆိုကာ
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏွင့္ ဖက္လွဲတကင္းႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ အတူရွိေန ေသာ အန္တီေမာ္က ဝမ္းသာတစ္ႀကီးျဖင့္
“ဟယ္ ဒါဆိုသမီးက အန္တီသမီးနဲ႕ခင္မွာေပါ့၊ အန္တီက ေမာ္ဒယ္လ္ဝတ္ရည္ရဲ႕အေမေလ၊ အခုဝတ္ရည္ရွိတဲ့ေတာင္ႀကီးကို သြားမလို႔ေလ” ဟုဆိုသျဖင့္ အံ့ဩသြားရျပန္ သည္။

“ဝတ္ရည္” ဆိုသည္မွာကြ်န္မထက္အမ်ားႀကီး Senior က်ေသာSuper Model တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္လား၊ အန္တီေမာ္ကေျပာေသးသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုးထမင္းအတူစားလိုက္၊ ၿမိဳ႕ထဲပတ္လိုက္ႏွင့္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အတူရွိေနၿပီးကာမွ ဆုကဗ်ာမွန္းသိရသျဖင့္ အားနာစရာဆိုေနေသးသည္။
“ဘာအားနာစရာရွိလို႔လဲအန္တီရယ္၊ သမီးကႏိုင္ငံေက်ာ္မွ မဟုတ္ပဲ” ဟု အရွက္ေျပေျပာလိုက္ရေသးသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးသြားရင္းမထင္မွတ္ ဘဲ၊ မိတ္ေဆြသစ္မ်ားႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္မွာလည္း အမွတ္တရပင္ျဖစ္သည္။

အေမွာင္ထဲတြင္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းလွေအာင္ေစာင့္ရင္း ည(၁၂း၃၀)နာရီအခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္ေရႊ “ေတာင္ေပၚသား” ကျြကလာသည္။ ေမာင္းမည့္Driverမရွိ၍လိုက္ရွာေနရသျဖင့္ အခ်ိန္မၾကာသင့္ဘဲ ၾကာခဲ့ရေလသည္။ ေရွ႕ဆက္ခရီးဆက္ဖို႔ပစၥည္းမ်ား၊ လူမ်ားခ်ိန္းကာ ႃပြန္တန္ဆာၿမိဳ႕မွ ည (၁းဝ၀)နာရီထိုးခါနီး တြင္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ကားထြက္ခ်ိန္အထိ မအိပ္ေသးဘဲ၊ လိုသမွ်မညည္းမညဴ ကူညီေပးခဲ့ေသာ ႃပြန္တန္ဆာ ၿမိဳ႕သူအန္တီစႏၵာတို႔ သားအမိကိုမ်ားစြာ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ ႀကံဳခဲ့လွေသာ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္မႈကို အျပည့္အဝေတြ႕ရေလသည္။

လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ပန္းေနေသာ ခရီးသြားမ်ားကို “ေတာင္ေပၚသား”ကေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္အျဖစ္ V.C.D မ်ား တစ္ေခြၿပီးတစ္ေခြဖြင့္ျပေတာ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္က ဆရာဦးျမတ္ခိုင္ဒါရိုက္တာအျဖစ္ ရိုက္ကူးခဲ့ေသာ “ဘိုျဖဴ” သီခ်င္း V.C.D ကိုလည္း အမွတ္တရျပန္လည္ၾကည့္လိုက္ရေသးသည္။ ညည့္နက္လာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ခ်ိဳးတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ျပန္လည္ႏိုးလာ ခ်ိန္တြင္ေတာ့ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕သို႔ပင္ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ မိုးစင္စင္လင္းေနသျဖင့္ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕အလွကို ေလ့လာၾကည့္ရင္း ဩဇာသီးေဖြးေဖြး ေလးမ်ားကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။

Breakfast စားဖို႔ရပ္ေပးေသာ ဆိုင္မွာပင္ ထမင္းဆီဆမ္းစားရင္း ကားေပၚတြင္ ခင္မင္လာေသာ တပ္ရင္းမွဴး ကေတာ္တစ္ေယာက္မွာ လသားအရြယ္ႏွင့္ (၂)ႏွစ္သမီးအရြယ္ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ ေနသျဖင့္ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ျဖစ္ကာ အႀကီးမေလးကို တစ္လမ္းလံုးေခၚ ထားကာ ထိန္းေပးရေသးသည္။ ဘယ္ဘဝကုသိုလ္လည္းမသိပါ၊ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္မ ဆိုလွ်င္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ခင္မင္သြားတတ္ သည္ကမ်ားသည္။ ကေလးသဘာဝေဆာ့ကစားရင္း၊ တစ္လမ္းလံုး ဟိုေမး ဒီေမးျဖင့္ စကားေျပာလာေသာ ကေလးမေလးေၾကာင့္ အပ်င္းေတာ့ ေျပရသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေန႔လယ္(၁းဝ၀)နာရီအခ်ိန္တြင္ ကေလာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ထိုသားအမိ သံုးေယာက္လည္းလာႀကိဳေနေသာ စစ္ကားေပၚသို႔တက္သြားစဥ္ ကေလးမေလး မွာႏႈတ္ဆက္၍ မဆံုးျဖစ္ ေနေသးသည္။ ေအာင္ပန္းေရာက္လာ၍ ၿမိဳ႕ထဲရွိစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ေခတၲနားစဥ္ ဆိုင္အတြင္း ရွိလိုင္းဖုန္းမွ မဆုကဗ်ာ ဖုန္းလာေနပါတယ္ဟုဆိုသျဖင့္ အထူးအဆန္းျဖစ္သြားရေလသည္။

ေအးသာယာ ကားဂိတ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားက မနက္မိုးလင္းကတည္းကေစာင့္ေနတာ ေန႕လယ္ (၂းဝ၀)နာရီထိုးခ်ိန္အထိမလာ ေသးသျဖင့္စိတ္ပူ၍ ဤဆိုင္သို႔ေရာက္မေရာက္ လွမ္းေမးခ်ိန္ႏွင့္ကြ်န္မတို႔ကားဆိုက္ခ်ိန္သြားတိုက္ဆိုင္ေနျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေအာင္ပန္းလိေမၼာ္သီး ခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားက ပင္ပန္းခဲ့သမွ်အေမာေျပေစခဲ့သည္။ ေဒသတစ္ခု ေရာက္လွ်င္ ေဒသထြက္အစားအစာမ်ား ကို စံုေအာင္စားတတ္ေသာ ကြ်န္မအတြက္ ရွမ္းေပါက္စီပူပူေလးမ်ားက အထူးႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းေပသည္။

ရန္ကုန္မွေပါက္စီမ်ားလိုမဟုတ္ပဲ၊ ဂ်ံဳသားအိအိေလးမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႏွင့္စားလို႔ေကာင္းလွသည္။ ရပ္ေစာက္အေက်ာ္ေလာက္တြင္ ဖုန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္၏ စိတ္ပူသံကို အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရသည္။ တစ္ကယ္ဆို မနက္ (၆းဝ၀)နာရီေလာက္ကတည္းက ေရာက္သင့္ သည့္ကားမွာ ေန႔လယ္ (၂းဝ၀)နာရီအထိေရာက္မလာေသးသျဖင့္ တစ္ခ်ိန္လံုးဆက္ေနသည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ၾကားထဲက အားနာသြားရျပန္သည္။

ဟဲဟိုးသို႔အဝင္တြင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သိမ္းဆည္းထားေသာ အေႏြးထည္မ်ားမွာ အသံုးဝင္ေတာ့၏။ လတ္ ဆတ္ေသာ ေလႏုေအးတစ္ျဖဴးျဖဴးေလးက ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းေဒသ၏ သီးႏွံစိုက္ခင္းမ်ားကလည္း ကားလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္အႏွံ႔အျပားေတြ႕ရသည္။ ေဂၚရခါးသီးခင္းႀကီးမ်ား ကလည္း လွမွလွေပတကား။ ရွမ္းဝတ္စံုမ်ားႏွင့္ေဒသသံတိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း စိုက္ခင္းမ်ားအသီးသီး တြင္ တာဝန္ကိုယ္စီ ႏွင့္ထင္ရွဴးပင္ႀကီးမ်ားကလည္း လြန္စြာေပါမ်ားလွေပသည္။

အခက္အခဲေပါင္းစံုကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ညေန (၄းဝ၀)နာရီထိုးခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးသာယာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာ ပါေတာ့သည္။ ကြ်န္မတို႔ ေတာင္ေပၚသားကားဆိုက္သည္ႏွင့္လူတစ္ဦးအေျပးအလႊားလာႀကိဳေနသည္ကို ကားမွန္ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ေတြ႕ျမင္လိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္မလည္း ရမ္းသမ္းၿပီးလက္ျပလိုက္ေတာ့ ထိုပုဂၢိဳလ္က
“သမီးကိုမနက္ကတည္းက ေမွ်ာ္ေနတာ၊ ဘယ္အထုပ္ေတြသယ္ရမလဲ၊ ကားကဟိုဘက္မွာ”
ဟုဆိုၿပီးတိုင္း (အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္)မွ လာႀကိဳေသာTown Ace အျဖဴေလးကို လက္ညဳႇိးထိုးျပေလသျဖင့္ ကားရွိရာသို႔ အခ်စ္ေတာ္ဝက္ဝံရုပ္ေလးကို ပိုက္ကာကို႔ရိုးကားယား လွမ္းခဲ့လိုက္သည္။ ကားေပၚမွရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကားတံခါး ဖြင့္ေပးသည္ႏွင့္ ဟန္က်ပန္က်ပစ္လွဲ လိုက္ေသးသည္။ အန္တီေမာ္(ဝတ္ရည္မိခင္)ကိုလည္း ေတာင္ေပၚသို႔လမ္းႀကံဳ ေခၚတင္ကာပစၥည္း အားလံုး စံုၿပီမို႔ ေအးသာယာကားဂိတ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ ကားဂိတ္ဝင္းမွ အထြက္တြင္ ရုတ္တရက္သတိရလိုက္ၿပီး
 

“ေဟာေတာ့္၊ ေစာေစာကသမီးကို လာႀကိဳၿပီး ပစၥည္းေတြတင္ေပးတဲ့ဦးေလးႀကီး က်န္ခဲ့ၿပီ ဆရာႀကီးကားရပ္ၿပီးျပန္ေခၚလိုက္ဦးေလ”ဟု ကားေမာင္းေနေသာ ရဲေဘာ္ႀကီးကို အလန္႔တၾကား ေျပာလိုက္မိသည္။ ရဲေဘာ္ႀကီးက ကြ်န္မကိုၾကည့္ရယ္ရင္း “သူကဦးတို႔နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ ကားဝင္းထဲကလူ”
ဟု ဆိုသျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရ၏။ ဒါျဖင့္အထုပ္ေတြကူသယ္ၿပီး သမီးကိုဘာလို႔လာႏႈတ္ဆက္ ရတာ လဲဟု ေမးလိုက္ေတာ့
“သူကသမီးကိုဆုကဗ်ာမွန္းသိလို႔ေလ”ဟုဆိုသျဖင့္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။

