“ ရတာနာ ႏွင့္ ရတနာ”

ကေလးငယ္တို႔၏ ကံၾကမၼာကို သူ႕မိခင္ကသာဖန္တီးသည္။

(ျပင္သစ္ဧကရာဇ္နပိုလီယံဘိုနာပတ္)

အခန္း(၁)

                                                      

 “ဘာ . . ႏွစ္လ ဟုတ္လား”
ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္လိုက္ရင္ ေသြးပ်က္သြားေသာ သူ႕အမူအရာ ေၾကာင့္ ကြ်န္မပင္ လန္႔ဖ်တ္သြားသည္။
“ဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါ . . ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
“ဟင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ကြ်န္မက ညာစရာလား၊ ဒါအျဖစ္မွန္ပဲ”
သူက ကြ်န္မစကားကို သကၤာမကင္းမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။

“မင္းဘာသာမင္းျဖစ္ရင္ ဟုတ္ႏိုင္မယ္၊ ငါနဲ႔ေတာ့ မပတ္သက္ဘူး၊ အဲဒါေသခ်ာတယ္”
“ဘာ”
ေဒါသမီးတဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာ ကြ်န္မ ရင္ၫြန္႔ဆီမွ စူးခနဲနာက်င္သြားသည္။ ရင္ထဲက ေဒါသမ်ား မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲစီးက်လာၾကသည္။
“ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ကြ်န္မတို႔သာ အသိဆံုးပါ၊ ရွင္နဲ႔မဟုတ္လို႔ ဘာလဲ၊ ေစာ္ကားလွခ်ည္လား”
“မင္းမွာ ရည္းစားဘယ္ေလာက္ေပါတယ္ဆိုတာ မင္းအသိဆံုးပါ၊ ျဖစ္လာမွ ငါ့ကိုေခါင္းလာမခံနဲ႔၊ ငါအခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး”
မထင္မွတ္ဘဲ ေျပာထြက္ဝံ့ေသာ သူပါးစပ္မွ စကားသံမ်ားက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာပါ၊ ဒါလား ကြ်န္မကိုခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ေယာက်ာ္း၊ တစ္နာရီျခားတစ္ခါ ကြ်န္မအသံၾကားခ်င္ပါသည္ဆိုေသာ ေယာက်ာ္း . ဟား ဟား ဟား၊ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွပင္ ခံျပင္းစိတ္ျဖင့္ ဟားတိုက္ပစ္လိုက္သည္။
“ရည္းစားမ်ားတာ ရွင့္အရင္ကေလ၊ ရွင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးမွကြ်န္မအပ်င္းေျပဖုန္းေျပာတဲ့ အေကာင္ေတာင္ မထားေတာ့ဘူး”
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ ထိုစကားသံမ်ားက လည္ေခ်ာင္းဝမွာ တစ္ဆို႔ကာ အျပင္သို႔ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဟုတ္ရဲ႕သားနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူးဟု ဇြတ္အတင္း ဘူးခါေနၿပီး အျဖစ္မွန္ကိုဖံုးကြယ္ေနေသာ ထိုေယာက်ာ္း၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ၊ ေျဖရွင္းခ်က္မေပးခ်င္ေတာ့ပါ . . .
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာကို စံုလံုးကန္းအျပည့္အဝေပးဆပ္ခဲ့မိေသာ ကြ်န္မ၏ အျပစ္သာလွ်င္ အဓိကတရားခံ ျဖစ္ေပသည္။ 

