အေတြးပုစၦာ

 

အခန္း(၁)
လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိတာဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လႈပ္မရေအာင္ႀကိဳးနဲ႔ ျပန္တုပ္တာနဲ႔တူတယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပဲ။ ဟုတ္မွာပါေလ . . .သူ႕ကို ခ်စ္မိမွေတာ့ သူ႕သေဘာ၊ သူ႕ဆႏၵအရာအားလံုး သူ႕ အႀကိဳက္လိုက္ လုပ္ေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ရသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အခု ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုးလႈပ္မရေအာင္တင္းက်ပ္ေနၿပီ . . .
အဲဒီေန႔က ကြ်န္မဘဝမွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုသာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိခဲ့ရင္ ဒီပြဲကို ေျခဦးေတာင္ လွည့္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္....
ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္မွာ ပန္းခ်ီျပပြဲလုပ္တဲ့ေန႔ကေပါ့။ အလုပ္ တစ္ဖက္နဲ႔ မအားလို႔ ပြဲသြားဖို႔ျငင္းေနတဲ့ကြ်န္မက အေမ့ကို ...


“သမီး မသြားေတာ့ပါဘူး အေမရယ္၊ ႐ႈတင္ကေနကူးရတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ။ ခြင့္ေတာင္းရမွာလည္း အားနာစရာႀကီး။ ဟို . . .သမီး ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာင္းပန္လိုက္မယ္ေလ”
မသြားခ်င္လို႔စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ညည္းေနတဲ့ကြ်န္မကို အေမကၿပံဳးရင္းက...
“သြားလိုက္ပါ သမီးရယ္၊ ဝတ္ရည္တို႔က သမီးကိုအေလးထားၿပီး ဖိတ္တဲ့ဥစၥာကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သမီးသြားတဲ့အခါ က်ေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြစိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။ သူတစ္ပါးစိတ္ခ်မ္းသာေတာ့ အေမ့သမီးေလး လည္း ကုသိုလ္ရတာေပါ့”
ေနာက္ဆံုးမွာ အေျပာေကာင္းတဲ့အေမ့စကားကိုမလြန္ဆန္ခ်င္တာနဲ႔ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းသီရိ ကို ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး ထရိတ္ဒါးဟိုတယ္ကို ႏွစ္ေယာက္သားခ်ီတက္ခဲ့ၾက တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ တစ္လမ္းလံုးကားေတြပိတ္ေနလိုက္တာ အရမ္းကိုစိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းတာ ပဲ။ စိတ္႐ႈပ္လို႔စူပုတ္ေနတဲ့ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း “မိသီ”က ဟားတိုက္ေနေသးတာ။ ထရိတ္ ဒါးကိုေရာက္ေတာ့ ခန္းမထဲကိုေျပးဝင္ လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ . . .
အို၊ ပြဲေတာင္စေတာ့မယ္။ ဧည့္သည္ေတြလည္းစံုေနပါလား။ ဝတ္ရည္တို႔ပန္းခ်ီျပပြဲကို စာနယ္ဇင္း ဆရာမ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအပါအဝင္ လူႀကီးလူေကာင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ဖိတ္ထားတဲ့ပြဲျဖစ္လို႔ အထူးစည္ကားေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ အေမာတေကာနဲ႔ေျပးဝင္ လာတဲ့ ကြ်န္မကိုေတြ႕ေတာ့ ဟန္နီအစုတ္ပလုတ္မက ေျခထိုးခံလိုက္ေသးတယ္ေလ . . .
အခမ္းအနားစတဲ့ အခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ ကြ်န္မ အေမာမေျပႏိုင္ေသးလို႔ မိသီက မ်က္ေစာင္းထိုး ေနေသးတယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္တိုက္တစ္ခုက အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဦးမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ခံုမွာ ထိုင္ရင္း ေမးခြန္းေတြေျဖေနလိုက္ေသးတယ္။
ကြ်န္မကိုေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္ပံုရတဲ့ မိသီက ...
“Sulphur (ဆာလဖာ)၊ ငါတို႔ ပန္းခ်ီကားေတြၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဟာ။ နင့္ကိစၥၿပီးရင္လိုက္လာ”ဟု ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဟန္နီနဲ႔မိသီ လက္ဆြဲၿပီးထြက္သြားခဲ့ၾကတာ လွမ္းေခၚခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ ဘူး။ စိတ္ပုတ္မေတြ၊ ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၾကတယ္ . . .ဟြန္း!