အႏုပညာရွင္ရယ္လို႔ျဖစ္လာၾကရင္၊ ကိုယ့္ကိုပရိသတ္လက္ခံအားေပးသည္ကို ႏွစ္သက္လိုလားသူခ်ည္းသာ ျဖစ္ေပ သည္။ ပရိသတ္တစ္ေယာက္ပဲသိသိ၊ ႏွစ္ေယာက္ပဲသိသိကြ်န္မအလြန္ေက်နပ္မိသည္။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔အတက္လမ္းတြင္ခရီးပင္ပန္းမႈဒဏ္ေၾကာင့္ေခါင္းကရိပ္ခနဲမူးလာသျဖင့္ ေမွး၍လိုက္ပါသြား လိုက္၏။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွလိႈက္လွဲစြာႀကိဳဆိုပါ၏ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္ေပေပါင္း(၄၇၁၂)ေပအျမင့္မွာတည္ရွိေသာ ေအးခ်မ္းလွသည့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီဟု သိလိုက္သျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားရသည္။ ေတာင္ႀကီးဟူေသာ အဓိပၸာယ္မွာ “တည္ၿပီ”ဆိုေသာ အပင္တစ္မ်ိဳးဟုအဓိပၸာယ္ ရသည္ဟုသိရခဲ့၏။ ရာသီဥတုသဘာဝ ညီညြတ္မွ်တမႈရွိၿပီး က်န္းမာေရးႏွင့္ ေႏြရာသီအပန္းေျဖဖို႔အတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ ေဒသလည္းျဖစ္သည္။

အန္တီေမာ္ဆင္းရမည့္ သုခလမ္းထိပ္သို႔အေရာက္တြင္ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ဝတ္ရည္တစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားေရာက္ခ်လာပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူမ၏မိခင္ကိုလာႀကိဳတာျဖစ္ၿပီး မထင္မွတ္ဘဲ ကြ်န္မကို ေတြ႕ေတာ့ဝမ္းပန္းတစ္သာျဖင့္ အိမ္သို႔အလည္ေခၚပါေတာ့သည္။ ခရီးပန္းလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း အဘ(ဒါရိုက္တာ၊ စာေရးဆရာတင္သန္းဦး)ႏွင့္ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ စိတ္ပူကာေမွ်ာ္ေနမည္ကတစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ စပ္စံထြန္းေဆးရံုႀကီးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွတည္းခိုရန္စီစဥ္ထားေသာ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္သို႔သာ ဦးတည္လာခဲ့လိုက္သည္။

တိုင္းသို႔အေရာက္ေတာင္ကုန္းထိပ္ကေလးမ်ားေပၚမွ အိမ္ကေလးမ်ားက အစီအရီႏွင့္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္ ကိုျမင္ရေတာ့သည္။ ကြ်န္မတို႔သားအမိအတြက္ စီစဥ္ထားေသာအခန္းေရွ႕သို႔အေရာက္၊ မနက္ကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ အဆိုေတာ္ကိုညီသစ္ထူးက လက္ျပကာႏႈတ္ဆက္ရင္း
“ညီမေလး၊ ငါတို႔ဒီေန႔ညအၿပီးရိုက္မွာ၊ အဖြဲ႕ေတြကိစၥ ရွိလို႔မနက္ျဖန္ျပန္ရေတာ့မွာေလ”ဟူေသာစကားကရင္ဝသို႔ေဆာင့္ကန္တာထက္ျပင္းထန္လွေပသည္။

ဘယ္ႏွယ့္ အခုမွ ကားေပၚကဆင္းလာတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းလင့္ေနၿပီ။ ညတြင္းခ်င္းဝုန္းဒိုင္းက်ဲရိုက္ၿပီးျပန္ရမွာေတာ့ မနိပ္ေသးပါဘူး။ ေရာက္လာမွေတာ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရေတာ့မွာပဲဟုေတြးၿပီး အိပ္ရာထဲသို႔တန္းေကြးပစ္လိုက္သည္။ တစ္ေအာင့္ၾကာေတာ့ျမဝတီမွ ထုတ္လုပ္ေရးမွဴး မဗိုဗိုေအာင္ႏွင့္ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ေရာက္လာၿပီး ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းၿပီး Shootingတည္မည့္အေၾကာင္းေျပာပါသည္။

ပင္ပန္းေန ေပမယ့္လည္း အလုပ္လုပ္ဖို႔လာတာပဲရိုက္ရေတာ့မွာေပါ့ဟု အားတင္းၿပီးအခ်ိန္ၾကည့္ေတာ ညေန (၅းဝ၀)နာရီထိုးေန ၿပီ၊Shooting က ည(၈းဝ၀)နာရီစမည္ဆိုသျဖင့္ Make up လိမ္းၿပီးျပင္ဆင္ဖို႔အနည္းဆံုး (၁)နာရီႏႈတ္လိုက္ လွ်င္။ အိပ္ခ်ိန္(၂)နာရီရေသးျဖင့္ ဖုန္း Alarmေပးကာအိပ္ပစ္လိုက္သည္။

Alarmသံျပည့္သြားေတာ့ေခါင္းကဘယ္လိုမွ မထူႏိုင္ေတာ့၊မေန႔ညကတစ္ညလံုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးသျဖင့္ မူးေနာက္ေနသည္။ႀကိဳးစား၍ထၾကည့္ေသးသည္။ ဘယ္လိုမွမရပါ၊ သည္ပံုစံႏွင့္ေရခ်ိဳး၊ Make up လိမ္းဖို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္။
ဗိုလ္ႀကီး၏လက္ကိုင္ဖုန္းကိုလွမ္းဆက္ေတာ့ Dinning Room မွာအဖြဲ႕ေတြစံုေနၿပီ ထမင္းလာစားေတာ့ဟု ဆိုသျဖင့္ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္သည္။ နားလည္မႈအျပည့္အဝေပးေသာ ဗိုလ္ႀကီးက ပင္ပန္းေနၿပီနားလိုက္ပါ၊ ေနာက္ေန႔မွရိုက္လို႔ရတာပဲဟုေျပာလာသျဖင့္ ဝမ္းသာသြားရသည္။ တစ္ေအာင့္ ၾကာေတာ့အဘေရာက္လာၿပီး၊ ေဆးတိုက္ကာဂရုတစ္စိုက္ေမးျမန္းၿပီး၊ ကိုယ္ေႏြးေနသျဖင့္ အိပ္လိုက္ပါေတာ့ဟု ေျပာရွာသည္။
ဝတၲရားမပ်က္၊ Phoneလွမ္းဆက္ၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္တစ္ညလံုးႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြား၏။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ (၆းဝ၀)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ေရခ်ိဳး၊ Make up လိမ္းၿပီးညက အေျြကးကို အတိုးခ်ဆက္ ရန္ ပစၥည္းမ်ားသိမ္းReady လုပ္ထားလိုက္သည္။ အခန္းတံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးညီသစ္ထူးကBreakfast စားရန္လာေခၚေနသည္။ Canteen တြင္ ရွမ္းရိုးရာၿမီးရွည္ပူပူေလးကို ႏွစ္ပြဲဆက္တိုက္စားပစ္လိုက္သည္။ တိုင္း-ထဲမွာပင္ တည္ထားေသာ Scene ေပၚသို႔အေရာက္ Opening Scene ကအလြမ္းတဲ့။ (ဦး) စိုင္းထီးဆိုင္၏ “သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ႏြဲ႕တင္” သီခ်င္းအတြက္ မ်က္ရည္က်ရမည္။ ကဲ ငိုေပဦးေတာ့ဆုကဗ်ာ၊ အေရးထဲမ်က္ရည္ကဝဲ၍သာဝဲဝဲလာၿပီး ပါးျပင္ေပၚသို႔က်မလာပါ၊ အဘကစိတ္ရွည္ လက္ရွည္ႏွင့္ေစာင့္ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရႊမ်က္ရည္ကဘယ္လိုမွရြာသြန္းၿဖိဳးမလာပါ။ အရွက္ေတာ့ကြဲပါၿပီ၊ အဘႏွင့္ကလည္းအခုမွစဆံုဖူးတာ၊ ကြ်န္မအသံုးမက်တာသိကုန္ရင္ေတာ့ အခက္ပဲဟုေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ကာ MOOD ထည့္လည္းမရေရးခ်မရပါ။ မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး ျမဝတီမွမေမသက္ပိုင္က မ်က္စဥ္းဗူးဌားသျဖင့္ အငွားငိုလိုက္ ရသည့္အျဖစ္သို႔ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။

အဘကေတာ့ သမီးစိတ္တင္းထားလို႔ MOOD မဝင္တာပါ၊ စိတ္ေအးေအးထားပါေျပာရင္း၊ မ်က္စဥ္းသာ တြင္တြင္ထည့္ခိုင္းေလေတာ့သည္။

ရိုက္ကူးေရးသင့္သေလာက္ရၿပီမို႔မနက္ (၁၀းဝ၀)နာရီေလာက္မွာေတာ့ အင္းေလး သို႔ပစၥည္းမ်ားႏွင့္တစ္ပါတည္းဆင္းလာခဲ့ၾကရသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ၿပီးေလွ်ာက္လည္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးလည္းအေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ အဘကအဖြဲ႕သားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ကားတစ္စီး၊ ဗိုလ္ႀကီး၊ ညီသစ္ထူးတို႔ သားအမိသားအဖ(၃)ေယာက္ႏွင့္ကြ်န္မတို႔သားအမိက ကားတစ္စီးစီျဖင့္ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ရွိQueen Inn သို႔ေရာက္ လာခဲ့ၾကသည္။

ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္(ေတာင္ပိုင္း)၊ ေတာင္ႀကီးခရိုင္တြင္ပါဝင္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္တြင္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္သြယ္တန္းလ်က္ရွိေသာ ေတာင္တန္းႏွစ္ခုရွိပါသည္။ အေရွ႕ဘက္တြင္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ အေနာက္ဘက္တြင္ ကေလာၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေျမာက္ဘက္ တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာင္ဘက္ဖယ္ခံုၿမိဳ႕နယ္တို႔ႏွင့္ဆက္စပ္တည္ရွိလ်က္ရွိသည္။ ေရွးအခါက ေစာ္ဘြား မင္းအဆက္ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံခဲ့ရာ “ဆီဆိုင္ဘြား” အမည္ရွိေစာ္ဘြားသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္၏မဂၤလာရွိေသာအေရွ႕ အရပ္၌ ဣႆရိယကုန္းေတာ္ရွိ၍ ယင္းကုန္းေတာ္ေပၚ၌ေရႊအဆင္းရွိေသာ ေဗာဓိေညာင္ပင္ေပါက္ေရာက္သည္ကို အစြဲျပဳ၍ “ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕”ဟု သမုတ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သိရွိခဲ့ရပါသည္။

ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွးျမန္မာမင္းမ်ားႏွင့္ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားလက္ထက္၊ ေညာင္ရမ္းႏွင့္ေညာင္ေရႊ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ရွမ္းလူမ်ိဳးအခ်ိဳ႕အေပၚ “ဒႆေမဓ” အခြန္ေတာ္ ေကာက္ခံေရးအတြက္
“ဗမာေညာင္ရမ္း၊ ရွမ္းေညာင္ေရႊ”ဟူ၍သတ္မွတ္စကားပံုတစ္ခုရွိခဲ့သည္ဟု ေလ့လာခဲ့ ရသည္။ ယင္းစကားပံု၏ အဓိပၸာယ္မွာ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အခြန္ေတာ္စည္းၾကပ္ေကာက္ခံရာ၌ ခက္ခဲ ရႈပ္ေထြးမႈမရွိေစရန္မည္သည့္နယ္ပယ္အတြင္းမွာပင္ေနေန “ဗမာမွန္လွ်င္ ေညာင္ရမ္းက အခြန္ေကာက္၍ ရွမ္းမွန္လွ်င္ ေညာင္ေရႊကအခြန္ေတာ္ေကာက္ခံရန္” ဟူ၍ျဖစ္သည္ဟုဆိုထားေလသည္။

Queen Inn တြင္ေနရာခ်ထားၿပီးသည္ႏွင့္ဝါးတီးဖြင့္ဖို႔ ဗိုက္ကဆႏၵျပေနေတာ့သည္။ ထမင္းစားပြဲတြင္ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ပထမဦးဆံုးလာခ်ေသာ ဟင္းရည္ကိုဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေသာက္ၿပီးမွ ေဆးခါးဟင္းရည္မွန္းသိရသည္။ ရိုးရာပဲစိမ်ားႏွင့္ခ်က္ထားေသာ ေဆးခါးဟင္းမွာအရသာရွိလွေပသည္။ အင္းေလး ရိုးရာဟင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ ငါးေပါင္းဟင္းႏွင့္ထမင္းကိုေခါင္းမေဖာ္တမ္းေလႊးပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ခဏနား ၿပီး ရိုက္ကူးေရးအစီအစဥ္မ်ား ဆက္လက္ရိုက္ကူးၿပီးေန႕လယ္ (၂းဝ၀)နာရီေလာက္တြင္ အင္ေလးကန္သို႔ သြားရန္မွာထားေသာ စက္ေလွေရာက္လာသျဖင့္ လိုအပ္ေသာ အဝတ္အစားအနည္းငယ္ယူကာ အင္းေလးေရ စပ္အနားမွာပင္တည္ထားေသာQueen Inn မွ အဖြဲ႕သားမ်ား စက္ေလွသံတဖုတ္ဖုတ္ျဖင့္ အင္းေလးကန္တစ္ ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာစီးလာခဲ့ၾကသည္။

အင္းေလးကန္အတြင္းသဘာဝကြ်န္းေမ်ာရိုင္းမ်ား၊ ေရညႇိေရေမွာ္ပင္မ်ား၊ ေဗဒါအပါအဝင္ၾကာမ်ိဳးမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရွိရပါသည္။ သဘာဝကြ်န္းေမ်ာရိုင္းႏွင့္ကြ်န္းေသမ်ားေပၚတြင္ ျမက္ခါး၊ ျမက္ဒယ္အိုးပုတ္၊ ေဒါင္းစပါး၊ ဗ်ိဳက္၊ ဗလခ်ိဳက္၊ ေဖာင္း၊ ပိန္း၊ ဇရစ္၊ ကနေဖာ့၊ ေငြပန္း၊ ပိတ္စြယ္၊ ကန္စြန္း၊ က်ဴပင္မ်ားေပါက္ေရာက္ ၿပီးေရတိမ္ဖို႔ေျမမ်ားတြင္ မိုးမခ၊ ေရတိန္၊ ေရပိတုန္း၊ ေညာင္၊ ခံတက္၊ ေပါက္၊ စစ္ႏွင့္ကသစ္ပင္တို႔ ေပါက္ ေရာက္တတ္ေၾကာင္းလည္းသိခဲ့ရသည္။ အဆိုပါ ရုကၡပင္မ်ားသည္ ေရေနသတၲဝါမ်ား၊ ငွက္မ်ားက်က္စားေပါက္ ဖြားရာျဖစ္သည့္အျပင္ ေရၾကည္လင္ေစသည့္ သဘာဝေရစစ္မ်ားအျဖစ္သို႔၄င္း၊ ေရႏွင့္ေလထုအတြင္းရွိကာဗြန္ ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကို ေလ်ာ့က်ေစၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ပံ့ပိုးေပးသူမ်ားအျဖစ္ ၄င္းအက်ိဳးျပဳၾကသည္။

ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးကြ်န္မအတြက္ အဆန္းအျပားပင္ျဖစ္ေန၏။ တစ္ကယ္ဆိုတစ္ခ်ိန္က ေရလမ္းခရီးသြားဖို႔အလြန္ ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ေသာကြ်န္မအတြက္၊ ယခုအခ်ိန္ေရကူးတတ္ၿပီးစအခ်ိန္တြင္ အင္းေလးေရကန္မွေရမ်က္ႏွာျပင္ကို စက္ေလွသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လက္ႏွစ္၍ ေဆာ့ကစားရဲေလာက္ေအာင္ အရဲကိုးသြားပါသည္။
အေၾကာင္းမွာေညာင္ေရႊမွအင္းေလးကန္ေရလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေရအနက္ (၆)ေပရွိၿပီး၊ ေရနည္းခ်ိန္တြင္ ထိုလမ္းပိုင္း၌အနက္(၂)ေပခန္႔သာရွိမည္ဟု အင္းသားႀကီးမ်ား၏ေျပာစကားေၾကာင့္ အတင့္ရဲျခင္းလည္းျဖစ္၏။

အဘကေတာ့တစ္လမ္းလံုးအဖြဲ႕သားမ်ားကို ဂရုတစ္စိုက္ႏွင့္မွာၾကားလိုက္၊ (Camera Man ေရႊမိုးဦး) ဦးမိုးႀကီးကို ရႈခင္းအလွမ်ားရိုက္ရန္ႏွင့္ကိုညီသစ္ထူးႏွင့္ ကြ်န္မတို႔၏စံုတြဲအလွ Love-Scene ရိုက္ရန္ ညႊန္ၾကားလာခဲ့ေလ သည္။ စက္ေလွေပၚမွာ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ခ်ိန္ႏွင့္ေနလံုးႀကီးက ဝင့္ထည္စြာထြက္ခ်ိန္ႏွင့္ကြက္တိမ်က္မွန္မ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ထုတ္တပ္ကာပဲမ်ားၾကစဥ္ ေဘးမွျဖတ္သြားေသာ စက္ေလွမ်ားက ေအာ္ဟစ္ကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ၾကသျဖင့္ ေပ်ာ္ဖို႔အလြန္ေကာင္းလွေပ၏။

အင္းေလးကန္သည္ ကမၻာေပၚရွိကုန္းတြင္းေရအိုင္ႀကီးမ်ားအနက္ အႀကီးဆံုးေရအိုင္ႀကီးမ်ားတြင္ တစ္ခု အပါအဝင္ဟုသိရသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္အျမင့္ေပ (၂၈၉၇.၄၅၅)တြင္တည္ရွိၿပီး၊ ယခုအခါ ကန္၏အလ်ား (၁၁)မိုင္ႏွင့္ အနံ(၄)မိုင္ရွိပါသည္။ တည္ေနရာအေနအထားအရ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူေကာင္းမြန္ျခင္း၊ ထူးျခားေသာေရလယ္ရြာႀကီးမ်ားႏွင့္ တန္ခိုးႀကီးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားတည္ရွိသျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသာမက ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားပါလာေရာက္ေလ့လာလည္ပတ္ေလာက္ေအာင္ ထင္ရွားေသာ ေရကန္ႀကီးျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ ဤေရကန္ႀကီးကို အမွီျပဳ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုးေသာ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ လုပ္သည့္ ေလာပိတႏွင့္ဘီးလူးေခ်ာင္းေရအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုႀကီးမွ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားမ်ားထုတ္ေဝေပးလွ်က္ရွိ ေပသည္။ ေရကန္တစ္ေလွ်ာက္ေလမ်ားက ၾကက္သီးေမြးတျဖန္းျဖန္းထကာ ေအးခ်မ္းလွေပ၏။

လင္းကင္းရြာအေရွ႕အင္းလယ္တစ္ေနရာသို႔ အေရာက္တြင္ ဟသၤာရုပ္ကို တိုင္ေထာင္ကာစိုက္ထားသည္ကို ထူးျခားစြာေတြ႕ရသျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားႀကီးတြင္ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားႀကီး အပ္ႏွံထားေသာ သရကၡာန္ရုပ္ေတာ္ျမတ္ေလးဆူႏွင့္ သကၠရာဇ္ ၄၈၂ခုႏွစ္တြင္ အင္းတိမ္ဘုရားအသီေတာ္ျဖစ္ေသာ မဟာဂါမ ရြာေက်ာင္းေတာ္၌ နရပတိစည္သူမင္းအပ္ႏွင္းေပးထားေသာ ျမတ္ေပါင္းမဥၨဴဘုရားရုပ္တုေတာ္ျမတ္တစ္ဆူ စုစုေပါင္း (၅)ဆူရွိေလသည္။

ေဒသစာရီႂကြခ်ီေတာ္မူသည့္အပူေဇာ္ခံပြဲ၌ ငါးဆူလံုးပင့္ေဆာင္ခဲ့ရာ၊ ဤဟသၤာရုပ္ေနရာသို႔ အေရာက္တြင္ ေလႀကီး၊ မိုးႀကီးသည္းထန္စြာရြာသြန္းတိုက္ခတ္သျဖင့္ ဘုရားေလွေတာ္နစ္ျမဳပ္၍ ရုပ္ထုေတာ္ျမတ္ ငါးဆူအနက္ ေလးဆူသာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိပင့္ယူရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ က်န္လက်ၤာရံရဟႏၱတစ္ဆူမွာ ရွာေဖြစံုစမ္း၍မရရွိ ခဲ့ပဲေက်ာင္းေတာ္သို႔အေရာက္ ဂႏၶကုဋီတိုက္ေတာ္ဖြင့္ေသာအခါမွသာ ဦးေခါင္းေတာ္တြင္ ေမွာ္မ်ားတင္လွ်က္ျပန္ လည္ဖူးေတြ႕ရေၾကာင္းႏွင့္တဖန္ပင့္ယူျပန္ေသာအခါတြင္လည္း ေရွးနည္းအတိုင္း မိုးေလသည္းထန္စြာ ရြာသြန္း တိုက္ခတ္ျပန္သျဖင့္ ၄င္းရဟႏၱာရုပ္ထုေတာ္ျမတ္တစ္ဆူကို ညတြင္းခ်င္းေက်ာင္းေတာ္သို႔ပင္ျပန္ပို႔ေဆာင္ေသာ အခါမွ မိုးစင္ေလကင္းခ်မ္းသာျခင္းအျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဘုရားႀကီး၏တန္ခိုးေတာ္ကို အံ့မခန္းသိရွိခဲ့ ရေပသည္။

ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသို႔ေရာက္၍စက္ေလွကပ္သည္ႏွင့္အဖြဲ႕သားမ်ားအားလံုးဘုရားႀကီးကို ရိုေသစြာ ဦးခိုက္ပူေဇာ္ၾကသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ငယ္ေလးမ်ားအား အိမ္၌ပူေဇာ္ရန္ပင့္ေဆာင္လာ ခဲ့သည္။ အဘကသိဒၶိတင္ကား ေရႊသကၤန္းကပ္ေပးပါေသးသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ သာမန္မိန္းမသားျဖစ္ရသည့္ ဘဝကို လြန္စြာအားငယ္သြားမိသည္။ ေရႊသကၤန္းကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ကပ္ခြင့္မွမရပဲကိုး။ သို႔ေသာ္လည္း အဓိဌာန္ ျပဳ၍စိတ္မွန္းျဖင့္ ကပ္လွဴပူေဇာ္ကာ ရိုေသစြာဆုေတာင္းခဲ့ေသးသည္။ ထိုကုသိုလ္ကံသည္ မေႏွးအျမန္ေရာက္ လာေတာ့မည့္အေၾကာင္းကို ကြ်န္မထိုအခ်ိန္က မသိရွိခဲ့ရေပ။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ေဈးအတြင္းလွည့္၍အဖြဲ႕ သားမ်ားShoppingထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ အားလံုးထဲမွာ ထူးျခားသည္က ညီသစ္ထူးပင္ျဖစ္သည္။ အင္းထဲမွာ သူ႔ပရိသတ္မ်ားကမနည္းေပပဲကိုးဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ေလာက္ေအာင္ထင္ရွားေပသည္။ သူ႕ခမ်ာ ဟိုဆိုင္ကလာပါဦး၊ ဒီဆိုင္ကလာပါဦးႏွင့္အင္းေလးသူမ်ားအၾကားစန္းပြင့္ေနေပ၏။ အင္ေလးရိုးရာ ခ်ည္ထည္ႏွင့္ဦးထုပ္ကိုလည္း အမွတ္တရဝယ္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ႕မွန္းသိေတာ့ လူအုပ္ႀကီးကသြားေလရာတစ္ေကာက္ေကာက္ပါလာသည္။ ေဈးဝယ္လည္း မလြတ္လပ္၊ မုန္႔စားလည္းမလြတ္လပ္၊ အႏုပညာသမားျဖစ္ရသည့္ဘဝကား အရာရာပရိသတ္မ်က္လံုးႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ မီးေရာင္ေအာက္တြင္အလုပ္လုပ္ေနရသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အမ်ားထက္ပိုထင္ေပၚသည္။ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္လည္း အလြယ္တကူသိႏိုင္သလို၊ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္သိႏိုင္ေပ သည္။ မိမိက အမွတ္တမဲ့ လုပ္လိုက္မိေသာ အျပဳအမူကို ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ၿပီးအျပစ္ေျပာသူလည္းရွိ၏။ စိတ္လြတ္၊ ကိုယ္လြတ္အမူအရာမ်ားသည္ အမ်ားအျမင္မွာေမးေငါ့ခ်င္စရာမ်ားျဖစ္သြားတတ္သည့္အတြက္အလြန္ သတိထားရ၏။ ကိုယ့္ထမင္းရွင္ ပရိသတ္ကိုေလးစားသမႈျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာ တုန္႔ျပန္သင့္ေပသည္။

V.C.Dသီခ်င္းမ်ားအတြက္ ရိုက္ရင္း၊ ျမဝတီ၏က႑အခ်ိဳ႕အတြက္လည္း ေရာက္သည့္ေနရာတိုင္း အလ်ဥ္း သင့္သလို ရိုက္သြားရေသးသည္။ အဘခမ်ာလည္း ပင္ပန္းလြန္းလွေပသည္။ က်န္းမာေရး အတြက္ ေဆးေသာက္ လိုက္၊ ရိုက္လိုက္ႏွင့္အဖြဲ႕သားမ်ားကိုလည္း ဂရုတစိုက္ရွိလွေပသည္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေပၚမွ ျပန္ခြာလာေတာ့ ညေန(၅း၃၀)နာရီနီးပါးပင္ရွိေနသည္။ ေညာင္ေရႊသို႔ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ျပန္ေမာင္းသြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ စက္ေလွကို စက္ရွိန္တင္၍ အျမန္ေမာင္းလာခဲ့ရသည္။

အျပန္လမ္းတြင္ အဆိုေတာ္ညီသစ္ထူးမွ ဦးေဆာင္၍ သီခ်င္းမ်ိဳးစံုဟစ္ေျြကးကာ အေပ်ာ္ၾကဴးလာခဲ့ၾကသည္။ ေနဝင္တေရာအခ်ိန္ျဖစ္၍ လူႀကီးမ်ားက ဘုရားစာ တတြတ္တြတ္ရြတ္ကာ အႏၱရာယ္ကင္းရန္ဆုေတာင္းေနၾကသည္။ အင္းထဲတြင္ ဓာတ္တိုင္မရွိ၊ မီးမရွိ အေမွာင္ ထဲတြင္ အခ်က္ျပမီးေလးျဖင့္သာေမာင္းေနသည္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္မကပင္ရွိလာေပၿပီ။

သို႔ေသာ္ ေညာင္ေရႊ ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္မလာေသးေပ။ အဖြဲ႕သားမ်ားအားလံုးလည္း အေျခအေနကိုရိပ္မိကာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လာၾက သည္။ သြားပါၿပီ။ ကန္ထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနၿပီ သီခ်င္းသံမ်ားလည္း ရုတ္ျခည္းတိတ္သြားကာ ဘုရားစာရြတ္ သံမ်ားတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ထြက္လာပါေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမီးျပကာရမ္းသမ္းေမာင္းသြားလိုက္၊ တစ္ခါ တစ္ရံဒိုက္ပံုႀကီးထဲ စက္ေလွကေရာက္သြားလိုက္ႏွင့္ဒုကၡပင္လယ္ေဝသည္ပဲေျပာရမလား။ ဒုကၡကန္ထဲေဝသည္ ပဲဆိုရမလားမေျပာတတ္ပါ။ အနီးနားမွ ငါးဖမ္းေလွတစ္စီးတစ္ေလေတြ႕၍ေမးေတာ့လည္း အင္းစကားလိုလို၊ ရွမ္းစကားလိုလိုေတြျပန္ေျပာပါေတာ့သည္။ ပါလာေသာစက္ေလွသမားက သိပ္နားမလည္၊ လမ္းကလည္း မကြ်မ္း၊ အေမေလးတ၍သာေအာ္ငိုခ်င္စိတ္မ်ားေပါက္လာပါသည္။

ခ်မ္းကလည္းအေတာ္ခ်မ္းလာၿပီ။ စက္ေလွက အရွိန္ျမင့္ေလ၊ ေရကစဥ္ေလႏွင့္တကိုယ္လံုးတုတ္တုတ္ရႊဲေနၿပီ။ လမ္းကလည္းအစရွာမေတြ႕ၿပီ၊ ဘာမ်ားမွားယြင္း ခဲ့သလဲေတာ့မသိပါ။ အဘဦးေဆာင္၍ ဆုေတာင္းေမတၲာပို႔၊ ဘုရားစာမ်ား တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ရြတ္ကာ ေနာက္ဆံုးအင္းထဲတြင္ စမ္းတစ္ဝါးဝါးျဖင့္ ႏွစ္နာရီနီးပါးၾကာေအာင္ ေမာင္းလာၿပီး၊ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕၏ မီးေရာင္ကိုေတြ႕ရခ်ိန္မွာေတာ့ ထီေပါက္သကဲ့သို႔ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ကာ သက္ျပင္းမ်ားတဟင္းဟင္းႏွင့္ခ်မဆံုး ျဖစ္ၾကရပါေတာ့သည္။ Inn ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ အဖြဲ႕သားမ်ား ရယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဪသာ္ အခုမွ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ရယ္ႏိုင္ၾကေပသကိုး။

ထိုေန႔ညက ညစာသည္အခါတိုင္းညမ်ားထက္ ပိုၿမိန္သည္ဟုခံစားရသည္။ အဘက အဖြဲ႕သားမ်ားကို ေစာေစာအိပ္ဖို႔ ဩဝါဒေျြခရင္း၊ မနက္ (၄းဝ၀)နာရီReady လုပ္ထားဖို႔ကြ်န္မကိုသာတြင္တြင္မွာေနသည္။ ထြယ္မယ္ေဟ့ဆိုလွ်င္ အားလံုးကေရခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားလဲရံုသာျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္မတစ္ေယာက္မွာသာ Make up လိမ္းတာႏွင့္အဝတ္အစားလဲတာအခ်ိန္က မေလာက္ငွ။ ဒါေတာင္ဘုရားကိုအတိုခ်ံဳး ရွိခိုးရတာ အဘမသိ ေသး။

22.9. 06/ A.M 4:30
အင္ေလးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေဒသစာရီျြကခ်ီ အပူေဇာ္ခံမည့္ေန႔ နံနက္(၄း၃၀)နာရီအခ်ိန္ကတည္းက ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ အဖြဲ႕သားမ်ားအားလံုးမွာ ဘယ္သူ၊ ဘယ္သူမွစကားမေျပာႏိုင္ၾကဘဲ ခ်မ္းေအးလွေသာ အင္းေရျပင္ေပၚမွ အမိုးအကာမဲ့စက္ေလွကို အေႏြးထည္အထပ္ထပ္ျဖင့္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစီး လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဘုရားဖူးစက္ေလွမ်ားကို ဆြမ္းေတာ္ဗန္းမ်ားကိုယ္စီႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ရေသးသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကလည္း ကင္မရာကိုယ္စီႏွင့္အသင့္ေနရာယူထားၿပီေလ၏။
ဘုရားေပၚသို႔ေရာက္တာ့ မနက္ (၆းဝ၀)နာရီထိုးခါနီးေနၿပီ၊ ဘုရားပတ္ပတ္လည္တြင္လည္း စစ္တပ္မွ စက္ေလွမ်ားလံုၿခံဳေရးေစာင့္ကာ အထပ္ထပ္ခ်ထားသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားက မနက္(၄းဝ၀)နာရီ ျဖစ္သျဖင့္ ညကတည္းက Camera Man ဦးမိုးႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ကို အင္းထဲရွိ ေရႊအင္းသား Hotel မွာေနေစကာ အခမ္းအနားမွ အမွီရိုက္ယူေစခဲ့ေသာ အဘ၏ဝီရိယကေလးစားဖြယ္ပင္။