“ဒီမွာ အခုကိစၥက ရွင့္ကိုတာဝန္ယူခိုင္းတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္မဘာမွမလုပ္တတ္လို႔ ရွင့္ကို အသိေပးတာ၊ ကြ်န္မသာ ရွင္မသိေအာင္လုပ္ခဲ့ရင္ လုပ္ခဲ့တဲ့သူကိုပဲ တာဝန္ယူခိုင္းမွာေပါ့၊ ရွင့္လို လူတကာကို သံသယမ်က္လံုးနဲ႔ အခ်ိန္တိုင္းေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းကို သိကၡာအက်ခံ ၿပီးေျပာမေနဘူး . .ဒီမွာ ရွင္သိထားဖို႔က ေၾကးစားမွာေတာင္ သူ႔မာနနဲ႔သူရွိတယ္၊ ကြ်န္မက အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပါ၊ ရွင္ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ရင္ေတာင္ ရွင့္သိကၡာကိုယံုလို႔ ပံုအပ္မိခဲ့တဲ့ ကြ်န္မကို မေစာ္ကားပါနဲ႔”
မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အစြပ္စြဲခံရေသာ ကိစၥေလာက္ နာက်ည္းခံျပင္းဖို႔ေကာင္းတာမရွိပါ၊ ေဒါသေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ အမွား သည္ အမွားတကာအမွားထဲတြင္ အဆိုးဆံုးျဖစ္ေပသည္။
“ရွင္ မယံုရင္လည္းရတယ္၊ ဒီကေလးကို ကြ်န္မျဖစ္ေအာင္ေမြးမယ္၊ ကေလးရဲ႕D.N.Aကိုစစ္ၿပီး သက္ေသျပမယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ရွင္ေနာင္တေကာင္းေကာင္းရေစရမယ္”
(D.N.A= Dihydroxy Nucleic Acid)

အခန္း(၂)

သိကၡာေတြအပိုင္းပိုင္းလဲၿပိဳခဲ့ရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ . . .
မ်က္ရည္နဲ႔ မာနကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း အဲဒီေန႔က ကြ်န္မအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ အားပါးတရ ငိုခ်ပစ္လိုက္ သည္။
ေခါင္းအံုးေအာက္ရွိ သူ၏ဓာတ္ပံုသည္လည္း ရင္ထဲက ခံျပင္းခ်က္ေဒါသေၾကာင့္ တစ္စစီေၾကမြလွ်က္ . .“အဟင့္ . .ဟင့္ . .ဟင့္၊ ဟီး . . ဟီး . . ဟီး၊ ငါဘာလုပ္ရမလဲ၊ ငါ . . ငါ . . အဟင့္ . . အဟင့္”
ထိုစဥ္မွာပင္ အခန္းတံခါးေခါက္သံ ဆူဆူညံညံေၾကာင့္ ကြ်န္မအလြန္ထိတ္လန္႔သြားသည္။
“ေဒါက္ . .ေဒါက္ . .ေဒါက္”
“သဲသဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးထမင္းလာစားေလ”
တံခါးအျပင္ဘက္ရွိ ေမေမ့အသံေၾကာင့္ ကြ်န္မမ်က္လံုးမ်ား ဝိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္း ညႇိဳးႏြမ္းေနေသာ မ်က္ဝန္းရွိ မ်က္ရည္မ်ားကို အလ်င္အျမန္သုတ္ပစ္လိုက္သည္။
“မ . .မ . .စားေသးဘူးအေမ၊ ဟိုဟာ ဟို ဗိုက္မဆာေသးလို႔”ဟူ၍ အသံအက္အက္ကို ဟန္ေဆာင္ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ေျပာလိုက္ရသည္။
ဘုရား . .ဘုရား အေမသိရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ . .
ကြ်န္မ၏ အၾကည့္က ေခါင္းရင္းထက္မွ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအား လက္စံုမိုး၍ အားကိုးတႀကီး ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။ အေမထြက္သြားသံၾကားမွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးအား ေပါ့ပါးစြာ မႈတ္ထုတ္စဥ္ . .
“ေအ့ ၊ ေအာ့”
ကြ်တ္ ကြ်တ္ ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲက မိုက္ခနဲမူးေဝသြားၿပီး ေလမ်ားပ်ိဳ႕တက္ကာ အန္ခ်င္လာပါသည္။ အမေလး ထမင္း၊ ဟင္းေတြျမင္ရင္ ပိုဆိုးမယ္၊ အေမ့ေရွ႕မွာ ႐ႈပ္ကုန္လိမ့္မယ္။
ကြ်န္မရင္ထဲမွာ သိပ္ခံျပင္းပါသည္။ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာခဲ့သလို “လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပန္းေကာက္ခဲ့သူ”ကိုမွ စြဲလမ္း တမ္းတျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ပံုအပ္ခဲ့မိေလျခင္း။ ေတြးရင္း . . ေတြးရင္း
ကြ်န္မ မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာ တသိမ့္သိမ့္ငိုမိျပန္သည္။
အေရးထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ သိေသာ ကြ်န္မ၏ မိုက္မဲမႈေလးကို သတိရမိေသးသည္။ တကယ္ဆို ျဖစ္သင့္သည္က ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ဒီျပႆနာကို ႏွစ္ဦးသားတိုင္ပင္ၿပီးေျဖရွင္း၊ ျဖစ္သင့္သည္ကို ဆံုးျဖတ္ၾက႐ံုသာ ယခုေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ ေျပာလာမည္မထင္ေသာ လ်စ္လ်ဴသည့္စကားမ်ား အား နာက်ည္းစြာၾကားလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ . .
“SUICIDE လုပ္လိုက္ရင္ၿပီးၿပီ”ဟူေသာ အေတြးမိုက္က ေပၚလာေသးသည္။
ဒါေပမယ့္. .
“လူေတြဟာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါေသၾကရမွာပဲတဲ့၊ သို႔ေသာ္ အျပစ္ကင္းေသာ ေသျခင္းနဲ႔ ေသရဖို႔ကအေရးႀကီးပါတယ္” ဆိုတဲ့ အေလာင္းေတာ္မဟာဇနကၠမင္းသား ကိုယ္တိုင္ ကြ်န္မေဘးနားမွာ လာေျပာေနသလိုပဲ ဒီစကားသံကို အထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ေနျပန္သည္။
“အဖန္ငါးရာ၊ ငါးကမၻာ”ဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကြ်န္မမေသရဲပါဘူး၊ ေသလည္း မေသခ်င္ေသးဘူး။ ကြ်န္မလူ႕ေလာကထဲကို ေရာက္လာတာမွ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စြန္းစြန္းေလးသာရွိေသးသည္။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ၊ မိသားစုဂုဏ္သိကၡာအတြက္ေရာ လက္မေထာင္ရေလာက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္မရေသးဘူးေလ။ 