အင္တာဗ်ဴးၿပီးလို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိသီတို႔ေနာက္ကိုလိုက္သြားေတာ့ ကြ်န္မUFL တုန္းက ဆရာမ တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ဆရာမက တန္းခြဲအသစ္ေတြ ထပ္ဖြင့္ထားတာမို႔ လာတက္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္မကိုလည္း ေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားႀကီးရေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆံုးမစကားေတြေျပာေနတာမို႔ နားေထာင္ေနစဥ္မွာပဲ ရယ္သံလြင္လြင္ ေလးတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ၾကားလိုက္ရတယ္ . . .
႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . .ဟယ္ . . .ကြ်န္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးပါလား။ သူ႕ကို စာမ်က္ႏွာ ေတြေပၚမွာေတာ့ ရင္းႏွီးေနတာၾကာၿပီ။ ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို ေဆးပညာနဲ႔ျပည္သူေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့သူ၊ သူ႕အသံေလးက သာယာလိုက္တာ။ စကားေျပာ ေကာင္းတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ သူ႕ေဘးနားမွာ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတာပဲ။

သူ႕ရဲ႕ ထက္ျမက္တဲ့အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို အားက်ေန တဲ့ကြ်န္မ Smart က်လွတဲ့ အသြင္အျပင္၊ ဆံပင္ ဒီဇိုင္းေတြက တကယ့္ကို Sharp  ျဖစ္တဲ့ပံုစံကို အထင္းသားျမင္လိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ သူ႕ကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဝါးခနဲရယ္သံ ေတြနဲ႔အတူ အားလံုးရဲ႕ ၿပံဳးစိစိအၾကည့္ေတြကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ေနရာက ထြက္ေျပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရွက္ရြံ႕ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘယ္က ေနေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ မိသီက...
“Sulphur ၊ ဒါ ငါ့အစ္ကိုနဲ႔ School-Fellowေတြေလ။ ေဒါက္တာ ေက်ာ္စြာတဲ့” 
သူက ကြ်န္မကို ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပံဳးနဲ႔ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ၿပံဳးျပတယ္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္လား၊ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ့သူ႕ရဲ႕ပံုစံေၾကာင့္ လား၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိတဲ့ ကြ်န္မ ဆြံ႕အသြားလိုက္တာ ဘာ ျပန္ေျပာရမယ္မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ အိေျႏၵပ်က္သြားတဲ့ကြ်န္မကို မိသီက...
“ဟဲ့ အသက္လည္း႐ႈပါဦးဟယ္၊ ေတာ္ၾကာ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း ေလး ဒီပြဲကိုမလာခ်င္လာခ်င္နဲ႔လာမိကာမွ အေရးေပၚေရာက္သြားတယ္ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ထဲပါေနပါဦး မယ္”
ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မကို သူက ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ၿပံဳးရင္းက...
“ဪေၾသာ္ . . .ဟုတ္သားပဲ။ ဒီက ညီမနာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သိခြင့္ရွိမလား”

လွ်ပ္တစ္ျပက္ေမးလိုက္တဲ့သူ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္မ အားငယ္သြားမိတယ္။ ေယာက္ယက္ခတ္ သြားမိတဲ့ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မလည္း အျပစ္တင္လို႔မဆံုးဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဟုတ္လွၿပီလို႔ထင္ေနတဲ့ ကြ်န္မ သူ႕အေမး ေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္အရွက္ပိုသြားမိတယ္။
အင္းေပါ့ေလ၊ သူ႕လို အစစအရာရာေအာင္ျမင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္က ကြ်န္မလို ပမႊားေလး တစ္ေယာက္ ကို မသိတာေတာ့ သိပ္မဆန္းပါဘူး။
“ကြ်န္မနာမည္ ႏွင္းေဟမာန္ပါ” လို႔ ျငင္သာစြာေျပာလိုက္စဥ္မွာပဲ သူက အံ့ဩႀကီးစြာနဲ႔....
“ဗ်ာ ႏွင္းေဟမာန္ဟုတ္လား။ ခုနက မသီရိတို႔ေခၚတာက်ေတာ့ ဒီနာမည္မဟုတ္ဘူးလားလို႔။ ကြ်န္ေတာ္ နားၾကားမ်ားမွားလို႔လား”

အေျခအေနကိုသိလိုက္တဲ့ မီသီက ကြ်န္မတို႔ၾကားဝင္ရွင္း ေပးလိုက္တယ္ေလ!

