သစၥာ+ဝဋ္ေႁကြး+က်ိန္စာ = Valentine

Valentine’s Day “ခ်စ္တဲ့မ်ားေန႔”လို႔ ခ်စ္တတ္သူတိုင္းက သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၄)ရက္ ေန႔ကေတာ့ သစၥာရွိစြာနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေရာက္လာတတ္ေပမယ့္ ကြ်န္မကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးသြားတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏွစ္အတန္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ယေန႔ထိ ကြ်န္မထံသို႔ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။
ကြ်န္မကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ(၃)ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ Valentine’s Day ေရာက္တိုင္း ဒီေနရာေလးမွာ ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ေနသူရယ္၊ သူယူလာေပးမယ္ဆိုတဲ့ Chocolate ဗူးေလးနဲ႔ ပန္းစည္းေလးေတြကို ဝီရိယ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သစၥာရွိစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ .....။

အခန္း(၁)

ကြ်န္မတို႔အိမ္မွာ Computer စဝယ္တဲ့ေန႔ကဆိုၾကပါစို႔။ COMPUTER ကုမၸဏီ၏ Promotion Card ျပားေလးအရInternet သင္တန္းအခမယ့္ တက္ခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္မသည္ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက Tour ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္စဝင္ခဲ့သည္မွာ ခုဆိုရင္တစ္ႏွစ္နီး ပါးရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းInternet အသံုးျပဳနည္းမ်ားကို ကြ်န္မ၏ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ အကြ်မ္းမဝင္ခဲ့ပါ။ ယခုေတာ့ “ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်”ဆိုသလို ကြ်န္မ၏ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
Apple Computer Servic & Trainning Centre နာမည္ႀကီး COMPUTER ဝယ္ယူသူမ်ားႏွင့္ သင္တန္းသားမ်ား ေန႔စဥ္မျပတ္စည္ကားေနေသာ CENTRE တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုဖြင့္လွစ္ေသာ e.mail & internet သင္တန္းမွာ ဤကုမၸဏီ၏ CUSTOMER မ်ားသာ တက္ခြင့္ရေသာ သီးသန္႔သင္တန္း ခ်ိန္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ႐ံုးဝန္ထမ္းမ်ား၊ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လူလတ္ပိုင္းတခ်ိဳ႕စသျဖင့္ အရြယ္မ်ိဳးစံု လာေရာက္သင္ယူၾကသည္။Sectionတစ္ခုလွ်င္ သင္တန္းသား (၂၀)ဦးသာလက္ခံၿပီး COMPUTER တစ္လံုးခ်င္းစီျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာသင္ၾကားႏိုင္သည္။ သင္တန္းကာလမွာ ရက္သတၲပတ္(၂) ပတ္ ျဖစ္သည္။
ယေန႔ ကြ်န္မသင္တန္းတက္သည့္ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းခ်ိန္အတြင္း ကြ်န္မ၏ MAILBOX ထဲသို႔ ထူးျခားေသာစာတစ္ေစာင္ဝင္ေရာက္လာပါသည္။
“ဒီေန႔ မင္းအရမ္းလွေနပါလားၾကည္ျပာ၊ မင္းမ်က္ဝန္းေလးေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေၾကာင့္ ငါ အိပ္မေပ်ာ္တာ (၃)ရက္ရွိေနၿပီ”တဲ့။
ဟင္ ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ သူက ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္နံပတ္က ပို႔လိုက္တာလဲဆိုေသာ လဲေပါင္းမ်ားစြာကို ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ အေျဖထုတ္ေနမိပါသည္။ ကြ်န္မနာမည္ကို ဘယ္သူက သိေနတာလဲ။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပင္ အခန္းတြင္ တစ္ခ်က္မသိမသာ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ လည္း ငါနဲ႔ သိတဲ့သူ မပါပါလား။ ကြ်န္မ၏ သင္တန္း CODE NO.မွာ P.C.S (12)ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ ဘယ္ဘက္ေဘးရွိ No.(11)ပိုင္ရွင္မွာ အသက္(၄၀) ေက်ာ္ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ညာဘက္ နံေဘးမွ တစ္ေယာက္မွာမူ (၁၀)တန္းေက်ာင္း သူေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမဝတ္ဆင္ထားေသာ ေက်ာင္းဝတ္စံုႏွင့္ အတန္းတံဆိပ္မ်ားေၾကာင့္ သူမသည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ တစ္ခါတည္း သင္တန္းသို႔ လာတက္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါဆို ကြ်န္မအနီးမွ လူမ်ားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့၊ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္၊ ကြ်န္မအေတြးမဆံုးေသးInbox ထဲသို႔ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာျပန္ပါသည္။
“ငါဘယ္သူလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္စားသြားသလား ၾကည္ျပာ”ဟူေသာ စာအဆံုးမွာေတာ့ ဒုတိယ အႀကိမ္အခန္းတြင္းသို႔ ထပ္မံမ်က္စိကစားလိုက္မိသည္။ အကုန္လံုးက ကိုယ့္ COMPUTER ပဲ ကိုယ္အာ႐ံုစိုက္ေနၾကပါလား၊ ကြ်န္မလွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္သေလာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား Web Site ေတြမွာ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ဇာတ္ကားေတြအေၾကာင္းၾကည့္သူေတြကၾကည့္ ၿပီး တခ်ိဳ႕ေတြကFile ေတြ Downloadလုပ္ေနၾကေလသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဤအခန္းတြင္းမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သင္တန္းကာလျဖစ္သည့္အတြက္ OUTLOOK EXPRESSကို အသံုးျပဳကာ အခန္းအတြင္း၌ သာMessageပို႔လို႔ရေအာင္ ဖန္တီးထားျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
Messageမွာလည္း ေပးပို႔သူ၏ နာမည္မပါ ပါလား။ ဒါဆို CODE NO. ကေရာ အမွန္မျဖစ္ ႏိုင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ CODE NO.သိပါက ထသြားၿပီး စကားေျပာစရာမလိုေအာင္ပင္ ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္၍ပင္ေျပာႏိုင္သည္။ စက္မ်ားမွာတစ္လံုးႏွင့္တစ္လံုး သိပ္မကြာေဝးေသာေၾကာင့္ ပင္။ ယခုပို႔လာ ေသာ CODE NO. က (၁)တဲ့။ ကြ်န္မလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟယ္၊ CODE NO.(၁) က ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ပါလား။ ဒီခ်ာတိတ္ေလးေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္မကို နာမည္ေခၚကာ ရြယ္တူ တန္းတူလို ဆက္ဆံစရာအေၾကာင္းမရွိ၊ အလြန္ဆံုးရွိမွ (၁၅)(၁၆)ႏွစ္ေလာက္သာသာကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္။
ဒီလိုနဲ႔ေန႔စဥ္ ကြ်န္မဆီကို စာပို႔ေနေသာပုဂၢိဳလ္မွာမည္သူျဖစ္ႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုႀကိဳးစားပမ္း စားမရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ တိုေတာင္းလွေသာ သင္တန္းကာလျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သင္တန္းေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ကာ ပို႔ေနသည္ဟု ထင္မိသည္က တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