ကြ်န္မ ပင္ပင္ပန္းပန္းသင္ၾကားထားတဲ့ ပညာေတြ၊ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့လာထားတဲ့ Languageေတြ၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့စာေပေတြ၊ ဒါေတြအားလံုးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ျပန္ၿပီး အသံုးခ်ခြင့္မရေသးဘူး၊ လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး လူပီသေအာင္ မက်င့္ႀကံရ ေသးခင္ လူ႕ေလာကထဲက အက်ိဳးမဲ့ျပန္ထြက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မေလာက္ လူျဖစ္ရက်ိဳး႐ံႈးတဲ့လူ ဘယ္မွာရွိႏိုင္ပါ့မလဲ။
Humen are not perfect လို႔ ကြ်န္မၾကားဖူးပါတယ္။ ထို႔အတူ ကြ်န္မသည္လည္း “ေျခာက္ျပစ္ကင္း၊ သဲလဲစင္”မဟုတ္ သည့္တိုင္ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ တန္ဖိုးထားခဲ့သူပါ၊ တဆက္ တည္းမွာပင္ . .
“သမီး၊ ဝဋ္ဆိုတာ ေနာင္ဘဝမကူးဘူး၊ ဒီဘဝမွာတင္လည္တာ”
ကြ်န္မငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ထပ္တလဲလဲေျပာခဲ့ဖူးေသာ ေမေမေျပာေနက် ထိုစကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနၿပီေလာ။
“ဝဋ္ေႁကြးး”တဲ့။ ဪ... ကြ်န္မဝဋ္ေႁကြးးရွိ၍ ျပန္ဆပ္ရေတာ့မည့္ အေျခအေနေရာက္ေနၿပီလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတြေဝေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး . .ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ၊ ဒီလိုကိစၥႀကီးကို ဘယ္သူ႕ကို သြားတိုင္ပင္ရပါ့မလဲ။ ကြ်န္မကို ဘယ္သူက ကယ္တင္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
လဲေပါင္းမ်ားစြာက ကြ်န္မေခါင္းထဲ စုၿပံဳဝင္လာၾကပါသည္။ ျဖတ္ခနဲ စဥ္းစားလိုက္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရသြားမိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းတံခါးကိုအသာဟကာ ေဘးဘီသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အိမ္သားမ်ားအားလံုး ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ေရာက္ေနခိုက္ ဖုန္းစင္ရွိရာသို႔ ကပ်ာကယာလွမ္းလာခဲ့သည္။
“Hello ဇူးဇူးလား”
“ငါပါ၊ သဲသဲ၊ ေအး နင့္ကိုငါေမးစရာရွိလို႔”ဟု အစခ်ီကာ Final Part II တက္ေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမေလး အား မရွက္မရြံ႕ရင္ဖြင့္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ထိတ္လန္႔သြားသည္ဟု ထင္ရေသာ ဇူးဇူးအသံက ဆရာဝန္ေလာင္းပီပီ က႐ူဏာေဒါသျဖင့္ စကားဆိုရွာသည္။
“သဲသဲရယ္၊ နင္ကလည္း ေပါ့လိုက္တာဟယ္၊ ေဆးပညာဒီေလာက္တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ Injection မ်ိဳးစံု ရွိေနတာမွ ျဖစ္ရတယ္လို႔ ဟယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဇူးဇူးရယ္၊ နင္ေျပာလည္း ငါခံရေတာ့မွာပဲ၊ ငါ့ကို . .ငါ့ကို အႀကံေပးပါဦးဟယ္”
အားကိုးတႀကီးေျပာမိေသာ ကြ်န္မအသံမ်ားက သိသိသာသာတုန္ယင္ေနသည္။
“ငါ ငါတို႔ကို ေဆးပညာသင္ေပးတယ္ဆိုတာ ျပည္သူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔၊ ဟို အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးကို ဒုကၡ မေပး ရက္ဘူး၊ ငါက လူ႔အသက္ေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းအခ်ိန္ပဲရွိေသးတာေလ၊ အခုဟာက ငါ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ မသိေတာ့ဘူးဟာ။ နင္အန္တီ့ကို ဖြင့္ေျပာျပလိုက္ပါလားဟယ္”
အမေလး . .က်ားေၾကာက္လို႔ ရွင္ႀကီးခိုး၊ ရွင္ႀကီး က်ားထက္ဆိုးပါေပါ့လား။
“မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ဇူးဇူးရယ္၊ ဒါရွိခိုးဆို နင့္ကိုထိုင္ရွိခိုးပါ့မယ္၊ ငါ့အေမကိုေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ ဟယ္၊ အေမသိရင္ ငါ့ကို အေသသတ္မွာ”
ကြ်န္မ၏ေမေမသည္ ေက်ာင္းဆရာမပီပီ၊ ငယ္စဥ္ကပင္ အေသးအမႊားကိစၥ မ်ားကိုပင္ တံျမက္စည္းအေခ်ာင္းလိုက္ ကြ်တ္ေအာင္ပင္ လက္သံေျပာင္လွသျဖင့္ ကြ်န္မမွာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အမွားမလုပ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္မိသည္ႏွင့္တစ္ပတ္လံုးလမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ အညိဳအမည္းစြဲ ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ အေမသိမွာကို အေသ ေၾကာက္လွပါသည္။
ဇူးဇူးက ေၾကာက္သည့္ လူကိုထပ္ၿဖဲေျခာက္ျပလိုက္ေသးသည္။ 