ေဂါပကအဖြဲ႕မွတည္ခင္းေကြ်းေမြးေသာမုန္႔ဟင္းခါးကို အဖြဲ႕သားမ်ားတက္သုတ္ရိုက္ကာစားၿပီး၊ တရားနာ၍ အမွ်ေဝဆုေတာင္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ထူးျခားစြာေပၚလာမည့္ ကုသိုလ္ကံကိုမသိရေသး။ အမွ်ေဝၿပီးသည္ ႏွင့္ဘုရားစံေက်ာင္းေတာ္မွ ေဖာင္ေတာ္ငယ္ေပၚသို႔ ပင့္ေဆာင္ေတာ့မည္ဟု ေၾကာ္ျငာလိုက္သည္ႏွင့္ဘုရားဖူး မ်ားေရွ႕သို႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲထလာၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ တံုးအ လွေသာ ကြ်န္မသေဘာမေပါက္ေသး။ လူၾကားထဲညႇပ္မိမည္စိုးသျဖင့္ ေနာက္သို႔ပင္ ဆုတ္ကာ ဖယ္ေပးလိုက္ေသးသည္။

အဘကမ်က္ရိပ္ျပကာအဖြဲ႕သားမ်ားကို ဘုရားႂကြခ်ီရန္ကာထားေသာ လမ္းအတြင္းသို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဦးစားေပး၍ ေခၚခ်လာပါသည္။ Uniform ဝတ္ထားေသာ အဘတင္သန္းဦး၏မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အူလည္လည္ျဖင့္ V.I.P တန္းထိပ္သို႔ ကြ်န္မေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ သေဘာေပါက္ပါၿပီ၊ အေမက လူအုပ္ႀကီးထဲမွ တိုးေဝွ႕၍ ေရႊသကၤန္းငါးစံုဝယ္လာပါေတာ့သည္။ ဘုရားရုပ္ထုေတာ္ျမတ္မ်ား ဤလမ္းအတိုင္းဆင္းလာ၍ အမ်ိဳး သမီးမ်ား ေရႊသကၤန္းကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ကပ္ခြင့္ရသည့္ အခြင့္ထူးကို ကြ်န္မရရွိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဘုရားတစ္ဆႂကြလာသည္ႏွင့္ေရႊသကၤန္းတစ္ခုကပ္လိုက္၊ စစ္တပ္မွ လံုၿခံဳေရးမ်ားကလည္း လူအုပ္ႀကီးကို ကာလိုက္ႏွင့္ေရႊသကၤန္း(၄)စံုကပ္ၿပီးခ်ိန္အထိ ကြ်န္မဟန္က်ေနေပသည္။ ဘုရားေလးဆူလံုးကပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္မွ အဘက နဖူးနဲ႕တိုက္လိုက္ရလားဟုေမးပါသည္။

“ဟင့္အင္း၊ မသိဘူးေလ၊ နဖူးနဲ႕တိုက္လို႕ရလား”ဟူေသာ ကြ်န္မ၏ အူေၾကာင္ေၾကာင္အေမးေၾကာင့္အဘက “လာ”ဟုဆိုကာေလွခါးအဆင္းသို႔ဆင္းခါနီးေနၿပီျဖစ္ေသာ ေနာက္ဆံုးဘုရားတစ္ဆူဆီသို႔ ဆြဲေခၚသြားပါေတာ့သည္။

အဘမ်က္ႏွာေၾကာင့္ဗိုလ္မွဴးမ်ား၊တာဝန္ရွိသူမ်ားက လမ္းဖယ္ေပးေသာ္လည္း ကုသိုလ္ကံကုန္သြားသျဖင့္ လက္က်န္ေရႊသကၤန္းတစ္ခုသာ၊ ကပ်ာကယာကပ္လိုက္ ရၿပီး၊ နဖူးႏွင့္ထိေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ေတာ့ေပ။ လူအုပ္ႀကီးၾကား၌ ေအးခ်မ္းခ်ိန္တြင္ ေခြ်းျပန္ရသည့္အျဖစ္ပင္။ အသံုးမက်၊ မပါးနပ္၍ အဘကစက္ေလွေပၚသို႔အေရာက္တြင္ ဂ႐ုဏာေဒါေသာျဖင့္ဆူပါေတာ့သည္။ ရသင့္၊ ရထိုက္သည့္ အခြင့္အေရးကိုမယူတတ္ေလျခင္းဟုဆိုေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ နံနက္(၇းဝ၀)နာရီခ်ိန္တြင္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား ႏွင့္ (၃)မို္င္ခန္႔အကြာတြင္ရွိေသာ အင္းတိန္ေက်းရြာသို႔ ညဖက္က်ိန္းရန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အကအဖြဲ႕ေလွမ်ား၊ ဝတ္ရြတ္ေလွမ်ား၊ ေျခနင္းေလွအဖြဲ႕သားမ်ားျဖင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ ပင့္ေဆာင္လာခဲ့ၾကပါသည္။

ရွမ္းအဖြားႀကီးမ်ားဆိုလွ်င္ ကိုယ္တိုင္ေလွေလွာ္၍ ဆြမ္းေတာ္ဗန္း၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းမ်ားႏွင့္ ဘုရား ေဖာင္ေတာ္မလွမ္းမကမ္းမွေန၍ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။ ထူးျခားသည္မွာ ရန္ကုန္တြင္ မၾကားရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သံမ်ားေသာေသာ ညံေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ေလွၿပီးတစ္ေလွ အတြဲလိုက္ ေဖာက္ေနၾကေသာ ေျဗာက္အိုးသံမ်ားမွာ အထိတ္တလန္႔ရွိလွေပသည္။ ေလွတစ္စင္းက ေဘးကျဖတ္သြား လိုက္၊ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သြားလိုက္ႏွင့္ေသနတ္ပစ္ ေလ့က်င့္ကြင္းထဲေရာက္ေနသလားဟုေအာက္ေမ့ရသည္။

ဘယ္အခ်က္ကိုယ့္ေလွေပၚ ေျဗာက္အိုးႏွင့္လွမ္းေပါက္မလဲဟု ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုအျဖစ္ အပ်က္ေၾကာင့္ဆရာဦးျမတ္ခိုင္ဗုဒၶဂယာသြားခဲ့စဥ္က ဟက္ပီးေဒဝါလီညတြင္ ေျဗာက္အိုးမ်ား တစ္ဒိုင္းဒိုင္းေဖာက္ကာ၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကသည္ဟုဖတ္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ယခုလိုမ်ိဳးပဲျဖစ္မည္ထင္သည္ဟု ယွဥ္ေတြးမိခဲ့ေသးသည္။ ေရေပၚႏွင့္ ကုန္းေပၚပဲကြာေပၿပီ၊ ေျဗာက္အိုးရန္ကေတာ့ အတူတူပင္ျဖစ္မည္ဟုယူဆမိခဲ့သည္။

ကြ်န္မတို႔ေလွမွာစက္မႏိႈးဘဲ ေရစီးအတိုင္းတက္ျဖင့္အသာေမ်ာကာ ေဖာင္ေတာ္ငယ္ေနာက္မွ ဆက္လက္ လိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။ ရိုးရာေျခနင္းေလွေပၚမွ အင္းသားမ်ားကလည္း ေလွခ်င္းကပ္၍စေနာက္လာၾကသည္။ သူတို႔က်ီစယ္ပံုက ယဥ္ေက်းလွေပသည္။ ၿမိဳ႕ျပမွာလို ဗရုတ္သုတ္ခမဟုတ္ဘဲ ပြဲေတာ္ရက္ျဖစ္၍ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္၍သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ အသံမ်ိဳးစံုဟစ္လိုက္ႏွင့္ ေလွခ်င္းကပ္ေနေသာ္ျငားလည္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ ကားျခင္းမရွိသည္မွာ လြန္စြာခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာ အင္းသားမ်ား၏ဓေလ့စရိုက္ပင္ျဖစ္၏။

ကြ်န္မႏွင့္စကားလက္ ဆံုက်ရင္းအျပန္အလွန္ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကေသာ ကိုညီသစ္ထူးႏွင့္ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္ကို ေလွမ်ားေပၚမွ “ေယာက္ဖ” ဟုအသံကုန္ဟစ္၍ စေနာက္ျမဝတီကအစ္မႀကီးမ်ားကိုပါ လက္ညိဳးထိုးျပရင္းအားလံုးငါ့သမီးေတြခ်ည္းပဲ၊ ငါ့ကိုလည္း “ေယာကၡမ”လို႔ေခၚၾကေလကြာဟု အရႊန္းေဖာက္ေတာ့အားလံုးပြဲက်သြားရေလသည္။ နံနက္(၁၀းဝ၀)နာရီ တြင္ တစ္ညတာက်ိန္းမည့္ အင္းတိန္ေက်းရြာသို႔ ေဖာင္ေတာ္ဆိုက္ကပ္သည္ႏွင့္ကမ္းစပ္မွ ရြာသူရြာသားမ်ားက ေျဗာက္အိုးမ်ားနားကြဲမတတ္ေဖာက္၍ ႀကိဳဆိုၾကျပန္သည္။

အမေလးေနာ္ ဒီအထိေျဗာက္အိုးဒဏ္ကမလြတ္ႏိုင္ေသးေပ။ ရြာထဲသို႔ အဘကအရင္ဝင္ႏွင္မည္။ အဖြဲ႕သား မ်ားအားၿပီးမွလာေခၚမည္ဆိုသျဖင့္ ကမ္းစပ္နေဘးရွိ အေအးဆိုင္ငယ္ေလးမွာပင္ အေမာေျဖကာ ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ၾကရသည္။ တစ္ေအာင့္ၾကာေတာ့ အဘက အေခၚလႊတ္သျဖင့္ ရြာထဲရွိပြဲေဈးတန္းမ်ားကို လွည့္ပတ္ ၾကည့္ၿပီး အင္းတိန္ေၾကးေပါခံုေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေျဗာက္အိုးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ဖ်ာခင္းေရာင္း ေနသျဖင့္ ၿပံဳးမိေသးသည္။ အသားကင္ဆိုင္မ်ား၊ ေကာ္ထည္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ား၊ မ်က္လွည့္ျပခန္းမ်ားႏွင့္ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား၏ ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဝတ္ကာရိႈးေပးေနၾကပံုမ်ားက ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။

ေၾကးေပါခံုေက်ာင္းမွတာဝန္ရွိလူႀကီးမ်ားက ေန႔လည္စာစားရန္ စီစဥ္ေပးထားေသာ အင္းတိန္မူလတန္းေက်ာင္း သို႔ အဖြဲ႕သားမ်ားကို ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ပြဲေဈးတန္းကို ျဖတ္သန္းၾကစဥ္ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ား ေဝဆာကာ ျမဝတီရုပ္ျမင္သံၾကားမွ အစ္မႀကီးမ်ားကို “ဟိုမွာထြန္းအိျႏၵာဗို၊ ဟိုမွာဆုရႊန္းလဲ့” စသျဖင့္ ရွိသမွ် မင္းသမီး နာမည္းမ်ားစံုေအာင္ေလွ်ာက္ေခၚေနၾကသည္။

