အိႏိၵယကို ေရာက္ခဲ့တယ္ အပို္င္း(၁၂)

''ေရွးေဟာင္းလက္ရာ၊ နလန္ဒါ (Nalanda) တကၠသိုလ္သုိ႔'' ဗုဒၶဂယာမွ (၆၂)ကီလိုမီတာ အကြာအေဝးတြင္ တည္ရွိေသာ နလန္ဒါ ေရွးေဟာင္း တကၠသုိလ္သုိ႔ ဆက္လက္ ခရီးထြက္ခြာ လာခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာ စာနယ္ဇင္း အဖြဲ႕သားမ်ားအတြက္၊ မိုးတြင္းကာလ၌ ရာသီဥတု သာယာေနျခင္းက အခြင့္ေကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေစခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မတုိ႔ အားလံုးသည္ သတင္းသမားမ်ားပီပီ ေနရာ အသစ္အဆန္းတြင္ သတင္းဓာတ္ပံု ႐ိုက္ယူလုိျခင္း၊ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံုေကာင္း ဖန္တီးလုိျခင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ားကို ပုိင္ဆုိင္ ထားသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။

ေအဒီ(၅)ရာစုႏွစ္ အခ်ိန္ကာလ ကတည္းက စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ နလန္ဒါ (Nalanda)မွာ ေရွးေခတ္ ပညာေရးစနစ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာတကၠသိုလ္ ေနရာေဟာင္းႀကီးျဖစ္ကာ၊ ပ်က္စီးေလ်ာ့နည္းမႈမ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႔တုိင္ မေရြ႕လ်ားဘဲတည္ရွိေနျခင္းမွာ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားအတြက္ မွတ္တမ္းတင္၊ ထိန္းသိမ္း ဖြယ္ရာ၊ ေနရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။

နလန္ဒါ(Nalanda) ၌ သီရိဓမၼေသာကမင္းႀကီး ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုရားပုထိုးမ်ားႏွင့္ ဗိသုကာႏွင့္ အႏုထုပိကာ လက္ရာ အမ်ားအျပားတည္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္တုိင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဘဝကာလမ်ား အတြင္း၌ နလန္ဒါ (Nalanda) သုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရွိခဲ့ရၿပီး ပညာေရးဆုိင္ရာ ထူးခြၽန္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘဝ၏ လက္ေတြ႕က်ေသာ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားကို နလန္ဒါ၌ ေလ့လာႏိုင္ၾကျခင္း ေၾကာင့္ပင္ ထင္ရွားေသာေနရာ  အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ပထမဦးဆံုး အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ တကၠသိုလ္ႀကီးအျဖစ္ ဆရာေပါင္းအေယာက္ (၂ဝဝဝ)ႏွင့္ ေက်ာင္းသားေပါင္း အေယာက္(၁ဝဝ,ဝဝ) တစ္ေသာင္းေက်ာ္တုိ႔ တည္းခိုေနထုိင္ရင္း ပညာသင္ယူႏိုင္သည့္ နလန္ဒါ တကၠသိုလ္ႀကီး၌ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေပါင္းမ်ားစြာ လာေရာက္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကသည့္ ေနရာႀကီးလည္း ျဖစ္ေပသည္။

ေရွးက်ေသာ Kus han ဗိသုကာပညာရပ္မ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နလန္ဒါတကၠသိုလ္ႀကီး၏ အုတ္တံတုိင္း ပတ္ပတ္လည္တြင္ ပညာသင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ေနထုိင္ရန္ အခန္းငယ္ကေလးမ်ားစြာျဖင့္ ဖန္တီး ေဆာက္လုပ္ ေပးထားေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရသည္။ ဤနယ္ေျမရွိ ေနရာအႏွံအျပားကုိ ရွာေဖြ၊ တူးဆြေမႊေႏွာက္ျခင္းျဖင့္ ေတြ႕ရွိခဲ့ရေသာ အေဆာက္အဦမ်ားႏွင့္ လိုဏ္ဂူ၊ လိုဏ္ေခါင္း အမ်ားအျပားကုိ လည္းနလန္ဒါ(Nalanda) တကၠသိုလ္ ၌ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသးသည္။