“မမွားပါဘူး ကိုေက်ာ္စြာရဲ႕။Sulphur ဆိုတာက ေက်ာင္းတုန္းက Nick-Name ပါ။ ကြ်န္မ က်ေတာ့ Mango သရက္သီးေပါ့”
“ဟြန္း . . .အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခ်ဥ္စုတ္ေနတာေပါ့”လို႕ကြ်န္မကေနာက္ေတာ့ မိသီက ကြ်န္မကို လိုက္႐ိုက္ပါေတာ့တယ္။

“ေမာင္” ကြ်န္မ ႏႈတ္ဖ်ားက တိုးတိုးေလးေရရြတ္မိတာက ေမာင္ . . .တဲ့။ ေမာင္ရယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာ အဆန္းသား!
လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုပံုစံ၊ဘယ္လိုအေနအထားမွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မိႏိုင္တာပဲလား ၊Love is blind လား၊  Love at First sight လား၊ ကြ်န္မ မခြဲ ျခားတတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ေမာင့္ကို ကြ်န္မ အရမ္းခ်စ္မိသြားတာပဲ။ ဘုရားေရ . . .ကြ်န္မ ရင္ခုန္သံေတြျမန္လွခ်ည္လား၊ မၾကည္စားပါနဲ႔ ကံတရားရယ္။ ေမာင့္အတြက္ အေတာ့္ကို ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ပ်က္လံုးတစ္ခုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ . . .

အခန္း(၂)
မိသီရဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေမာင့္ဖုန္းနံပါတ္ကို ကြ်န္မရခဲ့ေပမယ့္ ေမာင္ အထင္ေသးမွာစိုးလို႔ တစ္ခါမွ မဆက္ခဲ့မိဘူး။ လြမ္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္ . . .
မိသီရဲ႕ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ မိန္းကေလးရွင္အမ်ားစုက ေမာင့္ကိုသမက္ေတာခ်င္ၾကတယ္တဲ့။ ေမာင္က “ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္” တဲ့။ ဟုတ္မွာပါေလ။ တစ္ခါတေလ ေမာင္ေဆးခန္းဘက္ ကိုေရာက္တဲ့အခါတိုင္း လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ငယ္ရြယ္တဲ့မိန္းကေလးေတြျဖစ္ေနတတ္တာ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုပဲလား၊
ေမာင္နဲ႔ မပတ္သက္မိေအာင္ေရွာင္တိမ္းခ်င္ေပမယ့္ ကြ်န္မ အေတြးတိုင္းမွာ ေမာင္မွ ေမာင္ ျဖစ္ေနတာ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့မလဲ ေမာင္ရယ္ . .

ခံစားမႈေဝဒနာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေနလာရင္းတစ္ရက္မွာ ညပိုင္းဖုန္းလာလို႔ ထကိုင္မိလိုက္ေတာ့
“ဟယ္လို၊ မႏွင္းေဟမာန္နဲ႔ ေျပာခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ”

အို . . .ဒီအသံ ကြ်န္မကို အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့အသံပိုင္ရွင္ ေမာင္ပါလား။ ကြ်န္မေလ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့စာအုပ္ေတာင္ လြတ္က်သြား တဲ့အထိပါပဲ။
မိေဟမာန္၊ ညည္း စိတ္ကိုထိန္းစမ္း။ မိန္းကေလးသိကၡာအက်မခံနဲ႔” ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုအားေပးရင္း . .
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာေနပါတယ္ရွင္။ အခု ေျပာေနတာ ဘယ္သူပါလဲ”

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျပာေနတဲ့ကြ်န္မအသံကို တကယ္ထင္သြားတဲ့ေမာင္က . . .

“ကြ်န္ေတာ့္အသံကို မမွတ္မိေတာ့ဘူးလားခင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာ္စြာပါ။ ဟိုတစ္ေလာက ပန္းခ်ီျပပြဲတစ္ခုမွာ ေတြ႕ၾကတာေလ”

မမွတ္မိစရာလား ေမာင္ရယ္၊ ရွင္ဟာ ကြ်န္မဘဝရဲ႕ အေရးပါတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တာ ကြ်န္မအသိဆံုးပါ!
“ဟုတ္ကဲ့၊ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ေလ မမွတ္မိတာခြင့္လႊတ္ပါေနာ္”
“မေဟမာန္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားျဖစ္သြားသလား ခင္ဗ်ာ”

မထင္မွတ္ဘဲမက္တဲ့အိပ္မက္တစ္ခုလိုပါပဲ ေမာင္ရယ္၊ ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္!
“ဪေၾသာ္၊ ရပါတယ္။ အခုပဲ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ စာက်က္မလို႔ေလ၊ အဲ့ဒါ”

ေမာင္က သူ႕ဝသီအတိုင္း အသံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ရယ္ေမာရင္း . . .
“စာက်က္မလို႔ဟုတ္လား၊ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီဆို၊ ဘာစာက်က္ရဦးမွာလဲ”

ေမာင့္အေျပာေၾကာင့္ အံ့ဩသြားမိတဲ့ကြ်န္မက . . .
“ဟယ္ . . .ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီဆိုေပမယ့္ Language ေလးေတြ နည္းနည္းေလ့လာတဲ့သေဘာပါ။ တ႐ုတ္စာက်က္မလို႔ေလ”
“ကြ်န္ေတာ္ မေဟမာန္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ”