ဗီဒီယိုရံုမွလည္း ျပသေသာ ဇာတ္ကားမ်ားကို ေလာ္စပီကာ ထုတ္ကာ အသံထပ္လႊင့္သျဖင့္ ေက်းရြာဓေလ့ကို ဆူညံစြာခံစားခဲ့ရေသးသည္။ ပိုဆိုးသည္က သူတို႔ေဒသတြင္Drama, Fancy စိတ္မဝင္စား၊ Action ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆိုလွ်င္ လာထားပဲဆိုသျဖင့္ ခုတ္သံ၊ ထစ္သံ၊ Fighting သံတေျဖာင္းေျဖာင္းကိုသာ ေျဗာက္အိုးသံမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ၾကားခဲ့ရသည္။

မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ပြဲေဈးအတြင္းသြားရိုက္မည္ဆိုသျဖင့္ ျပင္ရဆင္ရေသးသည္။ မင္းသမီးလုပ္ရတာအခ်ိဳ႕က လြယ္သည္ဟု ထင္ၾကသည္။ ေနပူျခစ္ျခစ္ေတာက္ေတာက္ေအာက္တြင္ မင္းသား ႏွင့္ ေဈးေလွ်ာက္ဝယ္ဟန္သရုပ္ေဆာင္ျပရသည္။ ရြာရွိလူမ်ားက ရုပ္ရွင္ရိုက္တာမျမင္ဖူးသျဖင့္ အံုးအံုးကြ်တ္ ကြ်တ္ လာၾကည့္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားေဈးထဲေလွ်ာက္သြားလိုက္၊ ဆြဲႀကိဳးေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ ကိုယ္မွာ ကပ္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ Silent Acting မ်ိဳးစံုလုပ္ျပရသည္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ တခစ္ခစ္ႏွင့္ထရယ္သည့္ သူကထရယ္သည္။ ကင္မရာ ႀသကညိ ထဲမွ ျဖတ္ေျပးသူက ျဖတ္ေျပးသည္။ ဒီၾကားထဲအိုက္တင္လုပ္ေနသည္ ကို မသိနားမလည္၍ ေအာ္တိုလာေရးခိုင္းသည္ကလည္းရွိေသးသည္ အရာအားလံုးမွာ ေဒသခံရြာသားမ်ား အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနေပသည္။ အိုက္တင္လုပ္လွ်င္ လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားမရွက္တတ္ေသာ ကြ်န္မ ပင္ရယ္သံမ်ားေၾကာင့္ ရွက္ခ်င္လာသလိုလိုႏွင့္အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။

ဘယ္လိုမွ ရိုက္မရတဲ့အဆံုးေလးဖက္ေလးရံကာထားေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ အဖြဲ႕သားမ်ားကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ ေနလိုက္ေတာ့မွ လူအနည္းငယ္ရွဲသြားသည္။ ပေဒါင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားကိုလည္း လည္ပင္းတြင္ ပုဝါမ်ား ပတ္ကာေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားၾကည့္ခ်င္သည္ဆိုမွ အခေၾကး ေငြျဖင့္ပုဝါလွပ္ျပကာ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံသည္ဟုသိရသည္။ ပန္းခ်ီျပခန္းပိုင္ရွင္လင္မယားမွာ ေရဦးဇာတိဟုသိရၿပီး ပန္းခ်ီဆရာမွာေရေဆး၊ ဆီေဆးပန္းခ်ီမ်ားကို လက္ရာေသသပ္စြာဆြဲထားၿပီး၊ ဆရာမမွာကင္းဘတ္ေအာက္ခံ ထားၿပီးအေပၚမွ ႀကိဳးမ်ားႏွင့္လိုသလိုပံုေဖာ္ၿပီးပန္းပြင့္မ်ား၊ ေတာင္တန္းမ်ားကိုအေပၚမွ စုတ္ျဖင့္ျခယ္ကာ အေရာင္ ျပန္ဆက္သည္မွာထူးျခားဆန္းၾကယ္လွေသာ ပန္းခ်ီအႏုပညာပင္ျဖစ္ေပသည္။

အင္းတိန္ရြာမွ ထြက္ခြာဖို႔အဖြဲ႕သားမ်ား စက္ေလွရွိရာသို႔ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔၏စက္ေလွသမား မွာဘုရားပြဲအတြင္းေလွ်ာက္လည္ေန၍ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္ထြက္မလာေသးသျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကိုလိုက္ရွာၾက ရေသးသည္။ စက္ေလွေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လာၾကေတာ့ ေရဆင္းကူးသူမ်ားလည္း ဝုန္းဒိုင္းက်ဲကူးၾကၿပီး၊ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သံမ်ားကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ေတးသံသာအျဖစ္ ထပ္မံၾကားလိုက္ရေသးသည္။ သူ႕အရပ္ႏွင့္ သူ႕ဇာတ္ကေတာ့ဟုတ္ေနတာပဲ၊ ဒါေတာင္အဘတင္သန္းဦးကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးကရိုးရာမို႔လို႔၊ ေပ်ာ္ၾကလို႔ ေျဗာက္အိုးေဖာက္တာပါ။ မဖမ္းရဘူးေနာ္ဟုဆိုေလသျဖင့္ ရယ္ေမာျဖစ္ၾကေသးသည္။

ထို႔ေနာက္ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားရွိရာ၊ သားေလးရြာႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရႊအင္းသားHotelသို႔ရိုက္ကူးေရး အတြက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကျပန္သည္။ အႏုပညာျမန္မာ့လက္ရာမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေရႊအင္းသား မွာေလေကာင္းေလသန္႔ရကာ အနားယူခ်င္စရာေကာင္းလွေပသည္။ ပိုင္ရွင္အန္တီႀကီးမွာလည္း ေဖာ္ေရႊပ်ဴငွာစြာျဖင့္ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္လွေပသည္။ Hotel၏အဓိကအလွကို ဝါးလံုးမ်ားသက္ကယ္မ်ားျဖင့္ အလွေဖာ္ထားသည္မွာ ျမန္မာဆန္ကာ ေခတ္မီလွလြန္းသည္။Hotel မွေကြ်းေမြးေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို တက္သုတ္ရိုက္စားရန္ အဘကေဆာ္ဩေနေလသည္။ ညေနေရာက္လာသျဖင့္ မေန႔ကလို လမ္းေပ်ာက္မည္ကို လြန္စြာစိုးရိမ္ေနၾက သည္။ သို႔ေသာ္ထိုေန႔က အားလံုးအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ကာ တည္းခိုရာ၊ ေညာင္ေရႊသို႔ျပန္ေရာက္လာၾကေသာ္ လည္းအင္းေလးအမွတ္တရ မ်က္စိနာကူးလာေပေတာ့သည္။

(၂၀ဝ၆)ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ(၂၃)ရက္ေန႔

ယေန႔မွာေတာ့Queen Inn မွာပင္ မနက္ Shooting တည္မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ မနက္ (၈းဝ၀)ကတည္းက Breakfast စားၿပီးအသင့္ျပင္ဆင္ထားလိုက္သည္။ ကိုညီသစ္ထူး၏ Second Series ထဲမွ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အတြက္ အေမခန္းမွသရုပ္ေဆာင္မည့္ Actor လိုသျဖင့္ ဗိုလ္ႀကီးေခါင္းစားသြားရသည္။ ပါလာေသာအေမမ်ား ကလည္း Cameraေနာက္ကြယ္မွလိုတာလုပ္ေပးမည္။ ေရွ႕သို႔မတက္ရဲဆိုေသာအေမမ်ားျဖစ္ေနသျဖင့္ အခက္ ေတြ႕ရေလသည္။ ဖ်တ္ခနဲသတိရၿပီး ခြ်န္ေပးလိုက္သူက ကြ်န္မ။ Inn ပိုင္ရွင္အန္တီစုကို အကူအညီေတာင္းကာ ပူဆာေတာ့ အန္တီစုကလက္ခံရွာသည္။ အမ်ားႀကီးေတာ့မခိုင္းပါနဲ႕၊ မလုပ္တတ္လို႔ပါဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ဆိုသျဖင့္ ဖုန္းေျပာတဲ့တစ္ကဒ္တည္းပါဟုေခ်ာ့ရေလသည္။

ဟုတ္ၿပီ ရိုက္ေတာ့မယ္ Dialogue မလိုဘူးမွားခ်င္ မွားပေစ Acting ပဲယူမွာReady ၅-၄-၃-၂-၁ Action! အန္တီစုဖုန္းလား၍ဖုန္းခြက္ကိုကိုင္လိုက္စဥ္ တစ္ဖက္မွ မင္းသားက အဖြားႀကီးအသံမွန္းသိသြား၍ဘာမွမေျပာရဲဘဲ ဖုန္းခ်သြားသျဖင့္ အန္တီစုမွHello! ဟုထူး၍စိတ္တိုတိုႏွင့္ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္Hello!ထူးသံအထိေတာ့မွန္သည္။ ဖုန္းခ် ပစ္လိုက္ရင္း “အဟီး၊ ဟုတ္လား” ဟုရယ္ေနသည္။ တစ္ကယ္ဆိုမ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ စိတ္ဆိုးရမွာကို သူ႕ခမ်ာ ကြ်န္မတို႔ႏွိပ္စက္၍ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္သည့္ၾကားမွ ႀကိဳးစား၍ သရုပ္ေဆာင္ေပးသြားရွာသျဖင့္ အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ အဆင္ေျပသြားပါေတာ့သည္။

လိုခ်င္တဲ့ကဒ္မ်ားရၿပီမို႔၊ အင္ေလးကန္ထဲသို႔အားလံုးခ်ီတက္ၾကသည္။ စက္ေလွတစ္စီးက Camera Man ႏွင့္အဘအပါအဝင္ ျမဝတီအဖြဲ႕သားမ်ား၊ ေနာက္တစ္စီးက သ႐ုပ္ေဆာင္မိသားစုမ်ားႏွင့္ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္ အသီးသီး ကိုယ့္စက္ေလွေပၚသို႔ ကိုယ္အတက္၊ ရုတ္တရက္အဘ၏အသံစူးစူးကိုၾကားလိုက္ရသည္။ Digital CAMERAအပါအဝင္သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သြားေလရာ ခါးပတ္အိတ္ပတ္၍ လြယ္ထားတတ္သူက Camera ေပ်ာက္သြားၿပီတဲ့၊ အဖြဲ႕သားမ်ားအားလံုးလည္းစက္ေလွေပၚေရာက္သူကေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ Inn ပိုင္ရွင္အန္တီစုႏွင့္ သားျဖစ္သူတို႔ကလည္း လမ္းျပအျဖစ္လိုက္ခဲမည္ဆိုသည့္အခ်ိန္တြင္မွ Camera ေပ်ာက္သည့္တြက္ ေဒါင္းေတာက္ ေအာင္ရွာၾကေဖြၾကပါသည္။ Camera ထက္မွတ္တမ္းပံုမ်ားက ပိုအေရးႀကီးသည္ဟုဆိုကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာ သည္။

