ပန္းေကာင္းပြင့္သည္႕ စမ္းေခ်ာင္း (၂)

စိန္ဖလိုးေက်ာင္းမွ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္မ်ား
"ဘင္ခရာအဖြဲ႕...အသင္ျပင့္''
'Roll 1 , 2"
''ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း''
ဘင္ခရာအဖြဲ႔၏ စညး္ခ်က္သံ စလုိက္သည္ႏွင့္ Solo သီခ်င္းေတးသြား အတြက္ စတင္ တီးမႈတ္ေနၾကေသာ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ႀကီးကို ေငးေမာၾကည့္႐ႈရင္း၊ ကြၽန္မစိတ္ေတြ တအားလႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။
တစ္ကယ္တမ္း စိတ္ပါလက္ပါ တီးမႈတ္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားေၾကာင့္ ကစဥ္ကလ်ားျဖစ္ေန လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ ကြၽန္မ၏ စိတ္ေတြက ေအးစက္ထုံေပစြာျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစဖြယ္ပင္။
ထုိအခိုက္အတန္႔ ခဏေလးမွာပင္ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ထူးဆန္းစြာ သတိျပဳမိခဲ့သည္က
''ေၾသာ္အခ်ိန္ကာလ (၁၁ )ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီကုိး''။
အ.ထ.က(၂)စမ္းေခ်ာင္း(၁၂)ႀကိမ္ေျမာက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ
ျပည္လမ္းမႀကီးႏွင့္ မဟာၿမဳိင္လမ္းတစ္ေလွ်က္မွာ လွပၿပီးခုိင္ခံ့ေသာ အုတ္တံတုိင္း အနီေရာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္ပတ္လည္ ကာရံထားသည့္ ''အထက(၂) စမ္းေခ်ာင္း'' ေက်ာင္းနံရံႀကီးႏွင့္ တင့္တယ္လုိက္ဖက္စြာ ထြင္းထုထားသည့္ နာမည္ေက်ာ္ အျဖဴအစိမ္း၊ ေက်ာင္းဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေရွ႕မွာ ကားကိုရပ္လုိက္သည့္ အခုိက္ ကြၽန္မစိတ္မွာ ထူးဆန္းေသာ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ ဆြတ္ပ်ံ႕တမ္းတလာသည္။


ေက်ာင္းဝင္း အတြင္းသို႔ လွမ္းဝင္ႏုိ္င္ရန္ ျပည့္စုံလုံေလာက္ေသာ အားအင္မ်ား ရွိေနပါရက္ႏွင့္ ကားေပၚက ဆင္းလုိက္သည့္အခါ ေျခလွမ္းမ်ားပင္ ဆက္မလွမ္းရဲေလာက္ေအာင္ ကြၽန္မအားငယ္ ဝမ္းနည္းလာသည္။
ကြၽန္မ၏ ခ်စ္လွစြာ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ ဘယ္ဆီကုိမ်ား ေရာက္ေနၾကပါသလဲကြယ္။ ကြၽန္မ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းဝင္း အတြင္းသုိ႔ ျပန္လည္ေျခခ်ရန္ အားယူလုိက္စဥ္ ခဏမွာပင္၊ ေက်ာင္းလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ရဲရဲနီေနေသာ စိန္ပန္းပင္ႀကီးမ်ားထံမွာ
အေၾကြပန္းပြင့္မ်ားက ေျမႀကီးေပၚမွာ ဟုိတစ္စ၊ ဒီတစ္ျပန္႔က်ဲလ်က္ အေနအထားေၾကာင့္ ႏွေျမာတသစိတ္က ႀကီးစုိးလာျပန္သည္။
''ပန္းပြင့္ဆုိတာ ေဝၿပီးရင္ေၾကြ၊ ေၾကြၿပီးရင္ႏြမ္း၊ ႏြမ္းၿပီးရင္ေျခာက္သြားမွာပဲ'' ဆုိသည့္ လက္ေတြ႕က်က် နိယာမတရားက နားလည္ လက္ခံထားသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကဗ်ာဆန္ဆန္စိတ္ကူးႏွင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပန္းေျခာက္ကေလးမ်ားကို စာအုပ္ၾကားညႇပ္ကာ သိမ္းဆည္းထားတတ္သူ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ႏွေျမာစိတ္ေၾကာင့္ တန္ဖုိးထားေနခဲ့မိသည္။