အခန္း(၁) . . . အဆက္

ယေန႔သည္ ကြ်န္မတို႔သင္တန္းကာလၿပီးဆံုးသည့္ (၁၄)ရက္ေန႔ေျမာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မလည္း နီးစပ္ရာခင္မင္သြားသူမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ေၾကာင္းMessageပို႔ေနဆဲမွာပင္ . .
“ၾကည္ျပာ၊ ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားသခင္မေလးေရ၊ မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ဒီေန႔က စၿပီး အခုလို ခိုးၾကည့္ခြင့္ေတြဆံုး႐ံႈးသြားၿပီးေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းဆီကိုေတာ့ ငါ့သဝဏ္လႊာေလးေတြ E-MAILနဲ႔ မွန္မွန္ဆက္သေနမွာပါ။
“SENT FROM LONELYHEART”တဲ့။ သူနာမည္က Lonelyheart တဲ့လား၊ ဟြန္း၊ ေနာက္ဆံုးေန႔က် မွပဲ နာမည္သိရေတာ့တယ္။ ကြ်န္မလည္း မဆိုင္းမတြပင္Create Mailမွာစာတစ္ေစာင္အျမန္ ႐ိုက္ထည့္ကာ သူပို႔လိုက္ေသာ CODE NO.ကိုပင္REPLY ျပန္ပို႔ေပးလိုက္သည္။
“ကြ်န္မနာမည္ေရာ၊ E-MAIL ADDRESS ကိုပါ သိေနတာ မလြန္လြန္းဘူးလား၊ ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ကြ်မ္းေနရင္ ကြ်န္မရဲ႕အလုပ္အကိုင္နဲ႔ အသက္ကို မွန္ေအာင္ေျပာ”
Inbox ၏ေဘးတြင္New Message(၁)ဆိုေသာ စာတန္းေလးသည္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ ပင္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
“ၾကည္ျပာသစ္လြင္ဆိုတာKyaw Tour ကုမၸဏီရဲ႕Tour-Guide တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အသက္က(၂၄)ႏွစ္ပါ၊ ေနတာက ရန္ကင္း(၁၂)လံုးတန္းမွာပါ၊ အေမတစ္ခု၊ သမီးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္”
ေဟာေတာ့၊ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္သာေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အတိအက်ႀကီးကို ေျပာေနတာမွန္ေနပါလား . . . ကြ်န္မ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားက Keyboard ေပၚမွ အကၡရာစာလံုး(၆)လံုးေပၚတြင္သာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေျပးကစားေနေတာ့သည္။
“Who are u?”

အခန္း(၂)

ကြ်န္မသင္တန္းတက္ေနေသာရက္အတြင္း ကုမၸဏီမွတစ္နာရီေစာဆင္းခြင့္ကို Boss ဆီမွေတာင္း ထားေသာေၾကာင့္ဟုကြ်န္မတြင္အလုပ္ေၾကြးမ်ားပံုကာ ေန႔စဥ္ေခါင္းမေဖၚႏို္င္ေအာင္ ကုမၸဏီတြင္သာ မက အိမ္အထိပါ အေၾကြးမ်ားကို သယ္ကာရွင္းေနရပါသည္။ COMPUTER ထဲတြင္လည္းFileမ်ားလြန္းသျဖင့္ Recycle Binေခၚ အမိႈက္ပံုးကေလးထဲသို႔ ပို႔ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည့္ စိတ္မ်ားတဖြားဖြားေပၚလာမိေပသည္။

အိမ္ရွိ COMPUTER ၌Internet မခ်ိတ္မိခဲ့သည္မွာ သင္တန္းၿပီးဆံုးသည့္ေန႔မွ ငါးရက္ေျမာက္ ၾကာေသာေန႔ျဖစ္သည္။

အားပါးပါး!Inbox ထဲမွာNewMessage(၂၅)တဲ့၊ ဘယ္ကမ်ားပို႔လိုက္တာပါလိမ့္။

INBOX ကို Click ေထာက္လိုက္ေတာ့ ပြင့္လာပါၿပီ။Messageေတြ၊ ဘာတဲ့ အို အားလံုး Lonelyheart ဆီက ပါလား၊ တစ္ေန႔ကို ငါးေစာင္ႏႈန္းနဲ႔ ငါးရက္ဆိုေတာ့ (၂၅)ေစာင္ႀကီးမ်ားေတာင္၊ တယ္လည္းဇြဲႀကီးတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ပါလား၊ ဧကႏၱေတာ့ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ ၁၀၉/၁၁၀ သမားလားမွ မသိတာ . .