ထုိ႔အျပင္ (၁၉၅ဝ)ခုႏွစ္တြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အျပည္ ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကုိလည္း ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈမ်ားျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျပင္အထက္ (၆၇)မီတာအျမင့္တြင္ တည္ရွိေသာ နလန္ဒါ (Nalanda) ေရွး ေဟာင္းတကၠသိုလ္မ်ားမွာ ႏွစ္စဥ္ ဇြန္လမွ စက္တင္ဘာလအတြင္း၌ မိုးရြာသြန္းေလ့ရွိသလို၊ ရာသီဥတု အသာယာဆံုးအခ်ိန္မွာ ေအာက္တို ဘာလမွ မတ္လအထိျဖစ္ေၾကာင္း သမုိင္းေၾကာင္းမွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈေလ့လာခဲ့ရေပသည္။

ခမ္းနားႀကီးက်ယ္၍ ထူးျခားေသာ နလန္ဒါတကၠသိုလ္ႀကီးမွာ က်ယ္ျပန္႔ လြန္းလွသျဖင့္ ရရွိသာအခ်ိန္ ခဏေလး အတြင္းမွာပင္ လိုက္လံေလ့လာ၍ မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေပေတာ့သည္။

တုတ္တုတ္စီးၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ခဲ့သည့္ နယူးေဒလီညခ်မ္း

ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာစာနယ္ဇင္း အဖြဲ႕သားမ်ား အားလံုးမွာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ သင္ခန္းစာမ်ားႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ၾက၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ တြင္လည္း

နယူးေဒလီၿမိဳ႕အႏွံ႔၊ ေျခဆန္႔လိုက္ၾကႏွင့္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုလွ်င္လည္း ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္မ်ားျဖင့္ ဗဟုသုတမ်ားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းခြင့္မ်ား ရရွိၾကရေပသည္။ နယူးေဒလီၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႔ရက္မ်ားက ကြၽန္မတို႔ မကြၽမ္းက်င္သည့္ ေနရာေဒသမ်ားသုိ႔ မည္သုိ႔၊မည္ပံု သြားေရာက္ရမည္ကို မသိရွိခဲ့ ၾကတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္ တည္းခိုရာ Crowne Plaza Hotel သုိ႔ သာသာျပန္လာၿပီး အနားယူ အပန္းေျဖျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ရေသးသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ''ေမးပါမ်ား စကားရ''၊''သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္''၊''ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္'' ျမန္မာစကားပံုမ်ားစြာကို ကြၽန္မတုိ႔ တြင္တြင္သံုးစြဲၿပီး၊ တစ္ညမွာေတာ့ အဖြဲ႕သားမ်ား ေပါင္းစုကာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕အတြင္းရွိ Parlika Bazaar ေစ်းသို႔ သြားေရာက္ရန္ သေဘာတူညီမႈရရွိခဲ့ၾကေပသည္။

ကြၽန္မတို႔အဖြဲ႕သားအခ်ဳိ႕ ဟုိတယ္ဝင္ေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့ၿပီးသည္ႏွင့္ လမ္းမႀကီးထက္တြင္ တဝီဝီေမာင္းႏွင္ သြားလာေနေသာ Auto Rickshaws (ကြၽန္မတုိ႔အေခၚ တုတ္တုတ္) မ်ားစြာကို အမိအရ လွမ္းတားခဲ့ၾကေသာ ျဖစ္ရပ္မွာ ျပန္ေတြးတုိင္း ၿပံဳးရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ျပင္ပသြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား အျပင္ အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ပံုစံမ်ားေၾကာင့္ လူစုလူေဝးျဖင့္ ကားတားေနေသာ ကြၽန္မတို႔အဖြဲ႕သားမ်ားကို အထူးအဆန္းျဖစ္ကာ မည္သည့္တုတ္တုတ္ အငွား ကားဆရာမ်ားကမွ ရပ္ေပးျခင္းမရွိခဲ့ၾကေပ။