''အပုိင္ စံပယ္ေဆာင္ထဲ သြားၾကမယ္ေလ။ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ'' သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ ျမန္မာဝတ္စုံေလးကို ႐ုိးရွင္းစြာ ဝတ္စားထားသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမေလး ေႏြးေႏြးက (အခုေတာ့ အ႐ုဏ္ဦးေဆာက္လုပ္ေရး ပိုင္ရွင္ အင္ဂ်င္နီယာမေလးေပါ့) ကြၽန္မကို ႐ုတ္တရက္ ပုခုံးပုတ္ကာ အေနာက္ဖက္မွ ေျပာၾကားလုိက္တာေၾကာင့္ ႐ုတ္ခ်ည္း သတိျပန္ဝင္လာခဲ့ရသည္။
အုိ..ဟုတ္ေပသားပဲ။ (၅)ႏွစ္တုိင္တုိင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ႏွစ္ေပါင္း (၁၂)ႏွစ္ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္မွ၊ ပထမဦးဆုံး ျပန္လည္ေရာက္ရွိ လာခဲ့ရသည့္ ကြၽန္မအတြက္ လြမ္းဆြတ္သတိရစရာ ေန႔ေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတာကိုး။
ကြၽန္မမ်က္စိတဆုံး ေငးေမာၾကည့္႐ႈေနမိသည္ ဘင္ခရာေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးသည္ ေက်ာင္း၏ အားကစားကြင္းျပင္ႀကီး ဆီသုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။ မ်က္ခြံေအာက္မွာ ျပည့္လွ်ံလုနီးနီး ျဖစ္လာေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို အသာအယာထိန္းခ်ဳပ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမေလးေႏြးေႏြး၏ ဦးေဆာင္ရာ ေနာက္သို႔လုိက္ပါရင္း၊ စမ္းေခ်ာင္း(၂)၏ အထင္ကရစံပယ္ေဆာင္ႀကီးဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းႀကီး ျဖစ္သည့္အျပင္ အေပၚထပ္တြင္ စာသင္ခန္းမ်ားရွိကာ၊ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ အထင္ကရပြဲမ်ားကို က်င္းပရာ စံပယ္ေဆာင္ႀကီးမွာ Hall Type ပုံစံျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအားလုံး စုေဝၿပီး Assemble က်င္းပရာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္၏။
စံပယ္ေဆာင္ႀကီးအတြင္းမွာ ကြၽန္မကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကသည့္ ကြၽန္မကလည္း သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေပါင္းမ်ားစြာ၏ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးက ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီး တစ္ကားလံုး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေနသည့္ အလား၊ ကြၽန္မအာ႐ံုထဲတြင္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေပၚလာခဲ့ရသည္။
ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ကို ထမီမက်၊ ပုဆိုးမက် ဝတ္ဆင္၍ ရင္စိအက်ႌအျဖဴေရာင္ အေပၚတြင္္ ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ အကြက္ပံုစံကို ထပ္ဝတ္ကာ ကြၽန္မလက္ကိုဆြဲၿပီး တစ္ေက်ာင္းလံုး ေလွ်ာက္သြားေနတတ္သည့္ 'သဥၨာႏုေမာင္' (ကြၽန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက ''ေမာင္'ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚတတ္သူ)၊ 'ေမာင္'ႏွင့္ အတြဲညီတတ္သလို အသားျဖဴျဖဴ၊ ဘိုေကဆံပင္ စတိုင္လ္ေၾကာင့္ စမ္းေခ်ာင္း(၂)မွ ေက်ာင္းသူေလးမ်ား အၾကား ေရပန္းစားခဲ့သူက 'ဇင္မာႏြယ္ဝင္း' မိသားစု အေရးေၾကာင့္ ပူပင္ေသာက ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ အစဥ္အၿမဲၿပံဳးကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္ 'ေဝေဝလိႈင္' ယေန႔တိုင္ (ကြၽန္မတို႔အားလံုးက သူ႔ကို 'ေဝႀကီး'ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚေနဆဲ။)