ေမာင္ရယ္ ကြ်န္မဟာ ေမာင္ရဲ႕ အဖိုးတန္အခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ေပးေလာက္ေအာင္ အေရးမပါတဲ့သူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ ကြ်န္မသိပါတယ္။ အမွတ္မထင္ဖတ္မိလိုက္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေလာက္ ပါတယ္။
“မေဟမာန္နဲ႔စေတြ႕တဲ့ေန႔ကပဲ၊ မေဟမာန္ရဲ႕အင္တာဗ်ဴးေတြကိုရွာၿပီးဖတ္ေနတာ။ အမ်ားသားပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အားေတာင္နာသြားတယ္”
“ရွင္ . . .ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“ဟိုတစ္ေန႔က ကြ်န္ေတာ္က မေဟမာန္ကိုမသိတဲ့အျပင္ နာမည္ပါေမးလိုက္မိေသးေတာ့ေလ၊  ကြ်န္ေတာ္အရမ္းအားနာသြားတယ္၊ အဲ့ဒါ ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ”

အင္းေပါ့ေလ၊ ေမာင့္လို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ Business Man တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ကြ်န္မဘဝက ဘယ္ခမ္းနားပါ့မလဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ေမာင့္အသံေလးကို ထပ္ၾကားခြင့္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္ရမွာပါ !

. . . . ေမာင္ေရ၊ သိပ္ခ်စ္လို႔ပါ။ ရင္ေတြကြဲလုမတတ္ပါ . . . ကြ်န္မဘက္ကိုငဲ့ၾကည့္ပါဦး . . ဒီသီခ်င္းေလးအတိုင္း ကြ်န္မခံစားေနရတာေတြကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ေမာင္နဲ႔ဖုန္းေျပာရမယ့္အခ်ိန္ေတြကို ကြ်န္မေမွ်ာ္ေနတတ္လာတယ္!

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင့္အေၾကာင္းေလးေတြ၊ ေမာင့္သတင္းေတြကို နားစြင့္ဖို႔တာဝန္ ကြ်န္မမွာ ပိုလာၿပီေလ။ ရွင္ဟာ ကြ်န္မရဲ႕ အျဖဴစင္ဆံုးခ်စ္သူ၊ ေမာင့္အၿပံဳးေလးတစ္ခ်က္ေအာက္မွာ ဒူး ေထာက္အ႐ံႈးေပးရတဲ့ကြ်န္မအတြက္ ေမာင့္ပါးျပင္ထက္က ပါးခ်ိဳင့္ေလး ကြ်န္မျဖစ္ပါရေစသား။

ေမာင္က လူတစ္မ်ိဳး၊ ေယာက်ာ္းေလးအမ်ားစုမွာရွိတတ္တဲ့ ဝါသနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမာင့္မွာ မရွိတာ ေမာင့္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္လား?

“ကြ်န္ေတာ္ ေဘာလံုးပြဲမႀကိဳက္ဘူးကြ။ ကြ်န္ေတာ့္အေပါင္းအသင္းေတြ ေဘာပြဲေလာင္းဖို႔ အႀကံေတာင္း ရင္ေတာင္ ဘယ္အသင္းေလာင္းလိုက္လို႔ အႀကံေပးဖို႔ေနေနသာသာ အသင္းနာမည္ ေတြေတာင္မသိဘူး” တဲ့။ကဲ . . .ေကာင္းေရာ ေမာင္ရယ္။

အခန္း(၃)

ေမာင္နဲ႔အတူဆတူ ဆရာစံလမ္းက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ျဖစ္တဲ့ ေန႕ကေပါ့ . . .
ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းစေတာ့ ရွက္သြားတဲ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာ ေလး ကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ဩလိုက္တာ ေမာင္ရယ္။

“ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခါမွ ဒီလိုႏွစ္ေယာက္တည္းမထိုင္ဘူးေတာ့ မေနတတ္ဘူး”တဲ့။ ေဟာ့ေတာ္ ! ကြ်န္မကေတာ့ ေနတတ္တယ္လို႔ ေမာင္ထင္ေနသလား၊
“အခ်စ္”ဆိုတာ ေဖ်ာ္ေသာက္လို႔ရရင္ အဲဒီ ေဖ်ာ္ရည္ကိုပဲ ကြ်န္မေသာက္ခ်င္မိတယ္ေမာင္။ (ေမာင္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ေကာ္ဖီကို ကြ်န္မ လိုက္ေသာက္ေနရတာ ၿငီးေငြ႕လွၿပီေလ)

သို႔/
    ခ်စ္လွစြာေသာေမာင္ေရ . . .
        အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္၊
        ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အဆင္ေျပသလို ကြ်န္မ ေျဖခဲ့ဖူးေပမယ့္ အဓိပၸာယ္ကို ဂဃနဏမသိေသးတာ ကြ်န္မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေပလား . . .
P.S ေက်းဇူးျပဳ၍ ရွင္းျပပါေမာင္ !