ကြၽန္မအတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ကားလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အငွားကားမ်ားစြာ ေျပးလႊားေနပါလ်က္ ငွားသမွ်တုတ္တုတ္ (Auto Rickshaw) မ်ားက ရပ္မေပးခဲ့ၾကသည္မွာ မႀကံဳေတြ႕ဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပင္။ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ခ်ိန္တြင္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ကြၽန္မတုိ႔အား လာေရာက္ ကူညီၾကသူမ်ားက နယူးေဒလီရဲအရာရွိမ်ား ျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ နံပါတ္တုတ္လို ဝါးလံုးရွည္မ်ားျဖင့္ တားေပးကာမွ၊ ေစ်းညႇိၿပီး ကားစီးခြင့္ရသြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ''အေတာ္ေလး ၾသဇာေညာင္းတဲ့ ရဲႀကီးေတြပါလား''ဟု ေျဖေတြး၍ ကြၽန္မတုိ႔ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကုိ သေဘာက် ေနမိခဲ့ေသးသည္။

နယူးေဒလီၿမိဳ႕၏ ညခ်မ္းမွာ ေအးစိမ့္စိမ့္ရွိလွၿပီး လူစုလူေဝးႀကီးျဖင့္ သြားေရာက္ခဲ့ၾကသည့္ အတြက္ တုတ္တုတ္တစ္စီးလွ်င္ (၃)ေယာက္မွ (၄)ေယာက္ အထိ ေလတဟူးဟူးျဖင့္ လိုက္ပါစီးနင္းႏိုင္တာေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ တစ္ခု ကဲ့သုိ႔ ခံစားမိခဲ့ေသး၏။

Auto Rickshaw ဟူေသာ တုတ္တုတ္မ်ားမွာ ဆုိင္ကယ္ကုိ အမိုး၊ အကာျဖင့္ ျပင္ဆင္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ယာဥ္ငယ္ျဖစ္ၿပီး၊ အဝါေရာင္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ စပ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ညအေမွာင္တြင္ ထင္းခနဲ၊ လင္းခနဲ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ၾကေပသည္။ အဆုိပါ တုတ္တုတ္မ်ားသည္ Taxi ကားမ်ားထက္၊ ပို႔ေဆာင္ေရးစရိတ္ သက္သာလွျခင္းေၾကာင့္ ေစ်းကလည္း အလြန္သက္သာလွေပသည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္းအရ ငွားရမ္းစီးနင္းသူမ်ား စိတ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ လက္ခံေစသည္မွာ မီတာျဖင့္ ခရီးစရိတ္ကို တြက္ခ်က္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကီလို မီတာ အကြာအေဝးေပၚ မူတည္ၿပီး (၁၅)႐ူပီးႏႈန္းထား သတ္မွတ္ကာ တြက္ခ်က္ယူခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္မတုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကေသာ Parlika Bazaar သုိ႔ ႐ူပီး (၂ဝဝ)ပင္ျပည့္ေအာင္ မေပးခဲ့ၾကရေပ။ လမ္းေဘးေျမေအာက္ ေစ်းသာသာ ေလာက္သာ ဖြဲ႕စည္းေရာင္းခ်ေနေသာ Parlika Bazaar သုိ႔ ကြၽန္မတို႔ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕၏ စံေတာ္ခ်ိန္ည (၈)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အခ်ဳိ႕ဆုိင္ခန္းမ်ားမွာ ပိတ္ကာနီးဆဲဆဲ အေန အထားျဖင့္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေပသည္။