စမ္းေခ်ာင္း ၂ ရဲ ့အေခ်ာအလွမ်ားစုေ၀းရာ ဘင္ခရာအဖြဲ ့ၾကီး
နဖူးအထက္မွာ ဝဲက်ေနတတ္သည့္ ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ဖဝါးျဖင့္ အစဥ္အၿမဲသပ္တင္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ အလွမပ်က္ေအာင္ အၿမဲျပဳျပင္တတ္ျခင္းေၾကာင့္' ပဲလံုးဟု အမည္တြင္ခဲ့သည့္ 'သီရိေဝ'၊ သူ႔ဆီမွာဘာစားစရာပါပါ၊ တစ္ေယာက္တည္း မည္သည့္အခါမွ မစား တတ္သလို၊ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အပူမီးကို အစဥ္အၿမဲ ကူညီၿငိမ္းသတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေစတနာသဒၶါေကာင္းသူဟု အမည္ေက်ာ္သည့္ 'သီရိေထြး' (ရံဖန္ရံခါ ေတာ္ဝင္ကုမၸဏီမွ သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားေခၚသည့္အတိုင္း 'မမေလး'ဟု ေနာက္ကြယ္မွ ေခၚဆို ခံရသူ)၊ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူ အရြယ္ကတည္းက ရွည္လ်ားလွေသာ အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ဘိုဆန္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေပးေၾကာင့္ အဆိုေတာ္ ဘုိဘိုဟန္သမီးဟု လူသိမ်ားသည့္ 'အိျဖဴဟန္' (ယခုေတာ့ အဆိုေတာ္ သွ်ားအိဘိုဘိုဟန္ ျဖစ္ေနသူ)၊ ေႏြရာသီ ေက်ာင္း ပိတ္ခါနီးတိုင္း ေအာ္တိုစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ျဖင့္ တစ္ခန္းလံုးပတ္ကာ အမွတ္တရ လက္မွတ္လိုက္ထိုးခိုင္းတတ္သူက 'ခင္ႏွင္းလြင္'
(ေမြးရာပါဆံပင္လိန္လိန္ ေလးမ်ားႏွင့္ဘိုမ႐ုပ္ေလးလုိ ခ်စ္စရာ ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ 'လိန္လိန္' ဟူေသာ နာမည္ေျပာင္ ရရွိထားသူ)၊
'လိန္လိန္'နည္းတူ အသားအေရစိုေျပ ေကာင္းမြန္ျခင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာထားခ်ဳိသာကာ ပ်ဴငွာမႈေၾကာင့္ အခ်စ္ေတာ္မ်ား ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနခဲ့သည့္ 'ေဟမာတင္လွ' (အခုလည္း ၾသစေတးလ်မွာ ေကာင္ေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။)၊ သူမမ်က္ဝန္း ေတာက္ေတာက္ပပေလးေတြႏွင့္ အတူ စကားေျပာ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သူက 'ေမနီလိႈင္' (ေစ့စပ္ပြဲေန႔က စင္ျမင့္ထက္မွာ ေစ့စပ္လက္စြပ္ ဝတ္ခါနီးမွ သတို႔သားေလာင္းရဲ႕ က်ီစယ္မႈေၾကာင့့္္ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားခဲ့ရေသာ သတို႔သမီးေလာင္းေလးေပါ့.။)
နာမည္ႏွင့္ လုိက္ေအာင္ ၿပံဳးတု႔ံတံု႔ အမႈအရာျဖင့္ ေနတတ္ေသာ္လည္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း စကားေျပာပြင့္လင္းသည့္ 'ၿပံဳးမမ' (ကြၽန္မ တို႔ (၈)တန္း ေက်ာင္းသူဘဝကတည္းက Model Smile က နာမည္ႀကီးေနသူမို႔၊ သူမကိုလည္း Nick Name ျဖင့္ 'Smile' ဟု လူသိမ်ား ခဲ့သူပါ။)
ေယာက်္ားေလးပံုစံမက်၊မိန္းကေလးလိုလည္း ပီပီသသ မေနတတ္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေရးႀကံဳတိုင္း ေရွ႕တန္းမွဝင္ရပ္ေပး တတ္သည့္ 'ခင္သီသီ' (ကြၽန္မတို႔အားလံုးကေတာ့ 'မသီ သရက္သီး'ဟု သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ နာမည္ေပးထားျခင္း ခံရသူ) သူမမ်က္ႏွာ ဝိုင္းဝိုင္းေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ၊ လက္ေရးလွလွ ဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားေၾကာင့္၊ ေက်ာင္းပ်က္သည့္အခါတိုင္း သင္ခန္းစာမ်ား ညာကူးခိုင္း ျခင္း ခံရသူက 'ျမင့္သက္ႏြယ္' ကြၽန္မႏွင့္ ဘင္ခရာတစ္ဖြဲ႕ထဲအတူတူ ေလ့က်င့္ၾကရင္း Bass တီးခတ္သူျဖစ္လာသည့္ 'ေအးသႏၲာဝင္း' (သူငယ္ခ်င္းမ်ားက 'နာဝင္း' 'ဟု ေခၚတတ္သူ)၊ တစ္ဦး တည္းေသာအခ်စ္ေတာ္ 'မီမီသန္းေအး'ကိုမွ ယေန႔အခ်ိန္အထိ တမ္းတမ္းစြဲ႐ူး သြပ္ေနခဲ့သည့္ 'ေအမီသြယ္' (အခုဆို ဂ်ပန္မွာ 'အိုက္တိုးပေဂးဆန္' ျဖစ္ေနသူေပါ့ ဟီး ေနာက္တာေနာ္)၊ ကြၽန္မႏွင့္ အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္မခြဲအတူသြားလာတတ္သလို မိသားစုေငြေၾကးေတာင့္တင္းေသာ္ လည္း ဂ်ပန္ရာဘာဖိနပ္ကိုသာ စတိုင္လ္ ထုတ္စီးၿပီး ေက်ာင္းတက္တတ္ေသာ 'ဇူးဇူးစိန္ေဌး' (ေႏြးေႏြးက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္'ငဇူး' ငဇူး'ဟု ေခၚလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ 'ငဇူး'ဟုသာ လူသိမ်ားသူ)၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းက ခါးေအာက္ထိ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံပင္အထူႀကီးကို ပုိနီေတးစုစည္းကာ က်စ္ဆံၿမီးတစ္ေခ်ာင္းတည္း ခ်ထားတတ္သျဖင့္ 'ေရွာင္လင္' သိုင္းသမားဟု ေခၚခံရသည့္ 'ခင္ေကသြယ္' ခါးေသးရင္ခ်ီကာ ေက်ာင္းသူ အရြယ္ေလးျဖင့္ပင္ က်စ္လွစ္ေသာ ေကာက္ေၾကာင္း အလွပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့သူက 'ေက်ာ့ေကခိုင္' (ယခုလည္း Air Bagan ေလယာဥ္မယ္ေလး အျဖစ္ အလွအပကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဆဲ 'မေက်ာ့')၊ မေက်နပ္သည့္အခါ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ၾကဳတ္ၿပီး စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္တတ္ေသာ္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ ရန္စကား မဆိုတတ္သည့္ ကြၽန္မတို႔ သႀကၤန္ယိမ္း အကအဖြဲ႕ဝင္ 'ၾကည္ၾကည္လြင္'
(ငယ္စဥ္က ေဘာလံုးသမား ဦးၾကည္လြင္ နာမည္ႀကီးခ်ိန္မို႔ ေဘာသမဟု နာမည္ ေျပာင္ေပးခံရသူ)၊ ေက်ာင္းသူအရြယ္ကတည္းက (၅)ေပ(၆)လက္မေက်ာ္ ရွည္လ်ားလွသည့္ တူညီေသာ အရပ္အေမာင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းကမ်ားတြင္ ဗန္းကိုင္ရန္လိုအပ္တိုင္း ကြၽန္မႏွင့္ အၿမဲတမ္း ပူးတြဲေခၚျခင္းခံရသူက 'နန္းဖုန္းသႏၲာဆိုင္' မိုးေရထဲတြင္ မုန္႔ေစ်း တန္းအတူတူသြားရင္း ေလွကားထစ္မ်ားေပၚတြင္ တက္ညီလက္ညီေခ်ာ္လဲခဲ့ဖူးသည့္သူငယ္ခ်င္း 'စုနႏၵာလြင္' သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္ဝဖုိင္ဖုိင္ေလးနဲ႔မလုိက္ေအာင္ ေပါ့ပါး သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွား တတ္ေသာ 'ခင္မာလာ'၊ ေက်ာင္းသူအခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြမဖြဲ႕ဘဲ၊ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးႏွင့္တြဲသြားတြဲလာလုပ္တတ္သည့္ 'ခင္ စႏၵာေဌး"
(သူငယ္ခ်င္းမ်ားက 'နာေဌး'လုိ႔ ေခၚတတ္တဲ့ UFL ဆရာမေလး ေပါ့) မွအစ ျဖဴႏွင္းထက္၊ ျဖဴျဖဴသြယ္၊ ထက္ျမတ္မြန္၊ ယုဇန၊ သီတာဝင္း၊ ေမႏွင္းဆီ၊ ရတနာခင္၊ ခိုင္မိုးဦး အထိစမ္းေခ်ာင္း(၂)မွာပညာသင္ၾကားခြင့္ရရွိခဲ့သည့္ (၁၉၉၅)ခုႏွစ္မ ွ(၂ဝဝဝ)ျပည့္ႏွစ္ ကာလအတြင္း ညီအစ္မအရင္းမ်ားသဖြယ္ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ႏွင့္အတြဲညီခဲ့ၾကေသာသူငယ္ခ်င္းမေလးေပါင္း မ်ားစြာ၏ ပံုရိပ္မ်ားကို တမ္းတရွာေဖြရင္း စိုစြတ္ေနေသာပါးျပင္ကို လက္ခံုႏွင့္ အသာပြတ္သုတ္ကာ ကြၽန္မၿပံဳးေနမိသည္။