ေမာင့္ရဲ႕ . . .
လူဆိုးမေလး။

ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မက အၿမဲတမ္းဆန္႔က်င္ဘက္။ ေမာင္က ပညာတတ္ပီပီ စကားေျပာရင္ Limit ေလးတစ္ခု ထားၿပီးမွေျပာတတ္သူ၊ ကြ်န္မကေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာ ဟန္မေဆာင္ဘဲ ဝုန္းဒိုင္းေျပာ တတ္လြန္းလို႔ မိတ္ပ်က္ ရေပါင္းမ်ားၿပီေလ။ ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္က . . .

“ကြ်န္ေတာ္က အရင္ကဆို အေျပာင္းအလဲသိပ္ျမန္တာ . . .အဝတ္အစားဆိုလည္း ေပၚတိုင္းဝယ္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ႌေတြကမ်ားၿပီး ပံုေနေတာ့ သူမ်ားေပးပစ္ရျပန္ေရာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ပစၥည္း တစ္ခုကို အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္သံုးၿပီးမွ အသစ္လဲတဲ့ Limit ေလးထား,ထားတယ္။ ဥပမာ ကြ်န္ေတာ္ အခုတပ္တဲ့ မ်က္မွန္ကိုလံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သံုးတာတစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ မလဲေသးဘူး”

ဟုတ္ပါတယ္ေလ . . .ေမာင္ ေဆးခန္းထိုင္တဲ့ရက္ေတြမွာ အက်ႌမတပ္တာေလးကအစ သတိထားမိေနတယ္လို႔ ေမာင့္ကို ေျပာေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးခြက္ေနေအာင္ရယ္ပါေတာ့တယ္။
အမေလး . . .ေၾကာက္တယ္၊ အရမ္းေၾကာက္တယ္! အဲ့ဒီ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကြ်န္မကို သူျပဳစား ထားတာ၊ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံေတြ ေအာက္မွာ ယစ္မူးမေနရဲလို႔ ကြ်န္မေမာင္နဲ႔ ေဝးရာ ကိုထြက္ေျပး ခ်င္မိတယ္။ ကြ်န္မ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ထြက္ေျပးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေျပးလို႔မရ ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အခ်စ္ဆြဲအားဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား၊

ေမာင္က ကြ်န္မကို “လူဆိုးမေလး”တဲ့၊ ဟုတ္လို႔လားေမာင္ရယ္လို႔ေမးေတာ့ ေမာင္က “ဟုတ္ လည္း ဟုတ္တယ္”၊ “မဟုတ္လည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့”။ ကဲ . . .ဘယ္လိုနားလည္ရမလဲ။ တစ္ခါ တေလ ေမာင့္စကားေတြနားေထာင္ရတာ “ပေဟဠိနန္းေတာ္”ထဲေရာက္သြားသလိုပဲ။ ေမးခြန္းေတြ ကလည္းခက္လိုက္တာ။ စာေမးပြဲခဏခဏက်လို႔ ေမာင္ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဗိုက္ေခါက္ဆြဲတာလည္းခံရေသး တယ္!
ေမာင္ေရ ဆႏၵနဲ႔ဘဝကိုထပ္တူက်ေအာင္ စက္ဝိုင္းကားခ်ပ္နဲ႔တပ္ခ်လို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။

(၂၀ဝ၃)ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ(၁၈)ရက္၊ AM 11:45)

အဲဒီေန႔မွာပဲ ေမာင့္ကို ကြ်န္မအရမ္းခ်စ္သြားၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္။ ေမာင္ေပးခဲ့တဲ့ အနမ္း လက္ေဆာင္ကို ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ ေသာ့ခတ္လိုက္တယ္။ (ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ တရားဝင္ခ်စ္သူ ေတြျဖစ္သြားၾကတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ေပါ့)
ေမာင့္အက်င့္ဆိုးေလးေတြကို အၿမဲသည္းခံေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေမာင္ေျပာတုန္းက ကြ်န္မ ဟားတိုက္ရယ္ခဲ့မိတယ္။ (ခ်စ္လြန္းေတာ့ စံုလံုးကန္းဆိုသလိုေပါ့) မယံုဘူးေလ . . .