“ငါက နင္ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႔ေစတနာ နဲ႔ေျပာတာပါ၊ ဒါမ်ိဳးက အခန္႔မသင့္ရင္ နင္ပါအသက္အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္၊ မေတာ္လို႔ ပိုးေတြဘာေတြ ဝင္သြားရင္လည္း ျပႆနာကပိုႀကီးလာႏိုင္တယ္”
ဇူးဇူးစကားေၾကာင့္ ကြ်န္မေခါင္းနပန္းပိုႀကီးလာသည္။
“သာမန္ Negative သမားေတြ ထိုးတဲ့ေဆးကလည္း ဒီအခ်ိန္မွာလံုးဝ မတိုးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ နင္က Positive၊ ၿပီးေတာ့ အေျခကလည္း တြယ္ေနၿပီေလ”
ေဆးေက်ာင္းသူပီပီအခ်က္က်က်ေျပာေနေသာ စကားသံမ်ားအား နားမဝင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေနာင္တဆိုတာ အခုမွရေနလို႔လည္း ေႏွာင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ကြ်န္မအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္ေနေသာ ဇူးဇူးက . .
“Oral Contraception Pill သံုးတာလား၊Contraception Injection ထိုးတာလား၊ ဘယ္ႏွစ္လခံသံုးတာလဲ”
“ဟင့္အင္း၊ ဘာမွမသံုးဘူး၊ ငါ ဟိုဟာေလဟာ Emergency Oral Contraceptive Pill ပဲ ေသာက္လိုက္တာ”
“အမေလး သဲသဲရယ္၊ နင္ကေတာ့ေလ ငါစိတ္ညစ္တာပါပဲ၊ အဲဒီေဆးေတြက ၁၀ဝ% စိတ္မွမခ်ရတာ၊ Emergency Case ေတာင္ တစ္ခါတေလမွာSafe မျဖစ္ဘူးဟဲ့”
သြားၿပီ၊ သူမစကားက ဒီမွာတင္လမ္းစျပတ္ၿပီ . .
အဟင့္ . . အဟင့္ . . ကြ်န္မမွာ မ်က္ရည္က်ဖို႔ကလြဲရင္ ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ပါ။
“ဟင္ သဲသဲ နင္ငိုေနတယ္၊ နင္က ငါတို႔ အုပ္စုထဲမွာSharp အျဖစ္ဆံုး၊ ေခါင္းအမာဆံုး သူတစ္ေယာက္၊ နင့္ခံစားခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာင္ မလိုအပ္ရင္ ဖြင့္မေျပာတတ္တဲ့ မိန္းမ၊ မဟုတ္တာ စြပ္စြဲလာရင္ေတာင္ ေျဖရွင္းရမွာ ေမာလို႔ ဆိုၿပီး ၿငိမ္ခံေနတဲ့ နင္က အခု ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲ”
ဇူးဇူးရယ္၊ ငါေလ အခ်စ္ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရမွာ စိုးရြံ႕ေနၿပီ၊ ဆုေတာင္းတိုင္းတာျပည့္မယ္ဆိုရင္ “Love without sex”ဆိုတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးကိုသာ ဘဝဆက္တိုင္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခ်င္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ . .
နည္းလမ္းရွာမရေတာ့တဲ့အတြက္ ကြ်န္မအမွတ္မရွိဘဲ သူ႕ဆီကိုအရဲစြန္႔ၿပီး ထပ္ေမးၾကည့္ရန္ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ ႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္ေသာအခါ . .
“ဒီမွာ၊ ကြ်န္မဘက္ကလုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ၊ အဆင္မေျပဘူး၊ ဒီကေလးဟာ ရွင့္ကေလး ဆိုတာ ဝန္မခံရဲ႐ံုကလြဲရင္ ဘယ္လိုမွေျပာင္းလဲမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျဖကေတာ့ ရွင့္ရဲ႕ ကိုယ္ဝန္ပဲ”
အသံခပ္မာမာႏွင့္သာေျပာေနရေသာ္လည္း ယိုင္နဲ႔ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားက အၿပိဳင္းၿပိဳင္းၿပိဳ က်သြား ေလသည္။
“ဪေၾသာ္ ဒါေလးမ်ားကြာ၊ ဖ်က္လို႔မရမယ့္အတူတူ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေတာမွာသြားေမြးလိုက္ေပါ့”ဟု ဆိုၿပီး ဂြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။