ေအမီ၊ ေႏြး နဲ ့အပိုင္
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအတြင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေနကာကိုက အင္အားသစ္မ်ားစြာကို ေပါက္ပြားေစခဲ့သလို အတိတ္ေဟာင္းမွ ျဖစ္ရပ္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖန္ ႏိႈးဆြလိုက္သကဲ့သို႔ အရာရာမွာ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ခဲ့ရသည္။
''အပိုင္ နင္ဘင္ခရာမွာ က်ိဳင္းကိုင္တုန္းကေလ မူးလဲသြားလို႔ ငါတို႔ မနည္း ႏွာနပ္ယူခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးရဲ႕လား''
ဘင္ခရာ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းႀကီးကို ေငးေမာရင္း ငယ္စဥ္က ျဖစ္ရပ္မ်ားကို သတိရေနခ်ိန္မွာပင္။ ကြၽန္မစိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို 'ေဝႀကီး'က ေကာက္ခါငင္ကာ ေျပာၾကားလာသည္။
''ငါမမွတ္မိစရာလား ေဝႀကီးရယ္။ သိပ္မွတ္မိတာေပ့ါ။ ငါတို႔ (၈)တန္းႏွစ္ကေလ။ စိန္ေပါလ္ (အထက၆) ဗုိလ္တစ္ေထာင္ေက်ာင္းမွာ ဘင္ခရာၿပိဳင္ပြဲဝင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကေပ့ါ။ အင္းအဲဒီတုန္းက င့ါစိတ္ကုိ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာေၾကာင့္ရယ္၊ အပင္ပန္းခံၿပီး ၿပိဳင္ပြဲဝင္ၿပီးသြားလို႔
တာဝန္ေက်သြားၿပီ ဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သြားခဲ့တာကြ''ဟု ဆင္ေျခစကားကို ျပတ္သားစြာ ဆိုလိုက္ရင္း စိတ္က ဘင္ခရာအဖြဲ႕ထဲ ျပန္လည္ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္။
ကြၽန္မႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတိတ္မွ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာအနက္ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြ ကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိလည္း ထပ္တူဝမ္းနည္းနာက်င္စြာ မခံစားေစလိုသျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားခဲ့မိသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ နားလည္မႈ လြဲမွားစြာ ဆက္ဆံေရး ေျပာင္းလဲမည္ကို စိုးရိမ္ၿပီး ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ရတာ ရွိသလိုတစ္ခ်ိဳ႕၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကေတာ့ ေျပာမထြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့မိသည္မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အထက(၂) စမ္းေခ်ာင္းမွ ျဖစ္ရပ္မ်ားကိုမူ မည္သည့္ အမွတ္သညာျဖင့္မွ် ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္စြမ္း၊ ဖံုးကြယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့ဘဲ မွတ္မိစြာ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့မိျခင္းကို ေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါက ကြၽန္မဘယ္ေလာက္ အစြဲအလမ္းႀကီးတယ္ဆုိတာ သိရွိႏုိင္ၾကေပမည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကြၽန္မ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းဝင္းအႏံွ႔ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနမိလ်က္သား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