“ေမာင္က လြတ္လပ္မႈကိုအရမ္းျမတ္ႏိုးတာကြ၊ ဒီအသက္အရြယ္အထိ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနလာတာ၊ ေနသားက်သြားလို႔လားမသိဘူး။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီးေနရတဲ့ဘဝကိုမႀကိဳက္ဘူး၊ သြားခ်င္ရာ သြားမယ္၊ စားခ်င္တာစားမယ္။ တစ္ခုခုကို စိတ္ဝင္စားေနရင္ က်န္တာေတြအာ႐ံုမရွိေတာ့ဘူး”

ခရစၥမတ္ေန႔က ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေမြးေန႔ပြဲရွိရာ ရွမ္းကန္(၃) ကို ေမာင္နဲ႔အတူ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေမာင့္လက္ကိုဆြဲၿပီးပြဲတက္ရေတာ့ ကြ်န္မရင္ေတြခုန္လိုက္ တာ . . .ေမာင့္ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ၾကားမွာ ေမာင္ဟာ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူအျဖစ္ထင္ေပၚေနတာ ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မ လူေရြးမမွားဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးေနတာေလ။ အဲ . . .ကြ်န္မ အထင္သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေမာင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေနလိုက္တာ . . .

ကြ်န္မလည္း တစ္ေယာက္တည္း ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းက အခ်ိန္ေတြအေတာ္ၾကာလာလို႔ ေမာင္ရွိရာစားပြဲကိုျပန္လာေတာ့ . . .
“ေဟာ့ေတာ္၊ ေမာင္ မရွိေတာ့ပါလား”

ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုေနမ်ိဳးကို ေခါင္းနပန္းႀကီးစြာနဲ႔ေမးၾကည့္ေတာ့

“ခုနကပဲ ေဇာ္ထိုက္ကားေပၚပါသြားၿပီေလ” ကြ်န္မက စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာျဖင့္

“ဟာ . . .ကြ်န္မ ေတာင္မသိရပါလား၊ ဘာမွလည္းေျပာမသြားဘူး။ ဒီမွာ ဟန္းဖုန္းက်ေတာ့ထားခဲ့ေသးတယ္”
ကိုေနမ်ိဳးေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြ်န္မမွာ လူၾကားထဲ ေအာ္ငိုခ်င္ စိတ္ ေပါက္သြားပါေတာ့ တယ္။

“ဒီေကာင္က ဒီလိုပဲကြ၊ သူက ဘာကိုမွ အေလးအနက္ ထားတာမဟုတ္ဘူး။ အရင္ေကာင္မေလးတုန္းကလည္း သူ႕ရဲ႕ ေပါ့ေလ်ာ့ မႈေၾကာင့္ပဲ ဟိုက ထားသြားတာေလ။ အာ႐ံုသိပ္မ်ားလြန္းလို႔ ငါတို႔ေတာင္ ခဏခဏေမ့ထားခံရတာမ်ားၿပီ”

လူၾကားထဲမွာတင္းထားရင္းက ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္က်လာမိတယ္။ ေမာင္ရယ္ ရက္စက္လိုက္တာ။ သူတစိမ္းေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို လက္လြတ္စပယ္ထားခဲ့ရက္တယ္။
ကြ်န္မ တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ငိုေနမိတယ္။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ေရရွည္မွာေမာင္နဲ႔ျဖစ္ပါ့မလား။ ကြ်န္မကေရာ ခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိသည္းခံႏိုင္မွာတဲ့လဲ . . .
Miss Call အခါ(၅၀)ျပည့္တဲ့အထိ ကြ်န္မစိတ္မေျပႏိုင္ေသးပါ။ အခ်စ္ႀကီးလို႔ အမ်က္ႀကီး တာလား၊ ေခါင္းအရမ္းမာတဲ့ညာဥ္ဆိုးေၾကာင့္လား၊

“ေမာင္ေျပာသားပဲ၊ ေမာင္ မေကာင္းပါဘူးဆိုတာ အခု ယံုၿပီမဟုတ္လား၊” တဲ့။
“ဟုတ္ကဲ့၊ယံုပါၿပီရွင္”လို႔ေျပာေတာ့ေကာ ကြ်န္မက ေနာက္ဆုတ္ရမွာလား၊ ဟင့္အင္း မျဖစ္ဘူးထင္တယ္။ ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အမွားအမွန္မခြဲျခားဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာႀကီးပဲ။ လက္ရွိအေျခအေန အရ မွားေနသည္ထားဦး၊ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုျပင္ဖို႔ အင္အားလံုးဝမရွိဘူးေမာင္။

အခန္း(၄)

အဖုအထစ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်စ္သူသက္တမ္းေျခာက္လမျပည့္ေသးခင္မွာပဲ ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မေငး ဖို႔ အေၾကာင္းအရင္းက ဖန္တီးလာျပန္ပါေတာ့တယ္။
“ေမာင္ဘြဲ႕လြန္သြားတက္ဖို႔ Scholarship ရတယ္ကြ။ အနည္းဆံုး(၄၊၅)ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္၊ စီးပြားေရးကိစၥေတြပါေပါင္းလုပ္မွာဆိုေတာ့ ဒီထက္မကၾကာခ်င္လည္းၾကာသြားႏိုင္မယ္”

ေမာင္က တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေမာင့္ဘဝေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ေတြပဲေတြ႕ေနတဲ့ လူဆိုေတာ့ အားရဝမ္းသာနဲ႔ေျပာတဲ့စကားေတြက ကြ်န္မအတြက္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္မ်ားစရာႀကီးေပါ့။

“ေမာင္ရယ္၊ ေမာင္နဲ႔တစ္ေန႔မေတြ႕ရရင္ေတာင္ ကြ်န္မမွာေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနတာ၊ ဒီလို ႏွစ္နဲ႔သာခ်ီၿပီးခြဲရရင္ေတာ့ လြမ္းၿပီးေသသြားလို႔ သစ္ပင္ျဖစ္ေနပါဦးမယ္”ေမာင္ကပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚ ေအာင္ရယ္လိုက္ရင္း . . .