စာေတြထဲမွာလည္း ဘာမွထူးထူးျခားျခားမပါပဲနဲ႔မ်ား၊ ဟယ္ ပို႔ထားတဲ့ E-card ေလးကေတာ့ ခ်စ္စရာေလး၊ COFFEE ခြက္ေလးႏွစ္ခြက္ယွဥ္ၿပီး U+Meတဲ့။ တီးလံုးေလးလည္း ပါေသးတယ္၊ အဲဒါမွ ခက္တာပဲ၊ မေန႔ကပဲ Wooferထဲကိုေၾကာင္ေသးပန္းသြားလို႔ ွ Speaker ေကာင္းသြားရင္ ျပန္နားေထာင္လို႔ရတာပဲ . . Pls reply me.တဲ့။ အင္းေလ သူေတာင္ငါ့ကို အေစာင္ႏွစ္ဆယ္(၂၀)ေက်ာ္ႀကီးပို႔ထားေသးတာပဲ၊ တစ္ေစာင္တေလေလာက္ေတာ့ ျပန္ပို႔သင့္ပါ တယ္ေလ . Sorry Delay for Reply! ဆိုၿပီး Subject မွာ ႐ိုက္ထည့္ကာ စာတစ္ေစာင္ျပန္ပို႔ လိုက္ပါသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ ကြ်န္မမွာ ကုမၸဏီဆင္းသည္ႏွင့္ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစား၊ ဘုရားရွိခိုးစသည္ျဖင့္ ကြ်န္မ၏ ေန႔စဥ္ေဝယ်ာဝစၥမ်ားၿပီးတြင္ COMPUTER ေရွ႕သို႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ထိုင္တတ္လာပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ Boss ၏အေရးေပၚအလုပ္မ်ား၊ ဧည့္သည္မ်ားေပၚလာပါက ဖုန္းျဖင့္အလုပ္လုပ္ရေသာေၾကာင့္Internet သံုးတာ ေနာက္က်သည့္ေန႔မ်ားလည္း ရွိသည္။ ကြ်န္မ၏ COMPUTER မွာ Dial-up Connection ဟု ေခၚေသာ အိမ္ဖုန္းလိုင္းအား Moderm ျဖင့္ ခ်ိတ္ကာ ဆက္သြယ္အသံုးျပဳ ရေသာInternet ျဖစ္ေလသည္။

အခန္း(၂)အဆက္ . .

“ၾကည္ျပာ၊ ဒီေန႔ဘယ္သြားေနလို႔လဲ၊ မင္း E-MAILကို ငါေမွ်ာ္ေနတာ (၂)နာရီေက်ာ္သြား ၿပီ”

“ဘယ္မွမသြားပါဘူး lonelyheart ရယ္၊ Over-time ရွိလို႔ပါ၊ ျပင္သစ္က ဧည့္သည္ေတြ သတ္မွတ္ရက္ထက္ေစာၿပီး ေရာက္လာလို႔ ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳေနရလို႔ပါ”

“မင္း CHATTING ထိုင္ေတာ့ ဘယ္ Site သံုးသလဲ။ ငါတို႔ တစ္ေတြ E-MAIL ပို႔တာထက္ CHATTING ထိုင္တာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ စကားေျပာရတာ ပိုသြက္တာေပါ့”

“ၾကည္ျပာက CHATTING တစ္ခါမွ မထိုင္ဖူးဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာေတာ့ ၾကားဖူး တယ္၊ ဘယ္ Site ကိုသံုးရမလဲ သင္ေပးေလlonelyheart”

“OKဒါဆို တတတ.ါေညါသညခငအပ.ခသာ ဆိုၿပီး Address Bar မွာ ႐ိုက္ထည့္လိုက္၊ ၿပီးရင္ Page က်လာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီမွာ Chat အထဲဝင္လို႔ရမွာ”

ကြ်န္မလည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း တစ္ဆင့္ခ်င္းလုပ္ၾကည့္ရာ Account တစ္ခုရကာ Memberတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္

“ရၿပီလား ၾကည္ျပာ၊ User Name က ဘာလဲ၊ ၾကည္ျပာပဲလား”

“မဟုတ္ဘူးlonelyheart ၊ User Name ကWhit Angle ၊ နာမည္က ၾကည္ျပာသစ္ လြင္ဆိုေပမယ့္ တို႔က အျဖဴေရာင္ CRAZY ေလ”

“ေကာင္းပါၿပီ lonelyheart ေလးရဲ႕White Angle ေလးရယ္”

ကြ်န္မမွာ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေအာ္ရယ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ဘယ္လိုမွ လူမွန္းလည္းမသိ၊ ဘယ္ကလာမွန္းလည္း မသိပဲနဲ႔ ခင္ေနတာၾကာၿပီဆိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အေၾကာင္း ကြ်န္မတစ္ခါမွ မေမးၾကည့္ဖူးပါ။ နဂိုကတည္းက ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သူပီပီ သူ႕အေၾကာင္း မ်ားကိုလည္း ထူးထူးေထြေထြမသိခ်င္ေသး။

အခန္း(၃)

ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ကြ်န္မအား ေမးခိုင္းေနပါ သည္။ ေျပာျပခ်င္ရင္ သူ႔ဘာသာသူေျပာပါလား၊ ကြ်န္မကပဲ တကူးတက သူ႕ကိုေမးရဦးမယ္၊ ေတာ္ေတာ္လည္းလာတဲ့သူ၊ ပေဟ႒ိေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ထူးဆန္းေသာ လူသားစာရင္းဝင္အျဖစ္ ဂရင္း နစ္ စာအုပ္မွာ မွတ္တမ္းပဲတင္ရေတာ့ မလိုလို၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ ကြ်န္မ၏ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ Profileကို အခိုင္အမာသိထားသူတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ ဥပမာ-တကၠသိုလ္တက္ တုန္းက ကြ်န္မ၏ ရည္းစား အေၾကာင္းပင္၊ SECOND YEAR မွာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြ်န္မခ်စ္သူ ေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ထိုလူမွာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေသာ အသိုင္းအဝိုင္းမွျဖစ္သည့္အျပင္ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းမရွိပဲ မိဘပိုက္ဆံထိုင္ျဖဳန္း ေနေသာ လူ႕ေဘာ္ေၾကာ့တစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူသက္တမ္းမွာ SECOND YEAR စာေမးပြဲမေျဖခင္မွာပင္ပဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ေလသည္။ ယခုထိုပုဂၢိဳလ္မွာ ဤအေၾကာင္းမ်ားကိုပင္ ခေရေစ့တြင္းက်သိေနသျဖင့္ ကြ်န္မမွာ အထူးပင္အံ့ဩရပါ သည္။ ကြ်န္မၾကည္ျပာသစ္လြင္ဆိုေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးႏိုင္ငံေက်ာ္တစ္ဦး မဟုတ္သည့္အျပင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ေနသည့္ အဆိုေတာ္တစ္ဦးလည္းမဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္း တုန္းကသာ တကၠသိုလ္မွာေရြးခ်ယ္ေသာ “Major Queen" အလွမယ္ဘြဲ႕ကိုသာရရွိထားေသာ သာမန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသည္မွာ လည္း ကြ်န္မထက္လွေသာ သူမ်ားSECOND YEAR ေရာက္မွ ေက်ာင္းကိုေျပာင္းလာၿပီး “ၤMAJOR QUEEN”ဟုေခၚေသာ “ေမာင္မယ္သစ္လြင္ပြဲ”ကို မမီလိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကြ်န္မ၏ ႐ုပ္ရည္မွာ ျမန္မာဆန္ေသာ သာမန္႐ုပ္ရည္မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကြ်န္မငယ္စဥ္ကတည္းက ျမတ္ႏိုးစြာ ထားေသာ ဒူးေထာက္ခြက္အထိရွည္လ်ားလွေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္မ၏ အလွမွာ မဆိုစေလာက္ ေပၚလြင္ပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ကြ်န္မ၏ မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးကို သေဘာက်ပါသည္တဲ့၊ ဟုတ္လားေတာ့ မသိပါ၊ ထူပိန္းလွေသာ မ်က္ခံုးေမြးမ်ားေအာက္တြင္ မ်က္နက္ဝန္းဟုသူေခၚေသာ ကြ်န္မ၏ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးမ်ားေၾကာင့္ အေမက ကြ်န္မကို “ဇီးကြက္မ” ဟု ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ ေခၚတတ္ပါသည္။