'သရဖီေဆာင္'၊ 'ငုဝါေဆာင္'၊ 'မဟာ ၿမိဳင္ေဆာင္'၊ 'ခတၲာေဆာင္'၊ 'မုန္႔ေစ်းတန္း'၊ ေအာက္ေက်ာင္းဟု လူသိမ်ားသည့္ 'စကားဝါေဆာင္' ႏွင့္ 'ႏြယ္သာကီေဆာင္'မ်ားအား ျမင္ေတြ႕လို စိတ္ျပင္း ထန္လြန္းျခင္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားပင္ မႈန္ဝါးသြားသကဲ့သို႔ စိတ္ထဲမွာ အားမလို၊ အားမရျဖင့္ ေျခလွမ္းမ်ား ခပ္သြက္သြက္ ျဖစ္လာသည္။
က်ိဳင္း မမ ဘ၀ တခဏ
ကြၽန္မ၏ညာဖက္ လက္တစ္ဖက္က ယေန႔တိုင္ လက္တြဲမျဖဳတ္ၾကေသးသည့္ ေႏြးေႏြး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ဘယ္ဖက္ လက္မွာမူ 'ေဝႀကီး'၏ လက္ဖဝါးကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္တြယ္ကာ စံပယ္ေဆာင္နေဘးရွိ ေလွကားထစ္မ်ားမွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ထုိင္ခ် လိုက္မိသည္။
ထိုေနရာက ငယ္စဥ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ထုိင္ကာ ကစားခဲ့ၾကသည့္ ေနရာေဟာင္းေလး ျဖစ္ေၾကာင္း Facebook ေပၚမွ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းမ်ားက သက္ေသခံေနေပသည္။
''အပိုင္ေလ ဟိုတစ္ေန႔က ဒါ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္ ႐ိုက္ထားတဲ့ 'အနာဂတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား' ဗီဒီယိုဇာတ္ကားၾကည့္ရင္း ငါတို႔ စမ္းေခ်ာင္း(၂)ရဲ႕ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ႀကီးကို အရမ္းသတိရတယ္ဟာ။ ေအာင္ရဲလင္းက အဲဒီကားထဲမွာ ဘင္ခရာနည္းျပဆရာ လုပ္တာေလ။ သူက်ိဳင္းေျမႇာက္ျပတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းကိုၾကည့္ၿပီး ငါ့မွာမဆီမဆိုင္ ရင္ေတြေမာလိုက္တာကြာ။ ဟီး ငါတုန္းကလို က်ိဳင္းေျမႇာက္ရင္း ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ေလ''
ကြၽန္မ၏ သတိရျခင္းမ်ားကို ေဝႀကီးႏွင့္ ေႏြးေႏြးက နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါမွမဟုတ္ 'အပိုင္ရယ္ ပိုတတ္ရန္ေကာ'ဟု အံ့ၾသတႀကီး ရွိေနၾကမည္လား။ မေဝခြဲတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မ်ားမွာ မိုးမျမင္၊ ေလမျမင္ေလ့က်င့္ေရး ဆင္းရင္း ေအာင္ပြဲ ခံႏိုင္ခဲ့သည့္ ရန္ကုန္တုိင္း၊ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ဘင္ခရာၿပိဳင္ပြဲမွ 'ဒုတိယ' ဆုတံဆိပ္ႀကီးကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးမ်ား၏ ႐ံုးခန္း အတြင္း၌ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းစြာျဖင့္ ေနရာယူႏိုင္ခဲ့ေပမည္။
သတၲမတန္းမွသည္ နဝမတန္းေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္၏ အရြယ္ႏွင့္မမွ် စမ္းေခ်ာင္း(၂) ေက်ာင္းႀကီးအေပၚ ဂုဏ္ေဆာင္လိုစိတ္၊ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေမႀကီး အပါအဝင္ ဘင္ခရာဆရာမမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေဒၚခင္ေမၾကည္၊ ေဒၚစုလိႈင္ေထြး၊ ေဒၚေမစီ၊ ေဒၚသီတာေအာင္၊ ေဒၚခင္မာလာထြန္းႏွင့္ ဘင္ခရာဆရာႀကီးတို႔ အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးစိတ္၊ ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဘင္ခရာအဖြဲ႕သားမ်ား အေပၚ ခ်စ္စိတ္ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ ကြၽန္မ၏ ႏွလံုးသားက ယေန႔တိုင္ပူေႏြးမႈတို႔ျဖင့္ တမ္းတသတိရေနဆဲ။