အခန္း(၃)

Scene(A)

ကြ်န္မ၏ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာရည္အား ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမိေသာ သူ႕အား အျပည့္အဝ ေသာက္သံုးခြင့္ ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းအား ကြ်န္မမွတပါး အျခားသူမ်ားသိရန္မလိုဟု ထင္ခဲ့မိသည္မွာ ေနာက္က် သြားမွန္းသိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ ေတာ့ . . .
ကြ်န္မ မိဘ၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ထပ္တူ ပတ္ဝန္းက်င္၏ လက္ၫွိဳးဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိရန္ ကြ်န္မႀကိဳးစား တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါမည္ေလာ . . .ေတြးရင္းမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္ ပစ္လိုက္ သည္။
ဟုတ္တယ္၊ ၾကားထဲက ေျမဇာပင္ျဖစ္လာမဲ့ ကေလးရဲ႕ဘဝေလးမညႇိဳးႏြမ္းေစရဘူး . .
ကေလးအသက္ရွင္ေနလည္း ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေဖမရွိလို႔ ေခါင္းမေဖၚရဲတဲ့ ဘဝမ်ိဳးအေရာက္ ခံလိုက္ရမွာ က သူ႔ကိုပိုၿပီး နာက်င္ေစလိမ့္မယ္....
 ကေလးကိုယ္ပြားအ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ႐ူးခဲ့ရတာပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေမေလ ကေလးလက္ ကိုဆြဲၿပီးHappy World သြားခ်င္တယ္၊ ေမွ်ာ္စင္ကြ်န္းမွာ ဒန္းစီးခ်င္တယ္၊ ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ ေရကူးခ်င္တယ္၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို သားအမိႏွစ္ေယာက္သြားဖူးခ်င္တယ္၊ . . ခ်င္တယ္၊ . . ခ်င္တယ္၊ . . ခ်င္တယ္၊ . . ခ်င္တယ္ . . ”
”
ေဆာင္းရာသီ၏ ဒီဇင္ဘာႏွင္းမ်ားသိပ္သည္းစြာ က်ဆင္းေနေသာ နံနက္ခင္း ေလးမွာ ကြ်န္မကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။
ထိုေန႔က မစည္ကားအပ္ေသာေနရာမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ Cemetery မွာ ကြ်န္မ၏ အသုဘအခမ္းအနားႏွင့္ စည္ကားေနသည္။ ဝမ္းနည္းပက္လက္ငိုေႁကြးးေနၾကေသာ မိသားစုမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အၾကားတြင္ သူ႕ကိုေတြ႕လိုေတြ႕ျငားရွာေနမိသည္။
မိုက္ကန္းလွေသာ ကြ်န္မ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ရပ္ကြက္ထဲမွ လက္သည္တစ္ေယာက္ ဆီမွာ ပံုေအာၿပီးစီရင္ခိုင္းလိုက္သည္။ Superficial ရွိ ေသြးခဲကို အပူေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးတဲ့ဒဏ္က အရွိန္လြန္ကာUterus တစ္ခုလံုးေပါက္ထြက္ၿပီး ကေလးနဲ႔အတူ ကြ်န္မပါ လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွ ထြက္ခြာသြားလိုက္ရသည္။
ဝဋ္ဆိုတာ ေနာင္ဘဝမကူးဘူး၊ ဒီဘဝမွာတင္လည္တာပါလား။ သင္းေၾကာင့္ ေလာကႀကီးထဲမွ အျပစ္မဲ့စြန္႔ခြာသြားရေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္၏ခရီးလမ္းကို လာၾကည့္ေနေသာသူ႕ကို လူအုပ္ ႀကီးၾကားထဲတြင္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ေတြ႕ ျမင္လိုက္ရပါ သည္။ 

ဟင္း ဟင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မႏိုင္ၿပီ၊ သူ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေႁကြးးေနသည္။ သူက်ံဳးမရျဖစ္ ေနေသာ သူ႕မ်က္ဝန္းကို မ်က္ရည္မ်ားက ၾကာၾကာဖံုးဖိ မထားႏိုင္ပါ....
ကြ်န္မ ပီတိၿပံဳး၊ ၿပံဳးရင္း ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
“မာသာထရီဇာလို ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာေသခြင့္မရခဲ့ေပမယ့္ သိကၡာတရားရဲ႕ အေျဖမွန္ကို အေသခံၿပီး ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရလိုက္တဲ့အတြက္ ေသရတာ ကြ်န္မေက်နပ္တယ္”

 

အခန္း(၄)

“Cut! ေကာင္းတယ္၊ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ Ending မွာ Mood အရမ္းဝင္ေနၾကေတာ့ ဇာတ္ရွိန္ပိုတက္တာေပါ့၊ နာမည္ႀကီး မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြလို႔ မေျပာရဘူး၊ One Scence၊ One Cut ပဲ ”
ဒါ႐ိုက္တာ၏ စိတ္တိုင္းက်ကဒ္ေအာ္သံၾကားရေတာ့မွ ေမေမခင္စိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္သျဖင့္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားေလသည္။
“လုပ္ၾကပါဦး၊ မင္းသမီးမူးလဲသြားလို႔”
“မာမီစိန္၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ဒီမွာ မင္းသမီးအတြက္ ႐ွဴေဆးယူလာေပး”
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဝိုင္းအံုၾကည့္မေနၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေလေပါက္ပိတ္ေတာ့ အသက္႐ွဴပိုက်ပ္လို႔ပါ”
“မင္းသမီးကို ကားထဲေခၚသြားလိုက္ေတာ့၊Shooting Break”
စက္အဖြဲ႕သားမ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္သံမ်ားက ေမေမခင္နားထဲ ပလူပ်ံေနသည္။ ဇာတ္ကား၏ ဇာတ္ဝင္ခန္းလာ႐ိုက္မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေရေဝးသုႆန္တြင္ ေျခခ်စရာမရွိေအာင္ ပရိသတ္မ်ား လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ မင္းသမီးေမေမခင္သည္ ပရိသတ္မ်ားၾကားမွ တိုးေဝွ႔ၿပီး ကားရွိရာသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ပရိသတ္အခ်စ္ေတာ္မင္းသမီးေလးမို႔ ေအာ္တိုေရးခိုင္းသူမ်ား၊ အမွတ္တရဓာတ္ပံုေတာင္းသူမ်ားအား ေနပူႀကီးထဲတြင္ ႏြမ္းလ်ေနသည့္ၾကားမွပင္ ပရိသတ္မ်ားအတြက္ အၿပံဳးပန္းတစ္ပြင့္ကို လွပစြာဖူးဖြင့္ျပလိုက္သည္။ 