“White Angle ဒီေန႔ဆိုရင္ ကိုယ့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြျဖစ္လာတာ(၂)လျပည္သြားၿပီ။ မင္းအခုခ်ိန္အထိလဲ ကိုယ့္အေၾကာင္း မေမးေသးဘူးေနာ္၊ ကိုယ္ကလည္း လူတစ္မ်ိဳးကြ၊ သူမ်ား အေမးပဲနဲ႔ အေျဖႀကိဳမေျပာတတ္ဘူး”

ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အားနာပါးနာနဲ႔ေမးရေတာ့မွာေပါ့ . . သူက ကြ်န္မကို CHATTING ဝင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးထားတဲ့ ေက်းဇူးက ရွိေနေတာ့ . . ကဲlonelyheartရဲ႕ နာမည္အရင္း၊ အေဖ၊ အေမနာမည္နဲ႕ FAMILY အေၾကာင္းကေနစလိုက္ၾကရေအာင္။

“ကိုယ္နာမည္က စည္သူထြဋ္ေခါင္၊ အသက္က(၂၅)၊ မင္းထက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္ အေဖတို႔ အေမတို႔က ဴဗ မွာ တာဝန္က်ေနၾကတယ္။ မင္းနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေဖက သံ႐ံုးအရာရွိတစ္ဦးပါ။ ညီေလးကိုေတာ့ ၾကည္ျပာသိမွာပါ။ ၾကည္ျပာ့ဆီကိုMessageေတြ ကိုယ့္ကိုယ္စားပို႔ေပးခဲ့တဲ့ CODE NO(1)က ညီေလးေလ။ သူ႕ကိုခုတံုးလုပ္ၿပီး ၾကည္ျပာ့ကို ေျခရာေဖ်ာက္ထားရတာေလ . . ဟဲ ဟဲ”

အမယ္ေလးေနာ္၊ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ ပုဂၢိဳလ္ေလးေတြ၊ ေျဖသြားတာစံုေနတာပဲ ဪသာ္၊ အေရးႀကီးတာက်န္ေသးတယ္၊ အလုပ္အကိုင္ဒီအသက္အရြယ္မွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္တစ္ခုရွိ ရမွာပဲ ေတာ္ၾကာသူေျပာတဲ့ အတိုင္းဆိုရင္ ဒင္းက ပိုက္ဆံရွိတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းထဲကပဲျဖစ္ရမယ္၊ ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ရည္းစားလို ၁၀၉/၁၁၀ ဆိုလို႔ကေတာ့ ေဂ်ာင္းပဲ။ ကြ်န္မ၏ အယူအဆကေတာ့ အသက္(၂၀)ျပည့္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့လူမွ လူပီသမွာပါ။ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္က အေမတစ္ခု၊ သမီးတစ္ခုဘဝျဖစ္သည့္အျပင္ ေမေမ့၏ ေက်ာင္းဆရာမဝင္ေငြေလးနဲ႔ ကြ်န္မကို ဘြဲ႕ရသည္အထိ ပညာေတြသင္ေျပးခဲ့သည့္ ေမေမ့ကို ကြ်န္မတလွည့္ျပန္ၿပီး ေက်းဇူး ဆပ္ခ်င္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းမၿပီးခင္FinalYear မွာကတည္းက ဤကုမၸဏီမွာ အလုပ္ရႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္မ language မ်ားကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ သင္ၾကားရင္းဘြဲ႕ရၿပီး သည္အထိ ကြ်န္မမ်က္ႏွာမွာစာအုပ္ႏွင့္မခြာခဲ့ရပါ။

ကြ်န္မက ေမးၾကည့္ေတာ့ “ကိုယ့္အလုပ္က Export,Import ကားကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ႀကီးၾကပ္ ေရးမွဴးသေဘာေပါ့၊ ကိုယ့္ဦးေလးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးသေဘာေပါ့၊ ကိုယ့္ဦးေလး ကုမၸဏီဆိုေတာ့ေလ”

“ရွင္က ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးလည္းေျပာေသးတယ္၊Internet သင္တန္းလည္း လာတက္ေသးတယ္၊ ရွင့္ကိုၾကည့္ရတာ သင္တန္းလာတက္တာ၊ နဂိုကတည္းက ကြ်မ္းက်င္ေနတဲ့ သေဘာမွာရွိတယ္၊ သင္တန္းသားေရာဟုတ္ရဲ႕လား၊ နည္းျပဆရာမ်ားျဖစ္ေနသလား Lonelyheart” ကြ်န္မစကား အဆံုးမွာေတာ့ . .