ဘင္ခရာတီးဝိုင္းအဖြဲ႕ ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ဘဲ အဖြဲ႕သားအားလံုး၏ ညီၫြတ္မွ်တေသာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းျဖင့္ ေပါင္းစည္းညီၫြတ္မွသာ ေအာင္ျမင္ျခင္း ပန္းတိုင္ဆီသို႔ လွမ္းကိုင္ႏိုင္ၾကမည့္ အေၾကာင္းကို ကြၽန္မကိုယ္ေတြ႕ သိရွိခဲ့ဖူးသလို 'အနာဂတ္ရဲ႕ ေငြၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား' ဇာတ္ကားမွာလည္း ထိုကဲ့သို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းမ်ား ျဖင့္ ဒါ႐ိုက္တာ မၾကည္ျဖဴသွ်င္မွ သူမတက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ အထက(၂) လသာေက်ာင္းႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳ႐ိုက္ကူးးထားျခင္း ျဖစ္သည္ကို သူမ၏ အင္တာဗ်ဴး အေျဖစကားမ်ားမွ တဆင့္သိရွိခဲ့ရသည္။
အစ္မက ေက်ာင္းမွာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ေက်ာင္းကို ခ်စ္တယ္၊ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းကိုေပ်ာ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းတစ္ရက္ မတတ္ရရင္ ငုိတယ္။ စာအရမ္းႀကိဳးစားလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဆရာမေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပခ်င္ေၾကာင့္ရယ္ ကုိယ္ရဲ႕ ေက်ာင္းအေၾကာင္းကို အမွတ္တရ ႐ုိက္ျပခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အႏုပညာနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ခ်င္တဲ့ ဒီေက်ာင္းဇာတ္ကားေလးကို ႐ုိက္ျဖစ္သြားတာပါ။ လသာ(၂) ေက်ာင္းမွာတုန္းက ဘင္ခရာအဖြဲ႕ထဲမွာ ပုေလြမႈတ္တဲ့ ေနရာမွာ ဝင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ ဆုိတာ တစ္ဦးေကာင္း တစ္ေယာက္ေကာင္း အေနနဲ႔မရပါဘူး။ အဖြဲ႕အစည္း အေနနဲ႔မွ ေအာင္ျမင္တာပါ။ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ဝင္ေတြက သူတို႔ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ပဲနဲ႔ အရမ္း ပင္ပန္းၾကပါတယ္။
အမငယ္ငယ္တုန္းက ဆုိရင္ ဘင္ခရာအဖြဲ႕မွာ ပုေလြမႈတ္ရတယ္ က်န္းမာေရးအေနနဲ႔ ကုိယ္ခံအားမေကာင္းတဲ့အတြက္ အၾကာႀကီး မပါခ့ဲရပါဘူး။ ကုိယ့္ေက်ာင္းရဲ႕ ဂုဏ္ကိုေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကရပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းတိုင္း ေက်ာင္းတုိင္း ဒီလုိပါပဲ၊ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ဝင္ေတြက တစ္ဖက္မွာက ေက်ာင္းဂုဏ္ေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ေရာ ႀကိဳးစာရသလုိ တစ္ဖက္မွာကလည္း ေက်ာင္းစာကိုလည္း ႀကိဳးစာရတယ္။ ဒီကားက ၾကည္ျဖဴတုိ႔ လသာ(၂) ေက်ာင္းအတြက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းတုိင္း ေက်ာင္းတုိင္းရဲ႕ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ေတြကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ကားေလးပါ။