ထုိအတြက္ေၾကာင့္လည္း ကြၽန္မတုိ႔အားလံုးမွာ (၃)ေယာက္တစ္ဖြဲ႕၊ (၄)ေယာက္တစ္ဖြဲ႕ လူစုခြဲကာေစ်းစံု ေအာင္တစ္ဝင္းလံုး စံုေအာင္ပတ္ခဲ့ၾကရ၏။ ေရာင္းခ်ေနေသာ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းအမ်ားစုမွာ အဝတ္အထည္ မ်ားႏွင့္ Electronic ပစၥည္းမ်ား၊ အလွကုန္မ်ား၊ စာအုပ္ဆုိင္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး အေပါဆံုး ပစၥည္းမွာနာရီ၊မ်က္မွန္ႏွင့္ Memory Stick မ်ားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရ ေပသည္။ အမ်ဳိးသားဝတ္ အကႌ်ဆုိင္မ်ားႏွင့္ ဖိနပ္ဆုိင္မ်ား၌ အထူး Discount ေစ်းႏႈန္းမ်ားကို (၉ဝ)႐ူပီးမွ (၁၉၉)႐ူပီးအထိ စာျဖင့္ အတိအက်ကပ္ကာ ေရာင္းခ် ေပးေနျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔အဖြဲ႕ႏွင့္ အတူ လိုက္ပါလာေသာ ဆရာဦးမ်ဳိးလြင္ (ျမန္မာတုိင္းမ္ ဂ်ာနယ္)မွာ ေစ်းသက္သာလွသည့္ အကႌ်မ်ားကို ဝယ္ယူေနခဲ့ၿပီး ကြၽန္မသည္လည္း ဖခင္ႏွင့္ ေမာင္ေလးအတြက္ အမွတ္တရ ဝယ္ယူခဲ့ေသး၏။

''စာေပကုိ တန္ဖိုးထားၾကသည့္ အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ား''

အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ စာေပ အဆင့္အတန္းႏွင့္ စာေပယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားလွ ျခင္းေၾကာင့္ စာေပပညာရွင္ အမ်ားအျပား ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ျခင္းကို နာမည္ေက်ာ္စာဆုိေတာ္ႀကီး ရာဘင္ျဒာနာ့သ္တဂိုး (၁၈၆ဝ-၁၉၄၁)အား ၾကည္ညိဳေလးစားမႈျဖင့္ ျပ႒ာန္းႏိုင္ၾကေပသည္။ (၁၉၁၃)ခုႏွစ္၊ စာေပႏိုဘယ္လ္ ဆုရွင္ ရာဘင္ျဒာနာ့သ္တဂိုးအား ၾကည္ညိဳေလးစား၊ ခ်စ္ခင္ၾကေသာ အိႏၵိယ တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ''စာဆုိေတာ္တဂိုးအသင္း''ဟူေသာ အသင္းႀကီးကုိ ပူးေပါင္းတည္ေထာင္ ထားၾကသည္အထိ စာေပခ်စ္စိတ္ ျပင္းထန္သူမ်ားျဖစ္ၾက၏။

ကြၽန္မတုိ႔သြားေရာက္ခဲ့ၾကေသာ Parlika Bazaar ေစ်းႀကီးအတြင္း၌ အာ႐ံုမ်ားကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့သည္မွာ စာအုပ္ဆုိင္မ်ားစြာပင္ျဖစ္ၿပီး သားသားနားနား ခင္းက်င္းထားေသာ လမ္းေဘးမွ ပ်ံက်စာအုပ္ဆုိင္မ်ား၌ ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာလွေသာ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္ေကာင္းေပါင္းမ်ားစြာကို စိတ္တုိင္းက် ဝယ္ယူႏုိင္ၾကေပသည္။ အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ား၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ လူတန္း စားမေရြး၊ အဂၤလိပ္စကားကို ခရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုႏိုင္ၾကျခင္းပင္။ ကြၽန္မတို႔သြားေလရာ၌ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားပင္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ႏွင့္ သတင္းစာမ်ားကို ေကာင္းစြာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ စာအုပ္ဆုိင္မ်ားတြင္လည္း အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ ေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူ ခဲ့ရေပသည္။