“ေမာင္ လူဆိုးမေလးကလည္းကြာ၊ စကားတတ္တိုင္းေျပာေနလိုက္တာ၊ ဒီလိုေဝးရတယ္ဆိုတာ တစ္သက္လံုးနီးဖို႔အတြက္ဆိုတာကို နားလည္ရင္ေမာင့္အေပၚသေဘာေပါက္လာမွာပါ” စကားေျပာ ရင္ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာတတ္ေသာ မွန္တယ္ထင္ရင္ ေနာက္မဆုတ္တမ္းခိုင္မာစြာဆံုးျဖတ္ တတ္ေသာ ေမာင့္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့ကြ်န္မ တားျမစ္ဖို႔စကားတစ္ခြန္းမွမဟခဲ့ မိပါဘူး။ ဒါကိုသိတဲ့ေမာင္က . . .
“ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ရပ္တည္ေနတဲ့သူဆိုတာ ေမာင္အႁကြင္း မဲ့ယံုတယ္။ ေမာင္ျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ထိ သစၥာရွိစြာေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာလည္းသိတယ္” လို႔ေျပာၿပီး ကြ်န္မပါးေလးကို အနမ္းနဲ႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

အခန္း(၅)

ေမာင္ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ့္ေန႔မတိုင္မီညက ကြ်န္မအဖ်ားႀကီးၿပီး ကိုယ္ေတြ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူ ေနတာေမာင္သိေတာ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ႀကီး အေျပး အလႊား ေရာက္လာတဲ့ ေမာင့္ကိုၾကည့္ၿပီး သနားလိုက္တာေမာင္ရယ္လို႔ ေျပာေတာ့ . . .
“ေဟာ့ဗ်ာ၊ ဖ်ားေနတာကညည္းေလးေလ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေမာင့္ကိုသနား ေနရတာလဲ။ ေပါက္ကရေျပာတဲ့ေကာင္မေလးကို ေဆးနာနာေလးထိုးေပးခဲ့ ရမယ္” ဆိုၿပီး ေမာင္က ေဆးထိုးဖို႔ ျပင္ေနပါေတာ့တယ္။

“ဟင့္အင္း . . .ေဆးမထိုးဘူးေနာ္၊ လံုးဝမထိုးဘူးေနာ္။ ေမာင္ေနာ္၊ ငါ ဆရာဝန္ဆိုၿပီး အႏိုင္မက်င့္နဲ႔။ ဒီေလာက္ကေလးဖ်ားတာေလာက္ေတာ့ ေဆးေသာက္ေတာင္ရတယ္။
ေမာင္က မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႀကီးနဲ႔ ကြ်န္မကို “လူဆိုးမေလး၊ ဒီမွာေတာ့ သြားခါနီး လာခါနီးမွ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔စိတ္ပူေနရတဲ့အထဲ၊ ညည္းေလးက ေနာက္ေနႏိုင္ေသးတယ္”
ေမာင္ရယ္၊ ေမာင္နဲ႔ေတြ႕မွ ကြ်န္မဟာ ခံစားခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၿမိဳသိပ္ရင္းနဲ႔ ဗိုက္ဝ လာတာၾကာပါၿပီ။ ေမာင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဟန္ေဆာင္ေနရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာေမာင္ ရယ္ . . .

“ဘာလဲ၊ ေမာင္မယံုဘူးလား။ လာေလ အခုေန စိန္ေျပးတမ္းကစားရင္ေတာင္ ကြ်န္မပဲ ႏိုင္မွာသိလား”ဟု ကေလးတစ္ေယာက္လို ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာေျပာလိုက္မိေတာ့ ေမာင္က မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္းပ်က္သြားကာ . “ေမာင္က တူတူပုန္းတမ္းပဲကစားခ်င္တယ္။ တူတူပုန္းတယ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္မွာျပန္ၿပီးအမိခံ ဖို႔အတြက္ပဲပုန္းတာမဟုတ္လား။ ေမာင္က ျပန္ၿပီးအမိခံခ်င္တာေလ”