အို! ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တာဝန္ေက်ပြန္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေဟာင္း တစ္ေယာက္လဲကြယ္။ ဒါ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္ ဆုိၿပီး ေအာင္ျမင္လာသည့္ အခ်ိန္အထိ သူမ၏ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေက်းဇူးသိတတ္စြာျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္တတ္ျခင္းကို အားက်မိသည္ဟု ကြၽန္မ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံေနမိခဲ့သည္။
အေတြးမ်ားစြာက ေဆြးေျမ႕သြားရျပန္တာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာသင္ခန္းမ်ားကုိ လြမ္းဆြတ္ဆြတ္ႏွင့္ တစ္ခဏတာ ျဖန္႔က်က္ၾကည့္႐ႈရင္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ရျပန္သည္။
ေလးလံသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားစြာျဖင့္ ေက်ာင္းတံခါးႀကီးဆီသို႔ အေရာက္ ကြၽန္မရင္ထဲမွ တင္းၾကပ္လာေသာ အေတြးမ်ားစြာႏွင့္အတူ
လြမ္းေဆြးစိတ္မ်ား ျပည့္ႏွက္လာခဲ့ရသလို ခိုင္မာသည့္ သံုးသပ္ခ်က္ႏွစ္ခုက ေခါင္းထဲသုိ႔ အေျပးအလႊားတိုးဝင္လာခဲ့မိသည္။
''အထက(၂)စမ္းေခ်ာင္း (St.Philomena's) ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအေပၚ 'ဆုပိုင္ဝင္း'ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူေဟာင္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကြၽန္မဘယ္ေလာက္ တာဝန္ဘယ္ေလာက္ ေက်ခဲ့ပါသလဲ၊''
''ကြၽန္မကိုခ်စ္စႏိုးနဲ႔ 'အပုိင္'လို႔ ေခၚဆုိခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚမွာေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသသူျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕လား''
ေလာကႀကီးမွာ တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ ဘယ္သူမဆုိ မိမိေက်ာင္း၊ မိမိဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ား အေပၚ အေကာင္းဆံုး၊ အေတာ္ဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟူ၍သာ သံုးသပ္႐ႈျမင္ၾကရင္း ဘဝခရီးလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ခြင့္ကို မိမိတို႔ပညာရည္ႏို႔ ေသာက္သံုးခြင့္ ရရွိခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္ပုဒ္က ပန္းခင္းလမ္းသဖြယ္ ခင္းက်င္းေပးထားခဲ့သည္မွာ ဧကန္အမွန္ပင္မဟုတ္ေပေလာ။
ဆုကဗ်ာ
(အထက(၂)စမ္းေခ်ာင္းမွဆရာမမ်ားႏွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ)

1 comments:

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကိုယ္႔ေက်ာင္းေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေလးကို ရုိုးရိုးရွင္းရွင္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ေရးထားတာ ဖတ္ိလု႕ သိပ္ေကာင္းပါတယ္..
အစ္မလဲ ေက်ာင္းတက္ေတာ႕ ဘင္ခရာမွာ ဆိုက္ဒရမ္တီးခဲ႔ဖူးတယ္.. ဘင္ခရာအဖြဲ႔သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ထပ္တူ ေ၀မွ် ခံစားသြားပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ မိမိရဲ႕ ပညာရင္ႏို႕ေသာက္စို႔တဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေက်းဇူးမေမ႕ေကာင္းဘးူ မဟုတ္လားေနာ္။
အေတြးေရာ အေရးေလးေတြေရာ သိပ္လွပါတယ္..
အရာရာမွာ ေအာင္ျမင္ပါေစ ညီမေလးေရ။

Sukabyar

Sukabyar
အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုးသူ(Actress,Publisher in Myanmar)
 

. Design by Insight © 2009