ကြ်န္မတို႕ရိုက္ကူးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွတ္တမ္းမ်ားက ဤကင္မရာအတြင္းမွာပင္ရွိေနသည္။ ခရီးထြက္ရာ တြင္ ကင္မရာမရွိျခင္းက စိတ္ႀကိဳက္မွတ္တမ္းတင္ခြင့္မရသျဖင့္ ေခါင္းမပါေသာ ကိုယ္ထည္ႀကီးႏွင့္တူေပသည္။ ဘယ္လိုမွ ရွာမရတဲ့အဆံုးလက္ေလ်ာ့ကာခရီးဆက္ၾကရေတာ့သည္။

အန္တီစုလမ္းျပ၍ Floating Market အေနာက္ဘက္၊ ဟဲယာရြာမရွိ “စိန္သမာဓိ” ေငြထည္ပန္းတိမ္ လုပ္ငန္း”သို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ မိသားစုလုပ္ငန္းျဖစ္ၿပီး လွပေသာေငြထည္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္မြမ္းမံထားေသာ အသံုး အေဆာင္အိုးခြက္မ်ား၊ လက္ဝတ္ရတနားမ်ား၊ ေငြဓားမ်ားမွာ ျမန္မာ့လက္မႈပညာအႏုစိတ္လွေပသည္။ ထူးျခားသည္က ရွားပါးပုရပိုက္မ်ား၊ ကႏုတ္လက္ရာေဟာင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အထူးႏွစ္ၿခိဳက္ၾက သည့္ေနရာလည္းျဖစ္ေပသည္။ ဘုရားခန္းမွာလည္း က်က္သေရရွိစြာတင့္တယ္လွေပသည္။

ျမင္ျမင္သမွ်အသံုး အေဆာင္မ်ားက ေငြထည္ပစၥည္းမ်ားသာျဖစ္ေနသည္။ ဆက္လက္ၿပီး ဟဲယာရြာထဲရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း သို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိုဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၏အက်ယ္ကို မခန္႔မွန္းတတ္ေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ လံုးပတ္စာမွ် စိုက္ထူထားေသာ ေက်ာင္းတိုင္လံုးမ်ားမွာ (၁၀ဝ)ေက်ာ္သည္ဟုဆိုသျဖင့္ “အားပါးပါး”ဟု ၿပိဳင္တူအသံထြက္ခဲ့ၾကရသည္။ ေန႔လည္စာကိုလည္း ထိုေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာပင္ အားရပါးရစားပစ္ခဲ့သည္။

ေန႔လည္(၁းဝ၀)နာရီေလာက္မွာေတာ့ နမ့္ပန္ရြာရွိအလိုေတာ္ေပါက္ဘုရားသို႔အေရာကတြင္ေတာ့ အဘလက္ထဲတြင္ မနက္ကေပ်ာက္သြားသည္ဆိုေသာ Digital Camera ကိုျပန္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ျဖစ္ရပ္မွန္က ေပ်ာက္ သြားတာမဟုတ္၊ သရုပ္ေဆာင္လုပ္ရန္ပါလာေသာ ေကာင္မေလးမွ ဖြက္ထားကာ၊ က်ီစယ္လိုက္ျခင္းဟုဆိုသျဖင့္ အံ့ဩသြားခဲ့ရသည္။
သူမ၏က်ီစယ္မႈကဘယ္အတိုင္းအတာ၊ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ိဳးမွာလဲဆိုတာ မစဥ္းစား၊ လုပ္သင့္သည္ မလုပ္သင့္သည္မေတြးတတ္၊ မိမိေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုအတြက္ေၾကာင့္ လူႀကီးျဖစ္ေသာ အဘမွာ စိတ္ညစ္ခဲ့ရသည္။ ပိုဆိုးသည္မွာ အဘက Battery အပိုမ်ားကို စိတ္ရႈပ္သည္ဆိုကာ အခန္းထဲမွာပင္ထားပစ္ခဲ့သျဖင့္ Camera လက္ထဲျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အားမရွိေတာ့၊ Charging လည္းသြင္းလို႔မရသျဖင့္ ဘာပံုမွလည္းေနာက္ထပ္ ရိုက္မရေတာ့ပါ။ ကိုယ္ပိုင္ Camera မပါသည့္ ဤခရီးစဥ္အတြက္ ကြ်န္မကိုယ္သာကြ်န္မအျပစ္တင္ေနမိသည္။

အလိုေတာ္ေပါက္ဘုရားႀကီးကိုတည္ထားခဲ့သူမွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းဟု မွတ္တမ္းမ်ားအရ ေလ့လာခဲ့ ရသည္။ ထင္ရွားေသာဘုရားႏွစ္ဆူျဖစ္သည့္ အေရွကဘက္လိုဏ္တြင္ စံပယ္ေတာ္မူသည့္ဘုရားႏွင့္ ေတာင္ဘက္ လိုဏ္တြင္ စံပယ္ေတာ္မူသည့္ဘုရားတို႔ျဖစ္သည္။ ဘုရားေပၚတြင္ ေဈးေရာင္းရင္းႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ထိုင္လိပ္ေန သူမ်ားကိုေတြ႕ရသျဖင့္ စပ္စပ္စုစုေနတတ္ေသာ ကြ်န္မ ေဆးလိပ္ဝင္လိပ္လိုက္ေသးသည္။ အဖြဲ႕သားမ်ားအား လံုး အလိုေတာ္ေပါက္ဘုရားႀကီးကို လွည့္ပတ္ဖူးၿပီးသကာလ ရုပ္တုေတာ္ျမတ္မ်ားအား ဆက္လက္ပင့္ေဆာင္ ပူေဇာ္ရန္စီစဥ္ထားေသာ ေဖာင္ေတာ္အႀကီးဆိုက္ကပ္ထားရာ “သဒၶမၸဝုဒိၶရီ” စာသင္တိုက္၊ ေရႊဘံုသာေက်ာင္းသို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။

ကြ်န္မတို႔အဖြဲ႕သားမ်ားအားလံုးလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္း၌ အေပၚ တက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္းလိုက္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးခ်ေကြ်းေသာ မုန္႔မ်ိဳးစံုကို စားလိုက္ႏွင့္အေတာ္ေလး ဟုတ္ေန ၾကသည္။
တစ္ခရီးထဲအတူသြားၾကေသာအခါ အားလံုးမွာ ေသြးခ်င္းမိသားစုမ်ားပမာ စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္ၾက၊ တစ္ဦးလိုတဲ့အကူအညီတစ္ဦးက ေပးလိုက္ႏွင့္ေဖးေဖးမမရွိၾကေပသည္။ ခဏၾကာေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ေျဗာက္အိုးသံ တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေျခႏွင့္ေလွာ္ေသာ ေလွတန္းႀကီးေပၚတြင္ ကခုန္၍လိုက္ပါလာေသာ အင္းသားမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာေတြ႕ရေလသည္။

ေရႊဘံုသာေက်ာင္းေရွ႕တြင္ဆိုက္ကပ္ထားေသာ ေဖာ္ေတာ္အႀကီးေပၚသို႔ ေဖာ္ေတာ္ငယ္ ေပၚမွ ရုပ္ထုေတာ္ျမတ္ေလးဆူ ကို ေျပာင္းလဲပင့္ေဆာင္ကာ ႏွစ္ညတာက်ိန္းစက္မည့္ ဟဲယာရြာမေက်ာင္းသို႔ ဆက္လက္ပင့္ေဆာ္ေတာ္မူၾကပါသည္။ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကေသာ ေလွငယ္မ်ားနွင့္စက္ေလွမ်ားမွာ အင္းေလးကန္ အတြင္း၌အစီအရီျပည့္သိပ္ေနၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကေတာ့ Camera မလြတ္တမ္းႏွိပ္ကာ၊ မျပတ္မွတ္တမ္း တင္ေနၾကသည္။

မူလအစီအစဥ္က ေဖာ္ေတာ္အႀကီးေပၚသို႔ ရိုက္ကူးေရးအျဖစ္လိုက္ပါသြားၾကမည့္ အဘႏွင့္ဗိုလ္ႀကီးတို႔အဖြဲ႕ အား က်န္အဖြဲ႕သားမ်ားက စက္ေလွႏွစ္စီးျဖင့္ ေနာက္ကလိုက္ကာ လမ္းတစ္ဝက္မွာပင္ျပန္ေခၚလာၾကမည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္မ်ားျပားလွေသာ ဘုရားဖူးပရိသတ္မ်ား၏ ေလွမ်ားေၾကာင့္ထင္သလို ေရွ႕ဆက္ တိုးမရဘဲ၊ ကြ်န္မတို႔ေလွမွာ အေနာက္ဘက္တြင္ကြာေဝးကာက်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ သည္ၾကားထဲပိုဆိုးသည္က အဘတို႔ကိုျပန္တင္ေခၚရမည့္စက္ေလွတစ္စီးမွာပါမလာခဲ့ေပ။ သူလည္း ေလွၾကားထဲပိတ္မိကာဆက္လိုက္လာလို႔ မရေတာ့သျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေပသည္။

ကြ်န္မတို႔က်န္ရွိေနေသာအဖြဲ႕သားမ်ားမွာ အဘတို႔လိုက္ပါသြားေသာ ေဖာင္ေတာ္အႀကီးႏွင့္ အလွမ္းကြာေဝး ေနသျဖင့္စိတ္ပူေနရသည့္အထဲ တစ္ျခားေလွမ်ားႏွင့္ေလွခ်င္းကပ္မိသည္ႏွင့္လွမ္း၍မိတ္ဆင္ၾက၊ ေအာ္ဟစ္ကာ လက္လွမ္းဆြဲၾကသည္မ်ားေၾကာင့္ အေတာ္ေလးစိတ္ပင္ပန္းၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးက အႏုပညာအလုပ္လုပ္ ေနသူမ်ားျဖစ္၍ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မ်က္ႏွာမပ်က္ရဲဘဲ ဟန္ေဆာင္၍ရယ္ျပရ၊ စကားျပန္ေျပာရႏွင့္ ေရေပၚ တြင္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းပြက္ေလာညံေနေသးသည္။ ခပ္သြက္သြက္ေကာင္မေလးမ်ားဆိုလွ်င္ေလွခ်င္းနီးလာသည္ႏွင့္ ကိုညီသစ္ထူး၏လက္ကိုအမိအရစြဲကာႏႈတ္ဆက္ၾကသည္မွာအသည္းတယားယားႏွင့္ပင္။

