အမွတ္တရ၏ တစ္ဖက္ေကာင္းကင္

 

ဒီေနရာမွာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ႈအားေပးၾကပါေနာ္....

ဆုကဗ်ာ

“ အစ္မၾကီး ၊ အမိရာ ’’ အပိုင္း (၁)

“ ေဟာ…ထမင္းအိုးဆူၿပီ’’ ဆိုသည္ႏွင့္ သူမ၏ အၾကည့္ေတြက မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္းသို႕ လွ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္သြားသည္။ ခရုခြံေလးမ်ား စီတန္းကာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ၊ ခန္းဆီးတန္းကေလး တခၽြင္ခၽြင္ လႈပ္ယမ္းသြားၿပီး ၊ ဧည့္ခန္းမွသည္ မီးဖိုခန္းအတြင္းသို႕ ၊အႏွီးျဖဴျဖင့္ ေထြးပတ္ထားေသာ လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကို ေပြ႕ခ်ီလွ်က္ ၊ သူမ ခပ္သြက္သြက္ေလး ၀င္သြားလိုက္သည္။
“သမီးႀကီး ၊ ထမင္းအိုးငွဲ႕မလို႕လား ၊ ေနေန……အေဖပဲငွဲ႕လိုက္မယ္ ။ ေတာ္ၾကာ ေမာင္ေလးနဲ႕ သမီး အပူေတြေလာင္ကုန္ပါ့မယ္”
ဖခင္ျဖစ္သူက ၊ ကရုဏာ သက္ဖြယ္ အျပံဳး ၊ ခ်ိဳသာေသာ စကားသံေလးျဖင့္ သူမ၏ ႏြမ္းလ်လ် မ်က္ႏွာေပးကို အကဲခတ္ကာ ဆိုလိုက္သည္။ သူမက ၊ ဖခင္၏ စကားကို အလိုက္သင့္ နာခံၿပီး ၊ ရင္ခြင္ထက္မွာ ေထြးေပြ႕ထားေသာ ကေလးငယ္ကို ၊ ေခ်ာ့ျမဴၿပီး ၊ ဧည့္ခန္းအတြင္းသို႕ ျပန္ထြက္လာသည္။ “သားငယ္ေလး ၊ ဗိုက္ဆာေနၿပီလား ၊ ေမႀကီးအိပ္ရာက ႏိုးရင္ ၊ ခ်ိဳခ်ိဳ စို႕ရမယ္ေနာ္”
ရင္ခြင္ထက္မွကေလးငယ္ကို ၊ ပုခက္အတြင္းသို႕ အသာအယာ ျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး ၊တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္ေနေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သူမ တီးတိုးေျပာေနမိသည္။ ပုခက္ႀကိဳးေလးကို အသာအယာလႊဲၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ဆိုေနပံုက အသက္အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တည္ျငိမ္ေနျပန္သည္။
“ေမာင္ေလးေရ~~~~အိပ္ပါေတာ့~~~~မႀကီးေမာလွေပါ့ ၊ ေမာင္ေလးေရ~~~~အိပ္ပါေတာ့~~~~မႀကီးေမာလွေပါ့~~~~”
သူမ ၏ ကဗ်ာမက် ၊ သားေခ်ာ့ေတး မက်သံစဥ္ကို ၊ ေန႕စဥ္ အိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုင္း နားဆင္ေနက်ျဖစ္မည့္ ၊ ကေလးငယ္က နားလည္သည့္အလား ၊ မ်က္လံုးေလး ေမွးစင္းကာ အိပ္ေမာက်သြားေလသည္။ ပုခက္အတြင္းမွ အိပ္ေမာက်သြားသည့္ေမာင္ငယ္ေလးကို သူမ ေငးၾကည့္ရင္း ၊ စာၾကည့္စားပြဲသို႕ ခပ္ဖြဖြေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လွမ္းလာခဲ့သည္။

အစ္မႀကီး အမိရာ (အပိုင္း ၂)

ထို႕ေၾကာင့္လည္း ၊ သူမ ငယ္စဥ္က ၊ မိခင္ျဖစ္သူကို ၊ စေနာက္တတ္သည္မွာ “ငါတို႕ေမၾကီးက ၊သားသားနဲ႕ မမၾကီးၾကားမွာ တစ္ရက္ပဲျခားျပီး ၊ မမျပည့္နဲ႕ လ၀င္းေလးကို ေမြးထားတာ သိလား …ဟား…ဟား…”။
သို႕ေသာ္ သူမဘ၀တြင္ အေၾကာက္္ဆံုးအရာမွာ ၊ မိခင္ျဖစ္သူ ကေလးထပ္ေမြးမည္ကိုပင္ ျဖစ္သည္။
“အေမရယ္…. ေနာက္ထပ္ေတာ့ ကေလးထပ္မေမြးပါနဲ႕ေတာ့…၊ မဟုတ္ရင္ သမီးအိမ္ကေန ထြက္ေျပးမွာေနာ္ …”ဟု စိတ္ကူးေပါက္တိုင္း ၊ ျခိမ္းေျခာက္စကားဆိုတတ္သည့္ သူမကို မိခင္ျဖစ္သူက ျပံဳးစိစိ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ပါးစပ္က ေျပာမည့္သာ ေျပာေနသည္။ သူမ၏ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းေနစဥ္ အရြယ္ကာလမ်ားမွာလည္း ေမာင္ေလးႏွင့္ ညီမေလးမ်ား အတြက္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္က မ်ားလွ၏။ သို႕ေသာ္လည္း သူမ၏ ဘ၀ကို သူမ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနခဲ့သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။
“မင္းရို႕ နာ့ကို အႏိုင္မက်င့္နဲ႕ေနာ္ …၊ နာ့ရို ဘာေအာင္းေမ့ေနရဲ ၊ နာ့အစ္မနဲ႕ တိုင္ေျပာမယ္ မင္းရို႕ကို”
ေမာင္အငယ္ေလး၏ အသံေၾကာင့္ သူမ မ်က္လံုးမ်ား လင္းလက္သြားသည္။ အနီးပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္မိစဥ္ ၊ ေမာင္အငယ္ေလးႏွင့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္၏ အၾကိတ္အနယ္ ရန္ပြဲ အေသးစားေလးကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေပသည္။ သူမ ရင္ထဲက ေမာင္ငယ္ေလး၏ ၀မ္းသာစရာ စကားသံေလးေၾကာင့္ လွပ္ခနဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။