“ံ Ha! Ha! Ha! my lovely sweetheart White Angle! ရယ္။ မင္းဒီေလာက္ေတာ္လိမ့္မယ္ လို႔ ကိုယ္မထင္ထားမိဘူးကြာ။ Right! မင္းေျပာတာ မွန္တယ္၊ ကိုယ့္ညီေလးက Counter-Strike ပစ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္ကေျခၿငိမ္ေအာင္ အိမ္မွာ Network Game ဆိုင္အေသးစားေလး ဖြင့္ေပးထားရတာကြ၊ ကိုယ့္ညီေလးက နည္းနည္းဆိုးခ်င္တဲ့သေဘာမွာရွိတယ္၊ ေအးေလ သူ႕အေနနဲ႔က်ေတာ့လည္း ေျပးၾကည့္မွ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတာဆိုေတာ့ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုုးခ်င္မွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က (၉)ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ကြာတာဆိုေတာ့ ကိုယ္က သိပ္ခ်စ္တာကြ၊ ကိုယ့္ညီအေၾကာင္းေျပာေနတာနဲ႔ပဲ Apple မွာ သင္တန္းလာတက္တဲ့အေၾကာင္း မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ Promotion Cardေတြကလည္းရ၊ ကိုယ့္ညီေလးသင္တန္း ခ်ိန္ေတြကို အႀကိဳအပို႔လုပ္ၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနရမယ့္ အတူတူ ကိုယ္လည္းအလုပ္နည္းနည္းအားေန တာနဲ႔ တစ္ခါတည္းဝင္တက္လိုက္တာကြ”

သူေျပာမွပဲ သူ႕ညီေလးဆိုေသာ ခ်ာတိတ္ေလးကို မ်က္လံုးထဲေျပးျမင္လာမိေတာ့သည္။ ကိုယ္ခႏၶာ ဝ၀ဖိုင့္ဖိုင့္ေလးႏွင့္လိုက္ဖက္လွေသာ မ်က္ႏွာေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ခ်ာတိတ္ေလးသည္ ကြ်န္မသူ႕ခံုကို လွမ္း၍ၾကည့္တိုင္း ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေလးမွာ မလံုမလဲၿပံဳးကာ ေခါင္းေလးငံု႔ငံု႔ထားတတ္ျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ကင္းေသာ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ကြ်န္မအမွတ္ရေနမိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အဲဒါေၾကာင့္ ကေလးေလးက ငါသူ႕ကို ၾကည့္တိုင္းေခါင္းေလးငံု႔ငံု႔သြားတာျဖစ္မယ္။ ကေလး ကို ပ်က္စီးေရးလမ္းေၾကာင္းေတြသင္ေပးေနတဲ့လူ . . .

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါဆို ကြ်န္မကို ဘယ္လိုစၿပီးသိရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းစမ္းပါဦး”

“ၾကည္ျပာသင္တန္းကို ပထမဦးဆံုးလာတက္တဲ့ေန႔ကို မွတ္မိေလးလား၊ သင္တန္းသားေတြ အားလံုးစံုမွ ဆံပင္ရွည္ႀကီးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ဘိုသီဘတ္သီအခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ၾကည္ျပာ့ပံုစံေၾကာင့္ ကိုယ္သတိထားမိသြားတာ”

ဟုတ္ပါရဲ႕၊ အဲဒီေန႔က သင္တန္းပထမဦးဆံုးတက္ရမယ့္ေန႔ဆိုေတာ့ ႐ံုးကေန တစ္နာရီႀကိဳ ဆင္းခြင့္ေပး ေပမယ့္ ကပ္စီးနည္းၿပီးေခြ်တာတတ္ေသာ ကြ်န္မကေတာ့Busကားမစီးပဲ သုဝဏၰရွိ ကြ်န္မ၏ ကုမၸဏီမွသည္ ပန္းဆိုးတန္းရွိ သင္တန္းသို႔ ေပသီးေခါက္ကာ ႀက်ကားတိုုးစီးမိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္းၿပီမို႔ Bus ကားကလည္း လူက်ပ္ခ်ိန္၊ ကြ်န္မမွာ ထမင္းျခင္းက တစ္ဖက္၊Fileတြဲမ်ားက တစ္ဖက္အျပင္ ကြ်န္မ၏ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမ်ားက ကြ်န္မကို ဒုကၡလွလွႀကီးေပးေလေတာ့သည္။ မွတ္တိုင္ေရာက္ၿပီမို႔ ဆင္းခ်င္ေဇာနဲ႔ ကမန္းကတန္းေျပး ဆင္းကာမွ ဆံပင္ရွည္ႀကီးက ကြ်န္မအေနာက္ဖက္မွ အန္တီႀကီး၏ ခ်ိဳင့္ၾကားတြင္ ညႇပ္ထားေသာ ေခါက္ထီး႐ိုးမ်ားၾကားတြင္ ၿငိတြယ္ေနေလသည္။ ထိိုေန႔က သင္တန္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မမွာ ေခြ်းမ်ားျပန္ၿပီးေမာေနေသးသည္။ Air Con အခန္းထဲမွာမို႔လို႔သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ သူေျပာလိုက္မွ ကြ်န္မမွာ အနည္းငယ္ရွက္သြားမိရင္း . .

“ဒီေလာက္ကေလးနဲ႔ေတာ့ ကြ်န္မအေၾကာင္းေတြသိတာ မ႐ိုးသားဘူး”ဟု ကြ်န္မမွာ အရွက္ ေျပေျပာလိုက္ရေလသည္။ သူကလည္း အားက်မခံစြာျဖင့္

“ဒါကေတာ့ကြာ Knowledge Ageႀကီးထဲမွာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းသိဖို႔က မခက္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ပိုေတာင္လြယ္ေသးတယ္”တဲ့။

အခန္း(၄)