အေၾကာင္းမွာကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေလွဦးထိပ္တြင္တစ္ကိုယ္ေတာ္ထိုင္ကာ ေလသလပ္ခံေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။ ဟိုဖက္ေလွကလက္လွမ္းေပးလိုက္၊ သူကလွမ္းဆြဲလိုက္ႏွင့္။ သူ႕အေမခမ်ာတဟဲ့ဟဲ့ႏွင့္ေအာ္ေနရွာသည္။ ဘယ္ေတာ့ ပလံုဟူေသာေရထဲက်သံၾကားရမလဲဟု နားစြင့္ေနရသည္။ ပရိတ္သတ္ခ်စ္တဲ့အႏုပညာရွင္ျဖစ္ရတာလည္း ဒီတစ္ခ်ီ ေတာ့မလြယ္ေၾကာပဲဟု မုဒိတာျဖင့္ေတြးလိုက္မိသည္။ ဟိုေလွေက်ာ္တက္၊ ဒီေလွလမ္းေတာင္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေဖာင္ေတာ္ႀကီးနားသို႔အေရာက္တြင္ အဘႏွင့္ကင္မရာမင္း ဦးမိုးႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ကို စက္ေလွေပၚသို႔ ဆင္းလာရန္ အခ်က္ျပၾကႏွင့္ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းလွေပသည္။

အဘတို႔အဖြဲ႕ဟဲယာရြာမေက်ာင္းသို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္သြားပါက အျပန္မိုးခ်ဳပ္ေပေတာ့မည္။ မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ ယခင္ေန႔ကအတိုင္း လမ္းေပ်ာက္ေပဦးမည္။ ကုန္းေပၚမွာလမ္းေပ်ာက္သည့္က အေၾကာင္းမဟုတ္၊ေရျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚမွာေနာက္ထပ္လမ္းေပ်ာက္မည့္အျဖစ္ကို ထပ္အျဖစ္မခံလိုၾက။
အားလံုးကလည္းညေန(၄း၃၀)နာရီေနၿပီမို႔ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူညီခ်က္ ရ၍ ေညာင္ေရႊသို႔ ေလွဦးျပန္လွည့္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။ အျပန္ခရီးက ေရွာေရွာရႈရႈႏွင့္ အားလံုးအဆင္ေျပေနၾက၍ သီခ်င္းတညည္းညည္းနွင့္စည္းခ်က္လိုက္ေနသူရွိသလို ဗခအငညါ မ်ိဳးစံုလုပ္၍ ေဖ်ာ္ေျဖသူကလည္းရွိေနေသး သည္။

မနက္ျဖန္ျပန္ၾကရမည့္ ကြ်န္မႏွင့္ကိုညီသစ္ထူးတို႔ မိသားစုႏွစ္ဖြဲ႕အတြက္ မီးပံုပြဲလည္း လုပ္ရင္း၊ Night Scene တည္ဦးမည္ဟုဆိုသျဖင့္ ထမင္းစးေရခ်ိဳးၿပီးကမန္းကတန္း Make up ကစျပန္လိမ္း၇ေသးသည္း နားခ်ိန္တစ္ခ်က္ကေလးမွ မယူဘဲျပင္ဆင္လို႔အၿပီးမွာေတာ့ ညဖက္တစ္ရက္မွမရြာေလေသာ မိုးကေကာက္ခါ ငင္ကာရြာခ်ပါေတာ့သည္။ အားလံုးကလည္း ပင္ပန္းေနၾကသည့္ၾကားမွ မီးပံုပြဲကို အားခဲထားၾကသျဖင့္ “ဟာ” “ဟင္” ဟုသာ အာေမဋိတ္သံမ်ိဳးစံုညံေနၾကေလသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ည(၈းဝ၀)နာရီထိုးခါနီးပဲရွိေသးသျဖင့္ အဘက မိုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္ၿပီးရိုက္မည္။

ဒီတစ္ညပဲရိုက္လို႔ရေတာ့မွာဟုဆိုကာ Make up မလိမ္းဘဲ၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားထားဖို႔ ေခ်ာ့ေျပာင္ေနသျဖင့္ ကြ်န္မမွာ ရယ္ခ်င္သြားမိသည္။ ဘာမွမဟုတ္ေသးေသာ ကြ်န္မကို ႏိုင္ငံေက်ာ္မင္းသမီးမ်ားလိုအေလးထားေျပာေနေသာေၾကာင့္ပင္အခန္းထဲတြင္ သိမ္းစရာရွိသည္မ်ားကိုသိမ္းရင္း၊မိုးအတိတ္ကိုခဏနားရင္းေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ည(၁၀းဝ၀)နာရီေလာက္မွာေတာ့ မိုးလံုးဝတိတ္သြား ၿပီမို႔ရိုက္ကူးေရးစတင္ပါေတာ့သည္။ သမံတလင္းမ်ား စိုစြတ္သြားေသာေၾကာင့္ မီးပံုပြဲမလုပ္ျဖစ္ဘဲ ရိုက္ကူးေရး သာဖန္တီးခဲ့ရသည္။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ဆူဆူညံညံ ရိုက္ကူးေနေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ Inn ထဲရွိ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္မ်ားအခန္းကိုယ္စီမွ အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၾကေလေတာ့သည္။

ကြ်န္မလိမ္းထားေသာသနပ္ခါးကိုအထူးအဆန္းစိတ္ဝင္စားေနေသာ ဩစေၾတးလ်မေလးတစ္ေယာက္ကို Nice to meet you ဟုႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့သူမက “မဂၤလာပါ” ဟုပီပီသသျပန္ေျပာေနသျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္မိေသး သည္။ သိခ်င္သည္မ်ားကို ေမးၾက၊ ျမန္းၾကႏွင့္တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ရွင္းျပရင္း ခင္မင္သြားေသး သည္။ ကြ်န္မက “ရွက္လိုက္တာ၊ နင္ျမန္မာလိုတတ္တာငါမသိလို႔ပါ”ဟုေျပာေတာ့ သူမက “အရမ္းအထင္မႀကီး ပါနဲ႕၊ေက်းဇူးတင္ပါတယ္နဲ႕မဂၤလာပါႏွစ္လံုးတည္းတတ္တာပါ” လို႔ ရိုးရိုးသားသားဖြင့္ေျပာေလသည္။ အဲဒီ အခါက်မွ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏အျဖစ္ကို ၾကည့္ေနေသာ အန္တီစုတို႔မိသားစုမ်ားက တစ္ဟားဟားႏွင့္ပြဲက်သြားေလသည္။

သို႔ေသာ္အကင္းပါးလွေသာသူမက တစ္ပါးသူ၏ မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္၍ သူ႕ အေၾကာင္းေျပာေနသည္ကို ရိပ္မိေသာအခါ အတင္းေမးပါေတာ့သည္။ ေျပာတတ္သေလာက္ျပန္ေျပာရင္း သူမက ဗမာစာသင္ေပးပါဟုေတာင္းဆိုသျဖင့္ အခက္ေတြ႕သြားသည္။ သိသေလာက္သင္ေပးျပန္ေတာ့သူမက အထင္ေတြစြပ္ႀကီးကာ သူမမႏၱေလးေရာက္ခဲ့စဥ္က မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ Camera ထဲရွိ ရုပ္ေသးအကမ်ား အေၾကာင္းထပ္ရွင္းျပခိုင္းသျဖင့္ အေျပးအလႊာ ဥာဏ္ကူ၍ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း "It beyond me."တစ္ခြန္းတည္းသာထြက္က်လာခဲ့ရ၏။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးစီႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆိုရာတြင္ ဘာသာစကားက အဓိကက်လြန္းလွေပသည္။ Knowledge Age တြင္ International language အျဖစ္ English စာေတာ့ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္မွလူရာဝင္ေပမည္။ ယခုလို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ႀကံဳလာေသာအခါ ျပင္ပဗဟုသုတမ်ားကို ေကာင္းစြာမေလ့လာထားေသာ ကြ်န္မအရွက္ကြဲရေလၿပီ။

ေတာင္ပိုင္းရွမ္းျပည္၏ အမွတ္တရမ်ားစြာ ထင္က်န္ေစရစ္ခဲ့ေသာ ဤခရီးစဥ္၏ေနာက္ဆံုးေန႔၊ နံနက္မိုးလင္း ခ်ိန္တြင္ ပစၥည္းအားလံုးသိမ္းဆည္းၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔အဆင္သင့္လုပ္ရပါေတာ့၏ ေအးသာယာကားဂိတ္မွ ေတာင္ေပၚ သားကားကို ထြက္မည့္အခ်ိန္ နံနက္ (၁၀းဝ၀)နာရီလက္မွတ္ျဖတ္ထားေသာ္လည္း လက္ရွိကြ်န္မတို႔က ေညာင္ေရႊ မွာေရာက္ေနသျဖင့္ ေညာင္ေရႊလမ္းခြဲမွ ေစာင့္စီးပါက ေန႔လည္ (၁၂းဝ၀)နာရီဝန္းက်င္မွအေရာက္သြားလွ်င္ မွီသည္ဆိုသျဖင့္ ေန႔လည္စာစာရင္း၊ အဘႏွင့္ စကားေျပာရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္သည္။Queen Innမွတစ္နာရီေစာထြက္ၿပီး ေညာင္ေရႊလမ္းဆံုမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္သို႔အျပန္ခရီးလမ္းသည္ မွတ္သားစရာ၊ သင္ခန္းစာ ယူစရာမ်ားႏွင့္ျပည့္သိပ္ေနၿပီးေဖာ္ေတာ္ဦးဘုရားႀကီးအား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ဖူးေျမာ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ပီတိသည္မည္သည့္အရာႏွင့္မွ်မလဲႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိလွေပေတာ့သည္။

အင္းေလးကန္သို႔ေရာက္ခဲ့စဥ္ အမွတ္တရ။
ဆုကဗ်ာ

2 comments:

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

စာအေရးေကာင္းလိုက္တာ
ကိုယ္တိုင္ခရီးသြားေနသလိုကို ေအာက္ေမ႔ရတယ္
အႏုပညာအလုပ္က တကယ္ကို မလြယ္တာဘဲေနာ္
ရုပ္ရွင္ေတြ တီဗီေတြမွာ ၾကည္႕ရေတာ႕တာ ခနေလးရယ္
တကယ္တမ္းရိုက္တဲ႕ခါ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡခံရတယ္ဆိုတာ မၾကံဳဖူးရင္သိဖို႕မလြယ္ဘူး
ေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ ႏိုင္ငံေက်ာ္တဲ႕ မင္းသမီးေလးျဖစ္ပါေစ ညီမေရ။

Kawliya Wai Yan Maung Maung said...

မမဆုေရးတာကို ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန တကူးတကလာဖတ္တာေနာ္
ဒီတစ္ခါခရီးထြက္ရင္ ေမာင္ေလးေရာအလည္လိုက္ခဲ့မယ္ေလ
မမတို.က ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ဒုကၡေလးေတြနဲ. ေတြ.ဆံုခဲ့ရတာကိုး...

Sukabyar

Sukabyar
အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုးသူ(Actress,Publisher in Myanmar)
 

. Design by Insight © 2009