“ေဟး၊ မင္းသမီးက ရယ္ျပတယ္ကြ”
“ခ်စ္စရာေလးေနာ္၊ အျပင္မွာပိုလွတယ္၊ အသားေလးက ျဖဴဥေနတာပဲ”
“ဟယ္ မင္းသမီးလက္ကေလးကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာေတာ္” 

ပရိသတ္၏ အားေပးသံမ်ား ေၾကာင့္ ေမေမခင္လက္ေဝွ႕ယမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္ျပလိုက္သည္။

အခန္း(၅)

တကယ္ေတာ့ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနသည္ဟု လက္ခံထားရ ေသာ္လည္း ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးမွာေတာ့ ေျဗာင္းဆန္ေနသည္။ ေမေမခင္လို သ႐ုပ္ေဆာင္သမၻာ ရွိသူ အကယ္ဒမီ မင္းသမီးတစ္ေယာက္အတြက္ သည္လို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္၊ သည္လို အမူအရာမ်ိဳးက ထမင္းစား၊ ေရေသာက္႐ိုက္လို႔ရပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေမေမခင္၏ စိတ္ထဲတြင္ “Cut”ဆိုေသာ စကားၾကားလိုက္ေပမယ့္ Mood က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေျဖေလ်ာ့လို႔ မေျပႏိုင္ေသးပဲ တႏံု႔ႏံု႔ခံစားေနရသည္။
“မာမီစိန္၊ ဖုန္း ေပးပါ”
မိတ္ကပ္ဆရာဆီမွ Hand Phone ကို ေတာင္းလိုက္ၿပီး အိမ္သို႔ ဆက္လိုက္သည္။
 “ေယာက်ာ္း၊ သမီးေရာ၊ သမီးေလးျပန္ေရာက္ၿပီလား”
“ေက်ာင္းမဆင္းေသးဘူးေလကြာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊Shooting ၿပီးၿပီလား၊ ကိုယ္လာႀကိဳရမလား။ အိမ္မွာ မိန္းမႀကိဳက္တဲ့ ပူတင္းကိုယ္တိုင္ဖုတ္ထားတယ္၊ မိန္းမဖတ္ဖို႔ စာအုပ္အသစ္ေတြလည္း ဝယ္လာတယ္”
ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ဂ႐ုတစိုက္စကားသံမ်ားေၾကာင့္ ေမေမခင္ေက်နပ္ပီတိျဖစ္သြားရသည္။
ယခု႐ိုက္ေသာ ဇာတ္ကားကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အတိတ္ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနေသာေၾကာင့္ ေမေမခင္စိတ္ဂဏွာမၿငိမ္ျဖစ္သြားရျခင္းပင္။ 

ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေမေမခင္၊ ခ်စ္ခင္ပြန္းက ကိုယ္ဝန္တစ္လခြဲကတည္းက ေမေမခင္ကို လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္ယူရဲတဲ့သူျဖစ္ေနလို႔ မဟုတ္ရင္ . .
ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္ေကာင္သဲသဲ၏ ခင္ပြန္းသည္လိုသာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သမီး၊ သမီးေလး ဘဝ အို . . ။
ေမေမခင္ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ဘဲ MP4 Player ေလးဖြင့္ နားေထာင္ရင္းDriver ႀကီးကို ၫႊန္ၾကားလိုက္သည္။
“ဦးေလး၊ အိမ္ကို အျမန္ဆံုးေမာင္း”







ေမတၲာျဖင့္......
ဆုကဗ်ာ
(အတုယူမမွားၾကေစဖို႕ရည္ရြယ္ပါတယ္။)