ကြ်န္မသည္ သူ႕ကိုလူကိုယ္တိုင္မျမင္ဖူးသည္မွအပ သူ၏အေၾကာင္းမ်ား၊ စိတ္ဓာတ္မ်ားကို ေလးစားဖြယ္ရာၾကားသိရေလသည္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ညစဥ္ညတိုင္းတစ္ေန႔တာတြင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္မ်ားကို အျပန္အလွန္ရင္ဖြင့္ရင္း၊ ရင္းႏွီးသြားၾကေလသည္။ တစ္ခါကဆိုလွ်င္ လမ္းမွာ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးစံုတြဲ Busကားမွတ္တိုင္တြင္ ၾကာျမင့္စြာေစာင့္ေနရသည္ကို သူ၏ ကူညီခ်င္သည့္စိတ္ထားေၾကာင့္ မၾကည့္ရက္သျဖင့္ သူ၏ကားျဖင့္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔ခဲ့သည့္အျပင္ အဖိုးအိုႀကီးမွာ အိမ္သို႔ အေရာက္တြင္ အသက္ႀကီးၿပီး ႏြမ္းပါးသည့္ဒဏ္ ေၾကာင့္ အေမာေဖာက္ကာ သူ႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ပင္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ဆံုးသြားေလသည္။ သူ႔ခမ်ာ ေစတနာထားၿပီး ပို႔ကာမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကြယ္လြန္သြားသည့္အတြက္ အသုဘ ကိစၥမ်ားကို ကိုယ္တိုင္၊ သူ႕ကားျဖင့္အစအဆံုးကူညီေပးခဲ့ၿပီး နာေရးစရိတ္ကိုပါ ထုတ္ေပးခဲ့ေသး သည္။ က်န္ခဲ့သည့္အဖြားႀကီးမွာ ေက်းဇူးတင္လြန္းသျဖင့္ သူ႕အား “သား၊ သား”ဟု ႏႈတ္မွ ေအာ္ကာ ဖက္၍ ငိုေနသျဖင့္ သူ၏မိခင္ကို လြမ္းဆြတ္သတိရမိေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။

ကြ်န္မႏွင့္သူInternet မွတဆင့္ ခင္မင္လာသည္မွာ (၉)လေက်ာ္၍ (၁၀)လအတြင္းသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္

“ၾကည္ျပာ၊ မင္းစိတ္မဆိုးရင္ ကိုယ္တစ္ခုေလာက္ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္၊ ကိုယ္မင္းနဲ႔ အျပင္မွာ ေတြ႕ခြင့္ရခ်င္တယ္၊ မင္းခြင့္ျပဳႏိုင္မလား”

အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မႏွင့္ ခင္မင္မႈအတိုင္းအတာေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မလည္း သူ႕မ်က္ ႏွာကို ျမင္ဖူးခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ စိတ္မွန္းျဖင့္ သူ႔ပံုစံကို အႀကိမ္ႀကိမ္ပံုေဖာ္ခဲ့ေပါင္းမ်ားၿပီ။ ကြ်န္မလိုပဲ အရပ္ရွည္ရွည္၊ အသားညိဳညိဳထဲကလား။ ဒါမွမဟုတ္ အရပ္ပုပု၊ အသားျဖဴျဖဴထဲက လား၊ မ်က္ႏွာပံုစံကေရာ၊ အဝိုင္းလား၊ ေလးေထာင့္လား။ သြယ္သြယ္ခြ်န္ခြ်န္လား၊ အင္း စဥ္စားရတာ ပင္ပန္းပါတယ္ေလ၊ လူခ်င္းေတြ႕လိုက္ေတာ့ စာရင္းေအးေရာ။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ကြ်န္မမွာ မ်က္ႏွာပင္ မျမင္ဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္(၁၀)လနီးပါးခင္မင္မႈေတြျပဳလာၿပီးကာမွ သူ႕မ်က္ႏွာ ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ဖူးသင့္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ဟု ေျပာလို႔ ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ သိကၡာက်တယ္၊ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေဈးကိုင္ထားဦးမွ . . ဒါဆို ရင္ ဟုတ္ၿပီ! သည္းခံလက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီးတစ္လေလာက္ သည္းခံလိုက္ပါ့မယ္

“OK! lonelyheart အခုလာမယ့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ Second Weekထဲမွာ ရွင္နဲ႔ေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္၊ ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္မလည္း ဧည့္သည္ေတြမ်ားလို႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနဦးမွာဆိုေတာ့ေလ”

ကြ်န္မမွာ သူႏွင့္ ခင္မင္သည့္ကာလအတြင္း ပုဂံ-ေညာင္ဦးသို႔ ဧည့္သည္မ်ားအားလိုက္ပို႔ ရေသးသည္။ ပုဂံမွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မသူ႕ကို သတိတရျဖစ္ ေနမိေသးသည္။ ညစဥ္တိုင္းလည္း သူႏွင့္ CHATTING ထိုင္ငသည့္အခ်ိန္မ်ားကို သတိရကာေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနတတ္သည္မွာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္လား၊ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္၊ ကြ်န္မမွာ သူ႕ကို မျမင္ဖူးေသးတာ . . သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူးေလ၊ တစ္လဆိုတာ ခဏေလး . .

“ၤFeb: Second Week ကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ရက္ကိုသတ္မွတ္ဦးေလ၊ ဒါမွ ကိုယ့္အလုပ္ ေလးကို ႀကိဳရွင္းထားလို႔ရေအာင္”ဟု သူကေျပာေလသည္။

“ဒါဆို အမွတ္တရလည္းျဖစ္ေအာင္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၄)ရက္ေန႔ ကြ်န္မေမြးေန႔မွာ ေတြ႕ၾကမယ္ ေလ၊ ေမြးေန႔အမွတ္တရ မုန္႔လည္းစားရင္းေပါ့”

“ေကာင္းလိုက္တဲ့ Idea ကြာ၊ အဟား . . ဒါဆိုရင္ေတာ့ အပိုင္ပဲ၊ ကိုယ္ၾကည္ျပာကို ဖြင့္ေျပာခ်င္လို႔ ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကည္ျပာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕မွပဲ ၾကည္ျပာ့ မ်က္ဝန္းေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး ေျပာေတာ့မယ္ကြာ”

ဘုရား . . ဘုရား . . ကြ်န္မရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ပါလား၊ ကြ်န္မရွင့္မ်က္ႏွာကို မျမင္ဖူးတာက လြဲလို႔ ရွင့္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရွင့္အေၾကာင္းေတြ ကြ်န္မသိခဲ့ရတယ္။ ရွင္သာ မုသားမသံုးခဲ့ဖူးဆိုရင္ေတာ့ ရွင္ေျပာမယ့္ စကားတစ္ခြန္းကို အေလးအနက္နားေထာင္ေပးဖို႔ ကြ်န္မစိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။

အခန္း(၅)