လြတ္လပ္မႈကိုရွာခ်င္တယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္လံုးေျပာလာတဲ့ေမာင့္ပါးစပ္က ဒီလိုစကားလံုးမ်ိဳးေလးေတြ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ဝမ္းသာလံုးဆို႔ၿပီး အခ်စ္ဒီဂရီေတြေဆာင့္တက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။
မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး ! ေမာင့္အနားမွာေနခြင့္ရဖို႔ ဒီတစ္ညပဲ အခ်ိန္ရွိေတာ့တာ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး လမင္းႀကီးရယ္၊ ကြ်န္မအတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ပိုၿပီးသာေပးပါေနာ္။ လေရာင္ေအာက္က ေမာင့္မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္မဝလို႔ မိုးလင္းသြားမွာေၾကာက္တယ္။ လူ႕ဘဝမွာ အရာအားလံုးဟာ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက်သာျဖစ္ခြင့္ရရင္ ခံစားမႈဆိုတာေတြေတာ့ ရွိႏိုင္ပါ့မလား၊

အခန္း(၆)

ေမာင့္ကို ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္မမွာ တစ္ညလံုးငိုထားရတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြမို႔အစ္ၿပီး ေဖာင္းေနတာေလ . . .
အလွျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္လည္းမရွိေတာ့တာမို႔ ေတြ႕တဲ့အက်ႌေကာက္ဝတ္ၿပီးကပိုက႐ိုျဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မကို ၾကည့္ၿပီး ေမာင္က . . .

“ခရီးသြားလို႔ရွိရင္ လိုက္ပို႔တဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မလိုအပ္ဘဲ အလွေတြျပင္ၿပီး ပြဲလမ္း သဘင္သြားတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔လိုက္လာၾကတာ လံုးဝၾကည့္မရဘူး။ ဘာလဲကြာ။ သူမ်ားခရီးသြားလို႔ လိုက္ပို႔တာပဲ။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ပင္ပန္းတယ္။ ေမာင့္လူဆိုး မေလးက ေမာင့္အႀကိဳက္ကို သိပ္သိတာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမာင္က ပိုပိုခ်စ္ေနရတာ”ဟု ေျပာေျပာ ဆိုဆိုနဲ႔ ကြ်န္မ ဗိုက္ေခါက္ေလးကို လိမ္ဆြဲလိုက္ပါတယ္။


ေမာင္ရယ္ . . .ေမာင္အျပဳအမူေတြထဲမွာ ကြ်န္မသေဘာက်တာေလးက ေမာင္ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဗိုက္ ေခါက္ဆြဲတတ္တာေလးကိုပါပဲ! ေနာင္ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ အျပဳအမူေလးေတြကို ေတြ႕ခြင့္ရႏိုင္မလဲဆိုတာ မေသခ်ာေသးဘူးေလ . . .

ေဟာ့ ! ေလယာဥ္ႀကီး တိမ္တိုက္ထဲဝင္သြားၿပီ။
ကြ်န္မအခ်စ္ေတြ အားလံုး ေမာင္နဲ႔အတူပါသြားၿပီ။ ေမာင္ျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကို လက္ခ်ိဳးေရရင္း ေစာင့္ေနပါရေစ . . .

ကဲ! သင္တို႔ေရာ အေဝးတစ္ေနရာမွာရွိေနတဲ့ သင္တို႔ရဲ႕ခ်စ္သူေတြအေပၚမွာ သစၥာရွိႏိုင္ပါ့မလား? ကြ်န္မကေတာ့ . . .


ဆုကဗ်ာ

2 comments:

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

သူကလဲ ကိုယ္႕အေပၚတကယ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္တယ္ ၊ တစ္ဘ၀လံုးစာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတယ္၊ သစၥာလဲရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ဘယ္ေလာက္ဘဲၾကာေအာင္ ေစာင္႕ရေစာင္႕ရ သစၥာရွိရွိနဲ႕ ေစာင္႕ေနမိမွာပါဘဲ......

Anonymous said...

ဆုေရ..

လာေရာက္ အားေပးသြားတယ္ေနာ္ Facebook က လင့္ေလးေတြ ့တာနဲ ့... ပထမဆံုး စဖတ္တဲ့ေန ့“ အေတြးပုစာၦ ” ကိုဖတ္ရင္း ဆုအတြက္ ဆုေတာင္း ေပးသြား ပါတယ္ အခ်စ္အတြက္ အခ်စ္ ကေစာင့္ေနရတာ အခ်ိန္ေတြက အခ်စ္ကို နုပ်ိဳေစမွာပါ အခ်ိန္အခါတခုက်ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ့ ရင္းခဲ့တဲ့ အရာေတြအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြနဲ ့ ခ်စ္ၿခင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆုိင္ပါေစလို ့ း)

Sukabyar

Sukabyar
အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုးသူ(Actress,Publisher in Myanmar)
 

. Design by Insight © 2009