ကြၽန္မလို ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ စာအုပ္ဆုိင္တြင္ ဘုမသိ၊ဘမသိ စာအုပ္ မ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးကာ ဇြတ္ဝယ္ယူခဲ့မိသူ အတြက္ ေနာင္တရခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုးေသာ စာအုပ္အေရာင္းဆုိင္မ်ားပင္ ျဖစ္ၿပီး Chicken Soup ကဲ့သုိ႔ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမား၏ အတၴဳပၸတၲိစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ စာအုပ္မ်ားစြာကို တစ္အုပ္လွ်င္ ႐ူပီး(၁ဝဝ)၊ (၂ဝဝ)စသျဖင့္ သတ္မွတ္ေရာင္းခ်ေနတာေၾကာင့္ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းမ်ား အႀကိဳက္ ေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။

ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း အိႏၵိယတြင္ စာေပပြဲေတာ္ အမ်ားအျပား ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေနၾကျခင္းျဖစ္မည္ဟု သံုးသပ္မိသလို၊ စာတတ္ေျမာက္မႈ ႏႈန္းမွာလည္း ျပည္နယ္မ်ားအလုိက္ ကြာျခားၾကသည္မွာ စာေပကုိလိုလား တန္ဖုိးထားသူမ်ားစြာ ေပၚထြန္းေနေသာ အိႏၵိယ၏ စာေပသမိုင္းေၾကာင္း ႀကီးမားျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆမိသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း သြားလာခဲ့ရေသာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း၏ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚတြင္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနေသာ ညစ္ေပေနသည့္ ကေလးမ်ား၊ တံတားမ်ားေအာက္ရွိ ပလက္ေဖာင္းမ်ား၌ အိပ္စက္ၾကေသာ အိမ္ေျခယာမဲ့မ်ား၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား၊ ပုလင္းခြံ ၊ဘူးခြံမ်ားကိုလိုက္ေကာက္ ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား၊ လမ္းေဘးတြင္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္၊ ဖိနပ္တုိက္သည့္ လူငယ္မ်ား၊ အညိဳေရာင္ဝတ္စံု အျပာေရာင္ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ဆစ္လူမ်ဳိး အခ်ဳိ႕မွာအဂၤလိပ္စကားကုိ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာႏုိင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္းအမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းမေနဖူးသည့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ စာမဖတ္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားျဖစ္ေနသည္ကို အံ့အားသင့္ဖြယ္သိရွိခဲ့ရသည္။

ကြၽန္မတို႔အားလံုး စိတ္တိုင္းက် ေစ်းဝယ္ၿပီး တုတ္တုတ္(Auto Rickshaw) စီးခဲ့ၾကသည့္ ဟုိတယ္သို႔အျပန္လမ္းေၾကာင္းတြင္ တုိးပြားလာေသာ Shopping Bags မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္သည့္အခါ ''ကီလိုေတြ တိုးေတာ့ မွာပဲ'' ဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးက ဝင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္လာခဲ့ေသး၏။ နယူး ေဒလီၿမိဳ႕သို႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ေရာက္ေနစဥ္အတြင္း၌ ေလ့လာလည္ပတ္စရာ မ်ားက ေရွ႕တန္းတင္ေနျခင္းေၾကာင့္သာ အျပင္ထြက္ ေလ့လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ မ်ားျပားလွေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား၊ Auto Rickshaw မ်ားေၾကာင့္လည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆုိ႔မႈမ်ားမွာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးစရာပင္ ေကာင္းလွေပသည္။

Crowne Plaza Hotel မွ Parlika Bazzar သုိ႔အသြားခရီးမွာ နာရီဝက္သာပင္ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊ အျပန္ခရီး၌ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆို႔ေနျခင္းက တစ္ေၾကာင္း တုတ္တုတ္ဆရာမွာ လမ္းမွားၿပီး၊ ဟုိတယ္နာမည္တူ အျခားေသာ Crowne Plaza Hotel သုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ ခဲ့သည့္အတြက္ တစ္နာရီနီးပါး ၾကာျမင့္စြာ တုတ္တုတ္စီးၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ခဲ့ရေသာ နယူးေဒလီညခ်မ္း အခ်ိန္အခါပင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။

ဆုကဗ်ာ ဓာတ္ပံု-ဇင္မင္းေဆြ