ယေန႔ သူနဲ႔ ကြ်န္မခ်ိန္းထားတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၄)ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ေမြးေန႔လည္း ျဖစ္သည္မို႔ မိုးမလင္းခင္ကတည္းက အိပ္ရာမွထကာ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ပုတီးစိပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမေမ့ကို အိပ္ရာထဲအထိ သြားကန္ေတာ့တာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေမေမ့ပါးေလးကို ညင္သာစြာ နမ္းၿပီး ေျခသံမၾကားေအာင္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ကြ်န္မေမြးေန႔သည္ ယေန႔လိုပင္ ဘုရားေဝယ်ာဝစၥမ်ားလုပ္ကာ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္ေမေမကို ဦးခ်ေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ႐ိုးရွင္းလွေသာ ကြ်န္မေမြးေန႔ နံနက္ ခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ယခုႏွစ္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခားကြ်န္မ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိပါသည္။ ေရခ်ိဳး ၿပီးသည္ႏွင့္မွန္တင္ခံုေရွ႕တြင္ ကြ်န္မ၏ မ်က္ႏွာကိုTwo -Way Cake အနည္းငယ္လိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္း နီပန္းႏုေရာင္ Gloss ကို ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေပၚ အသာပင့္တင္ၿပီး ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို အေပၚတစ္ပိုင္း ဖဲႀကိဳးစေလးႏွင့္ အသာခ်ည္ကာ ခ်ည္သားျမန္မာအက်ႌရင္ေစ့ပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ အပြင့္ႏုတ္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ လံုခ်ည္ေလးကို ဝတ္ဆင္လိုက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္မ၏ အလွျပင္ခန္းၿပီးဆံုးသြားေစသည္။

မွန္ေရွ႕တြင္ တစ္ကိုယ္လံုး လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ကိုင္အိတ္အျဖဴေလးကို ကိုင္ကာ သူႏွင့္ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာေလးသို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္မေမြးေန႔တြင္ ခြင့္တစ္ရက္တင္ထား ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မ စိတ္လက္ေပါ့ပါးကာ သူေျပာမည္ဆိုေသာ စကားကို နားေထာင္ခြင့္ရခ်င္ ပါသည္။ အို ငါဘာျဖစ္လို႔ေတြးေနတာလဲ။ ဟိုကျဖင့္ ဘာေျပာမယ္မွန္းလည္းမသိေသးဘဲနဲ႔ ေတာ္ၾကာ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ပိုက္ဆံေခ်းခ်င္လို႔ပါဆိုရင္ အရွက္ေတာ့ကြဲရခ်ည္ရဲ႕ အဟီး . .

ဟင္! ေဆး႐ံုကားေတြပါလား၊ အေရးေပၚဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္၊ ကြ်န္မစီးလာေသာTaxi ကားသည္ မီးပြိဳင့္ထိပ္တြင္ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္မ၏ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ အေရးေပၚလူနာတင္ ယာဥ္မ်ား ျဖတ္သြားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ က်န္းမာၾကပါေစ၊ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္း ၾကပါေစဟုလည္း စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ကာ ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၈း၂၀)မိနစ္။

ခ်ိန္းထားေသာေနရာသို႔ ဝီရိယေကာင္းစြာျဖင့္ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ (၈း၄၀)မိနစ္သာရွိပါေသးသည္။ မိမိကသာ ဇြဲႀကီးစြာ ေမွ်ာ္ေနမိေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက တေခါေခါလူႀကီးျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡ ပဲ! အင္းေလ အဲဒီလိုဆိုရင္လည္း တခ်ိဳ႕စဥ္းစားၾကည့္တာေပါ့ . . .

နံနက္ (၉)နာရီ (၁၅)မိနစ္

ဟြန္း! ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ လာမယ့္သူကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ . . . အင္း အခုမွ (၁၅)မိနစ္ပဲေက်ာ္ေသးတာပါ၊ မီးပြိဳင့္မွာကားေတြက်ပ္ေနတာ ေနမွာေပါ့၊ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေတြးကာ ေစာင့္ေနခဲ့သည္မွာ နံနက္(၁၁း၄၅)မိနစ္ပင္ရွိသြားခဲ့ေလၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူတခ်ိဳ႕ကလည္း ေရွ႕တစ္မ်ိဳး၊ ေနာက္မွတစ္မ်ိဳး စူးစမ္းေသာအၾကည့္မ်ိဳးစံုတို႔ ျဖင့္ မ်က္စိစားပြဲထိုင္ေနၾကေတာ့သည္။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ဟုတ္ပါသည္။ နံနက္(၈း၄၀)မိနစ္ မွသည္ ယခုမြန္းတည့္ (၁၂းဝ၀)နာရီတိုးသြားသည္အထိ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေစာင့္ေနေတာ့ လည္း . . .ကြ်န္မမွာေတာ့ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းႏွင့္အတူ ဝမ္းနည္းသည့္စိတ္ႏွင့္ပင္ ထိုေနရာ မွာပင္ ငိုေၾကြးမိေလေတာ့သည္။

အခန္း(၆)

ကြ်ီ . . အီ . .အီ . . အား !

ကား Break အုပ္သံၾကားမွ ႐ုတ္တရက္ကားေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ပဲ ဝင္ေဆာင့္ ေသာ ဒိုင္နာကားႏွင့္ ေရွ႕ကားကိုေက်ာ္တက္လာေသာCHESER ကားအျဖဴေလးတို႔၏အျဖစ္ မွာ ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမေကာင္း၊ ကားေခါင္းခန္းထဲမွ လူငယ္ေလးကေတာ့ မွန္ကြဲမ်ားေအာက္တြင္ မနည္းဆြဲထုတ္ကာ အေရးေပၚကားေပၚတင္ေတာ့ အသက္မရွိေတာ့။ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေလးႏွင့္ လွပေနေသာ နံနက္ခင္းေလးႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ ယာဥ္ေမာင္းလူငယ္ေလး၏ ခန္႔ညားလွေသာ မ်က္ႏွာေလးေပၚတြင္ မွန္ကြဲစမ်ားက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ အက်ည္းတန္သြားသည္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ လက္စြပ္ဘူးေလးႏွစ္ဘူးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ ကိုင္ထားဆဲ . . .

ကိုယ္လာၿပီ ၾကည္ျပာေရ၊ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အိပ္မက္ေလး ဒီေန႔မွာ တကယ္မက္ခြင့္ရ ေတာ့မွာ၊ ကိုယ္တစ္ညလံုး မအိပ္ပဲ ၾကည္ျပာကို ေျပာခ်င္တဲ့စကားေလးေတြကို စဥ္းစားရင္း မိုးလင္းေအာင္ထိုင္ေစာင့္ေနတာ ည(၁၂)နာရီေက်ာ္ေတာ့ . .

Valentine E-Card ေလးေတာင္ ကိုယ္ပို႔ထားလိုက္ေသးတယ္၊ အခ်စ္အတြက္ ေမာင့္ရဲ႕ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလက္ေဆာင္ေလ၊ ကိုယ္မနက္ေလးနာရီမထိုးခင္ကတည္းက ဘုရားရွိခိုး၊ ေရခ်ိဳးၿပီး သည္ႏွင့္ ညီေလးေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့တာ နံနက္(၈)နာရီ ေဒါင္ဆို တာနဲ႔ ကိုယ္အိမ္ကစထြက္တာေလ၊ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာေလးကို ကိုယ္အေစာႀကီးႀကိဳေရာက္ခ်င္ လြန္းလို႔ တစ္ညလံုးမအိပ္ပဲ ဒီအခ်ိန္ေလးကို ေစာင့္ေနတာ . .

ဟာကြာ! အေရးထဲမွာ မီးပြိဳင့္ကလည္း ၾကာလိုက္တာကြာ။ နံနက္(၈း၁၀)မိနစ္ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေစာေစာေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွကြာ ေရွ႕ကဒိုင္နာကားက ဘာလုပ္ေနတာလဲ! ႐ႈပ္တယ္ကြာ ေက်ာ္တက္ မယ္၊ တီ . . တီ . . တီ . . အေရးထဲ ဏၚ့လာေနေသးတယ္၊ ဪသာ္ . .ေမေမဆက္တာနဲ႔တူ တယ္။ ေနာက္လဆိုရင္ ေဖေဖခြင့္ရလို႔ ျပန္လာၾကေတာ့မွာပဲ။ ငါအရမ္းကံေကာင္းေနပါလား၊ ေမေမတို႔ ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူအသစ္ေလးနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးရင္း မိန္းမတစ္ခါတည္း ေတာင္းခိုင္းရမယ္။ ၾကည္ျပာေလးရယ္ ခ်စ္လိုက္တာကြာ . . ကပိုက႐ိုေလးနဲ႔ အၿမဲလွေနတတ္ တဲ့ မင္းေလးကို စေတြ႕ကတည္းက ဒီေကာင္ႀကီးဈာန္ေရွာသြားတဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာျပရဦးမယ္။

ဟာ! ငါ့မ်က္စိေတြ ေဝ၀ါးေနပါလား၊ တေလာကလံုးအျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ဝါဂြမ္းလိုလို၊ ျမဴလိုလိုနဲ႔ အရာအားလံုးျဖဴေဖြးေနတာပဲ။ လက္စြပ္ေရာ၊ ငါ့လက္ထဲမွာပဲ . . ၾကည္ျပာေလးကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ရင္း လက္ထပ္လက္စြပ္ေလးပါ တစ္ပါတည္း ေပးခ်င္လို႔ တစ္လေလာက္ ကတည္းက ႀကိဳမွာထားရတာ၊ ၾကည္ျပာ့ဆီကို မေရာက္ေသးဘူးလားကြာ၊ အျဖဴေရာင္ေတြက လည္း ႐ႈပ္လိုက္တာ . .

အခုမွပဲ ခ်စ္သူေလးဆီေရာက္ၿပီ။ ၾကည္ျပာေရာ . .၊ ေတြ႕ၿပီ၊ ေတြ႕ၿပီ အျပစ္ကင္းလွတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္သူေလး၊ ဟင္ ၾကည္ျပာငိုေနတယ္၊ ဘာလို႔ ငိုရတာလဲ အခ်စ္ရယ္၊ အခ်စ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္လည္း မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ေမာင္းလာတာ။ ဒါေတာင္ ဒိုင္နာကားႀကီးက ပိတ္မိေနလို႔ မနည္းေက်ာ္တက္လာတာကြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လာတာ ေနာက္က်သြားတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါအခ်စ္ရယ္ . . ၾကည္ျပာ ၾကည္ျပာ . . ကိုယ္ေခၚေနတာ မၾကားဘူးလား၊ ဘယ္ကို ထြက္ေျပးသြားတာလဲ။ ကိုယ္မင္းေရွ႕မွာ ေရာက္ေနၿပီေလ။ သိၿပီ၊ သိၿပီ . .အခ်စ္က စိတ္ေကာက္ ၿပီးေတာ့ ငိုေနတာကိုး၊ ကိုယ္ အခ်စ္ေက်နပ္တဲ့အထိ လိုက္ေခ်ာ့ပါ့မယ္ကြာ . . ဟာကြာ! ဒီTaxiကားစုတ္ကလည္း လူႏွစ္ေယာက္လံုးျမင္ေနရဲ႕သားနဲ႔ၾကည္ျပာ့ကိုပဲ တင္သြားတယ္။ ႏွာဘူး က်တဲ့ ဘဲႀကီး . . ေအးေဆးပါ။ ကိုယ္ၾကည္ျပာ့အိမ္ကို သိေနတာပဲ။ ကိုယ့္ကားနဲ႔ အိမ္အထိ လိုက္ၿပီး ေက်နပ္ေအာင္အခ်စ္ကို ေတာင္းပန္ပါ့မယ္ကြာတာပဲ၊ ကိုယ့္ကားနဲ႔ အိမ္အထိလိုက္ၿပီး ေက်နပ္ေအာင္ အခ်စ္ကို ေတာင္းပန္ပါ့မယ္ကြာ။

ကိုယ္လိုက္လာၿပီ . . အခ်စ္ေရ . .

ဟာ! အေရးထဲ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ။ ဟင့္အင္ မလိုက္ဘူး၊ မလိုက္ဘူးဟာ၊ လံုးဝမလိုက္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္အာေခါင္ေတြကြဲမတတ္ေအာ္တာေတာင္ အသံကထြက္မလာဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ခ်ိဳင့္ႏွစ္ဖက္ကေန ဝတ္႐ံုျဖဴႀကီးနဲ႔ လူသန္ႀကီးႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုမၿပီး အတင္း ဆြဲေခၚသြားၾကတာ ၾကည္ျပာ့ေနာက္ကို လိုက္လို႔ မမီေတာ့ဘူး။ ၾကည္ျပာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေဝးသထက္ ေဝး . .ေဝး . . ေဝး ။

ဆုကဗ်ာ